«Εχουμε μια Ευρώπη των τραπεζών και των τραπεζιτών, μια Ευρώπη των επιχειρήσεων και των εργοδοτών, μια Ευρώπη των αστυνομιών και των αστυνομικών, σε λίγο θα αποκτήσουμε επίσης μια Ευρώπη των στρατών και των στρατιωτικών... δεν έχουμε κατορθώσει όμως να δώσουμε ζωή σ’ ένα κριτικό κοινωνικό κίνημα της Ευρώπης... το οποίο να μπορεί να ακουστεί, αλλά και να αποφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα».
Αυτά τόνιζε το 2000, σε συνέδριο των ελβετικών συνδικάτων με τίτλο «Για μια κοινωνική Ευρώπη», ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους της εποχής μας -που έφυγε νωρίς- ο Πιερ Μπουρντιέ.
Από τη συζήτηση για το μέλλον και τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα απουσιάζει ο βασικός πρωταγωνιστής: οι ευρωπαϊκοί λαοί, τα κινήματα και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί που -υποτίθεται- τους εκφράζουν.
Ο εκπρόσωπος της Ευρώπης των τραπεζών και των τραπεζιτών (πρώην τραπεζίτης και ο ίδιος), Εμανουέλ Μακρόν, παρουσίασε από την Πνύκα -μέσω μιας καρικατούρας δημοκρατίας- το «όραμά του» για την εξέλιξη της Ενωσης, με (όχι και τόσο) κρυφό στόχο την ενίσχυση της θέσης του γαλλικού καπιταλισμού στον γαλλογερμανικό άξονα.
Μέρκελ και Σόιμπλε ανθίστανται σθεναρά σε αλλαγές και επιμένουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η δημιουργία θέσης ενός υπουργού Οικονομικών της ευρωζώνης και η μετατροπή του ESM σε ευρωπαϊκό ΔΝΤ-χωροφύλακα.
Λογικό, αφού η Γερμανία είναι η μεγάλη κερδισμένη του κοινού νομίσματος και της κρίσης των τελευταίων χρόνων.
Ο Γιούνκερ θέλει κατάργηση του βέτο των κρατών-μελών και στη θέση του τη θέσπιση των «ειδικών πλειοψηφιών». Επίσης, να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο τα αξιώματα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Φυσικά όλοι τους τάσσονται υπέρ της Ευρώπης των «πολλών ταχυτήτων» (Μέρκελ) ή των «πολλών σχημάτων» (Μακρόν), δηλαδή όχι απλώς υπέρ των σημερινών διαχωρισμών, αλλά και υπέρ της ενδυνάμωσής τους.
Αυτό που στην πραγματικότητα διακυβεύεται σήμερα δεν είναι αφηρημένα «το μέλλον της Ευρώπης», αλλά συγκεκριμένα η επανάκτηση της δημοκρατίας από την τεχνοκρατία.
Το επίδικο είναι εάν θα μπορέσουν οι λαοί, τα κινήματα, η Αριστερά να βάλουν φραγμό σε μια ξέφρενη πορεία απελευθέρωσης των αγορών, σε μια πρακτική ποδηγέτησης των πολιτών και στη λήψη των αποφάσεων από αδιαφανή όργανα που δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Οι περισσότερες από τις προτάσεις που ακούμε σήμερα κατατείνουν στη διαιώνιση αυτών των οργάνων και στη δημιουργία νέων.
Ο κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος, η λογοδοσία, η λαϊκή συμμετοχή, η ενημέρωση χωρίς παραπληροφόρηση, η μείωση των ανισοτήτων και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν έχουν καμία θέση στον παρόντα διάλογο, τον οποίο μονοπωλεί το οικονομικό πεδίο.
Αντίθετα, αυτό που επεκτείνεται και τείνει να θεσμοποιηθεί είναι η εξεύρεση τρόπων και οργάνων που παράγουν -μέσα σε απόλυτη μυστικότητα- διατάξεις και μέτρα «βραδείας επενέργειας», τα οποία, όπως λέει ο Μπουρντιέ, «καταστρέφουν, σαν τους ιούς των υπολογιστών, τα νομικά συστήματα άμυνας των κρατών και προετοιμάζουν την παγίωση μιας αθέατης παγκόσμιας κυβέρνησης, ταγμένης στην υπηρεσία των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων».
Απώτερος στόχος είναι να αφαιρεθεί σταδιακά από τους πολίτες και τα κράτη ακόμα και η ελάχιστη δύναμη ελέγχου που έχουν πάνω στις οικονομικές δυνάμεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός (με συνοδό και συμπλήρωμά του την Ακροδεξιά και τον φασισμό) έχει μετατραπεί σε μια υπό υλοποίηση ουτοπία της εκμετάλλευσης χωρίς όρια.
Αυτά τόνιζε το 2000, σε συνέδριο των ελβετικών συνδικάτων με τίτλο «Για μια κοινωνική Ευρώπη», ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους της εποχής μας -που έφυγε νωρίς- ο Πιερ Μπουρντιέ.
Από τη συζήτηση για το μέλλον και τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα απουσιάζει ο βασικός πρωταγωνιστής: οι ευρωπαϊκοί λαοί, τα κινήματα και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί που -υποτίθεται- τους εκφράζουν.Ο εκπρόσωπος της Ευρώπης των τραπεζών και των τραπεζιτών (πρώην τραπεζίτης και ο ίδιος), Εμανουέλ Μακρόν, παρουσίασε από την Πνύκα -μέσω μιας καρικατούρας δημοκρατίας- το «όραμά του» για την εξέλιξη της Ενωσης, με (όχι και τόσο) κρυφό στόχο την ενίσχυση της θέσης του γαλλικού καπιταλισμού στον γαλλογερμανικό άξονα.
Μέρκελ και Σόιμπλε ανθίστανται σθεναρά σε αλλαγές και επιμένουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η δημιουργία θέσης ενός υπουργού Οικονομικών της ευρωζώνης και η μετατροπή του ESM σε ευρωπαϊκό ΔΝΤ-χωροφύλακα.
Λογικό, αφού η Γερμανία είναι η μεγάλη κερδισμένη του κοινού νομίσματος και της κρίσης των τελευταίων χρόνων.
Ο Γιούνκερ θέλει κατάργηση του βέτο των κρατών-μελών και στη θέση του τη θέσπιση των «ειδικών πλειοψηφιών». Επίσης, να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο τα αξιώματα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Φυσικά όλοι τους τάσσονται υπέρ της Ευρώπης των «πολλών ταχυτήτων» (Μέρκελ) ή των «πολλών σχημάτων» (Μακρόν), δηλαδή όχι απλώς υπέρ των σημερινών διαχωρισμών, αλλά και υπέρ της ενδυνάμωσής τους.
Αυτό που στην πραγματικότητα διακυβεύεται σήμερα δεν είναι αφηρημένα «το μέλλον της Ευρώπης», αλλά συγκεκριμένα η επανάκτηση της δημοκρατίας από την τεχνοκρατία.
Το επίδικο είναι εάν θα μπορέσουν οι λαοί, τα κινήματα, η Αριστερά να βάλουν φραγμό σε μια ξέφρενη πορεία απελευθέρωσης των αγορών, σε μια πρακτική ποδηγέτησης των πολιτών και στη λήψη των αποφάσεων από αδιαφανή όργανα που δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Οι περισσότερες από τις προτάσεις που ακούμε σήμερα κατατείνουν στη διαιώνιση αυτών των οργάνων και στη δημιουργία νέων.
Ο κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος, η λογοδοσία, η λαϊκή συμμετοχή, η ενημέρωση χωρίς παραπληροφόρηση, η μείωση των ανισοτήτων και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν έχουν καμία θέση στον παρόντα διάλογο, τον οποίο μονοπωλεί το οικονομικό πεδίο.
Αντίθετα, αυτό που επεκτείνεται και τείνει να θεσμοποιηθεί είναι η εξεύρεση τρόπων και οργάνων που παράγουν -μέσα σε απόλυτη μυστικότητα- διατάξεις και μέτρα «βραδείας επενέργειας», τα οποία, όπως λέει ο Μπουρντιέ, «καταστρέφουν, σαν τους ιούς των υπολογιστών, τα νομικά συστήματα άμυνας των κρατών και προετοιμάζουν την παγίωση μιας αθέατης παγκόσμιας κυβέρνησης, ταγμένης στην υπηρεσία των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων».
Απώτερος στόχος είναι να αφαιρεθεί σταδιακά από τους πολίτες και τα κράτη ακόμα και η ελάχιστη δύναμη ελέγχου που έχουν πάνω στις οικονομικές δυνάμεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός (με συνοδό και συμπλήρωμά του την Ακροδεξιά και τον φασισμό) έχει μετατραπεί σε μια υπό υλοποίηση ουτοπία της εκμετάλλευσης χωρίς όρια.
ΠΗΓΗ : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου