Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΥΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Οι πυρκαγιές αποτελούν χρόνια πληγή της ελληνικής  φύσης  και  της κοινωνίας, όμως   παίρνονται στα σοβαρά μόνο όταν βρίσκονται σε εξέλιξη ή λίγο αργότερα. Στη συνέχεια η προσοχή της κοινής γνώμης και των ειδικών ή ανειδίκευτων πολιτικών που εμπλέκονται στις σχετικές υποθέσεις, μετατοπίζεται στο επόμενο θέμα της επικαιρότητας. Αν ήμασταν μια σοβαρή χώρα με ένα σοβαρό κράτος και ένα σοβαρό κοινωνικό κίνημα, οι πυρκαγιές θα έπρεπε να μπαίνουν στο δημόσιο έλεγχο και στη δημόσια συζήτηση προληπτικά, σε εποχές άσχετες με τον καύσωνα και το ξηροθερμικό σκηνικό, ακόμη και υπό την κυριαρχία του χιονιού και του ψύχους.
 Βεβαίως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πυροσβεστική υπηρεσία και οι δασολόγοι διαθέτουν ΚΑΙ σχέδια ΚΑΙ προτάσεις για την αντιμετώπιση της φωτιάς, σε διαφορετικούς  χώρους και σενάρια, όμως είναι η δημόσια διαβούλευση και ο κοινωνικός διάλογος που υπηρετούν  τη λαϊκή συνέγερση ενώπιον του προβλήματος : Η κοινωνία δε χρειάζεται απλώς «ενημέρωση» και διαβεβαιώσεις για την «υπεύθυνη αντιμετώπιση », αλλά συμμετοχή, ένταξη στις μαχόμενες δυνάμεις εναντίον της φωτιάς. Γι αυτή τη συμμετοχή ελάχιστα γίνεται συζήτηση, ενώ πλεονάζουν οι επώνυμοι παράγοντες που γυροφέρνουν ή γυροφέρνονται από τα μίντια για να κάνουν δηλώσεις.

Η απουσία της προληπτικής θεώρησης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών φαίνεται καθαρά από  τις ελάχιστες  κοινωνικές πρωτοβουλίες  επί του ζητήματος

. Πρόσφατα, σε «ανύποπτο χρόνο», η Ένωση Δασοπροστασίας Αττικής (ΕΔΑΣΑ) οργάνωσε στο Φλαμπούρι, καταφύγιο της Πάρνηθας, προβολή ενός ντοκυμανταίρ με θέμα τις ολέθριες πυρκαγιές του 2007, που πέτυχαν ένα πραγματικό ρεκόρ καταστροφής αποτεφρώνοντας περίπου 2.200 χιλ. στρέμματα. Το συμπέρασμα και του ντοκυμανταίρ αλλά και της συζήτησης που ακολούθησε, ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις και ιδιαίτερα στις πυρκαγιές της Ηλείας ήταν αισθητή η απουσία συντονισμού. Κάθε υπηρεσία και κάθε παράγων εκινείτο «αυτόνομα», χωρίς να συστρατεύεται με τις άλλες δυνάμεις. Το πάθημα ήταν μεγάλο, αλλά φαίνεται δεν έγινε μάθημα.

Στη σημερινή συγκυρία, πολλοί γκρινιάζουν για την  παρέμβαση  ακόμη και της «κουτσής Μαρίας» στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Υπάρχει όντως σε εξέλιξη  ένας βαθμός ανούσιας φλυαρίας επί του ζητήματος,  γιατί η κοινωνική γνώμη είναι σε μεγάλο βαθμό «απροπόνητη» στο να εκφέρει σκέψεις με τεκμηρίωση και χρησιμότητα.

Στις μνημονιακές συνθήκες, μέσα στη γενική ύφεση των αξιών γης, της κατασκευαστικής δραστηριότητας, των οικοδομικών συνεταιρισμών, είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ιδιοκτησιακές επιδιώξεις που οδηγούν σε εμπρησμούς – όπως γινόταν στην δεκαετία του 80, με τις εξάρσεις των πυρκαγιών σε προεκλογικές περιόδους: Το 1981, το 1985, το 1989. Ακόμη είναι περιορισμένα τα κίνητρα των κτηνοτρόφων για εμπρησμούς, λαμβανομένης υπόψιν της υποχώρησης της κτηνοτροφίας και της υπερ-επάρκειας βοσκοτόπων. Οι απειλές πλέον προέρχονται από συγκεκριμένες πράξεις και συγκεκριμένες παραλείψεις : Στις δεύτερες συμπεριλαμβάνονται τα ελλείποντα εναέρια μέσα καταστολής, που επιδίδονται κατά 66% σε συντήρηση την πιο κρίσιμη ώρα ! Στις πρώτες συμπεριλαμβάνονται οι αποθέσεις αποβλήτων και ιδιαίτερα γυαλιών και μπάζων, ακόμη και η ιδιατερότητα της ελληνικής αρωματικής χλωρίδας, που είναι δυνατό να προκαλέσει αυτοαναφλέξεις σε συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών. Άλλες αιτίες περιλαμβάνουν μηχανικές δραστηριότητες μέσα σε δασικούς χώρους, ακόμη και  κοπή των αγριόχορτων σε ακατάλληλο χρόνο.

Παλιότερα, υπήρχαν άνθρωποι που διατείνονταν ότι η κατοίκηση εντός δασών μπορεί να αποβεί υψηλός παράγων προστασίας. Αν υποθέταμε για μια στιγμή ότι η σκέψη αυτή είναι άσχετη με την απολογητική της καταπάτησης δασών, τότε μπορούμε να απαντήσουμε με δύο απόψεις : Πρώτον, η προστασία του δάσους δεν μπορεί να βασιστεί σε αθροίσματα ιδιωτών που μάλιστα δίνουν έμφαση στην προστασία της προσωπικής  τους ιδιοκτησίας. Δεύτερον, η προσωπική ασφάλεια των ατόμων σε μια περίπτωση πυρκαγιάς διασφαλίζεται μόνο όταν αυτά βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, συχνά εκατοντάδων μέτρων…

Το σπίτι σε δάσος είναι προάγγελος των αποψιλώσεων και τελικά του απλού σπιτιού  χωρίς δάσος– κι αυτό είναι μια βασική ιδέα που μπορεί να διαλύει τις ψευδαισθήσεις μιας αρμονικής συνεύρεσης του σημερινού ανθρώπου στη σημερινή κατάσταση του μεσογειακού δάσους, με το πεύκο ως πλειοψηφικό είδος.

Με αυτή τη τελευταία ευκαιρία είναι αξιοσημείωτο το ότι οι λεγόμενες αντιπυρικές ζώνες δεν μπορούν να παράσχουν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ : Η φωτιά είναι ικανή να υπερπηδά εμπόδια όπως είναι οι εθνικοί δρόμοι ή  οι παραλίες και να μεθίσταται σε άλλους χώρους, απειλώντας με  ένα είδος πυρκαγιάς που είναι χειρότερο από κάθε άλλη πυρκαγιά : Είναι η πυρκαγιά με πολλαπλές εστίες, με πολλά μέτωπα, που πραγματοποιήθηκε στην Ηλεία αλλά και στην Αυστραλία – όπου κράτησε  το καταστρεπτικό της έργο επί μήνες….

Στην κατάσταση αυτή μερικοί ζητούν την  ευρωπαϊκή αλληλεγγύη . Προφανώς, εδώ έχουμε το πιο σύντομο ανέκδοτο, όμως η ΕΕ ήταν πάντα ικανή για δράσεις που δεν στοιχίζουν – εκτός από τη διαφήμιση που της παρέχουν

Τελευταίο και ίσως σημαντικότερο : Οι πυρκαγιές μετά την καταστολή τους, συνεχίζουν την επίγεια ζωή τους, επιβάλλοντας έτσι μια mannual  τελική καταστολή . Εδώ  ο ρόλος των εθελοντών μπορεί να είναι τεράστιος

ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΙΝΤΙΑ

ΤΑΣΟΣ  ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η διαχείριση των δασικών πυρκαγιών είναι εξαρτημένη από τα μνημόνια που απαγορεύουν την αντιμετώπιση των αιτιών οι οποίες προκαλούν τα καταστροφικά αποτελέσματα σε περιβάλλον, ζωές και περιουσίες.

Με τις δραματικές περικοπές δαπανών, έχουν ελαχιστοποιηθεί οι δυνατότητες των εμπλεκομένων φορέων για τις προληπτικές δράσεις και το Πυροσβεστικό Σώμα καλείται ν’ αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές χωρίς τα απαραίτητα μέσα και εξοπλισμό που απαιτούνται σ’ αυτές τις περιπτώσεις αντιμετωπίζοντας έτσι αυξημένους κινδύνους.

Η μικροκομματική πολιτική αντιπαράθεση των μνημονιακών κομμάτων, αποσκοπεί στη μετάθεση των δικών τους ευθυνών για τα καταστροφικά αποτελέσματα.

Όταν ΠΑΣΟΚ–ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, έχουν επιλέξει με τα μνημόνια να δίνουν τα λεφτά του Ελληνικού λαού και την περιουσία της χώρας στους δανειστές για την αποπληρωμή ενός παράνομου χρέους, όταν απαξιώνουν τη δασική υπηρεσία αντί να αναβαθμίσουν την λειτουργία της για ουσιαστική και αποτελεσματική διαχείριση του δάσους, όταν επιχειρησιακά αποψιλώνουν το Π.Σ. και δεν εγγυώνται ούτε την υποστήριξη και λειτουργία των ήδη υπαρχόντων μέτρων,  όταν δημιουργούνεπιχειρησιακό κενό 500 πυροσβεστών νέας και παραγωγικής ηλικίας για να εξυπηρετήσουν τηFRAPORT, όταν η επιλογή της ηγεσίας δεν έχει την έγκριση, τον έλεγχο και την υποστήριξη του κοινοβουλίου, όταν η Εθνική Σχολή Πολιτικής Προστασίας έχει παραπεμφθεί στις καλένδες, όταν η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας δεν αναβαθμίζεται.

Τότε κάθε χρόνο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να έχουμε καταστροφικά αποτελέσματα από τις πυρκαγιές.

Μιχάλης Κριτσωτάκης :

Τεράστια μείωση των κονδυλίων για πυροπροπροστασία (15% και 35% το προηγούμενο και το προπροηγούμενο έτος), μείωση κατά 4000 ο αριθμός των πυροσβεστών στα χρόνια της κρίσης, αδυναμία ταχείας επισκευής των καναντέρ λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, κ.λ.π. Ετσι, φτιάχνεται το πλεόνασμα, μαζί με τα αντίστοιχα στην υγεία και την παιδεία για να μην αναφερθούμε στους μισθούς και τις συντάξεις ...