Ο Γιωτόπουλος αναφέρεται σε έναν άνθρωπο (Παύλος Ψωμιάδης) που καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλακή για μία από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές απάτες (υπόθεση ΑΣΠΙΣ) σε βάρος 37.000 πολιτών, οι οποίοι είχαν καταβάλει συνολικά 248 εκατ. ευρώ σε ασφαλιστήρια συμβόλαια. Η επιστολή , που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Documento, κατηγορεί δικαστές και εισαγγελείς για κατάφωρη παραβίαση νόμων που οδήγησαν στον θάνατο του Παύλου Ψωμιάδη.
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου:
«Ο Παύλος Ψωμιάδης, που ήταν 78 χρονών είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 22 ετών. Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ. Αλλά και του βουλεύματος 1169 του Α.Π. του 2009 που ερμηνεύει ολοκάθαρα την παρ. 2, ο κατάδικος αυτός (υπερήλικος) εφόσον δεν εργάζεται στη φυλακή μπορεί να απολυθεί υπό όρο αν εξέτισε και με συνυπολογισμό της προσωρινής του κράτησης μετά τη συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας του, το ένα πέμπτο της ποινής που του επιβλήθηκε, κατ΄εφαρμογή των παρ. 1 και 2 του Π. Κ. (σελ 3)
Ο Παύλος Ψωμιάδης είχε εκτίσει περίπου 6,5 έτη, άρα πολύ περισσότερα από το 1/5, περίπου 4,5 έτη. Έπρεπε λοιπόν να είχε απολυθεί νόμιμα εδώ και αρκετό χρόνο. Αν είχε απολυθεί, σήμερα θα ζούσε. Γιατί οι συνθήκες κολαστηρίου που επικρατούν στην πτέρυγα Ε (κι όχι μόνο σε αυτή) είναι απαγορευτικές για την επιβίωση ενός 70χρονου.
Το χειμώνα τα κελιά και οι θάλαμοι είναι ψυγεία και το καλοκαίρι φούρνοι Χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς εξαερισμό. Με συνεχείς διακοπές ρεύματος, λόγω του ότι η ηλεκτρική εγκατάσταση είναι πεπαλαιωμένη. Άντεξε δύο μέρες από τις τρεις του καύσωνα. Και επειδή είμαι στην ίδια πτέρυγα, προσθέτω ότι τις ημέρες του καύσωνα στο ανατολικό κελί μου, το βράδυ, ο τοίχος, ο μεταλλικός σκελετός των κρεβατιών, το στρώμα, “έβραζαν”. Φανταστείτε στο κελί του που ήταν δυτικό και το χτύπαγε ο ήλιος μέχρι τη δύση.
Σηκώθηκε τη νύχτα, κατά τη μία, για να πάει στην τουαλέτα. Έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε δίπλα στην πόρτα. Στις 7:30 το πρωί τον βρήκαν νεκρό. Και βέβαια δεν είναι ο μόνος υπερήλικας που είχε αυτή την μοίρα. Οι άλλοι όμως είναι ανώνυμοι και τους έφαγε το σκοτάδι.
Θα μου πούνε: Καλά εσύ ένας αγωνιστής υποστηρίζεις τον Π. Ψωμιάδη; Υποστηρίζω το Κράτος Δικαίου, τη δίκαιη εφαρμογή των νόμων για όλους, ό,τι και να έχουν κάνει. Υποστηρίζω οποιονδήποτε κρατούμενο που είναι θύμα δόλιας καταστρατήγησης νόμου σε βάρος του, από Δικαστές και Εισαγγελείς.
Υπεύθυνη είναι η Δικαιοσύνη. Γιατί δεν εφάρμοσε το βούλευμα 1169/2009 Α.Π. που ερμηνεύει καθαρά την παρ. 2 του άρθρου 105. Που δεν έκανε τίποτα για να το εφαρμόσει. Που άφησε ορισμένους δικαστές και εισαγγελείς να καταργήσουν αυθαίρετα την παρ. 2 του 105 και τις ευεργετικές διατάξεις που προβλέπει για τον υπερήλικα με καθαρά πολιτική σκοπιμότητα. Αν αυτοί ήταν ουδέτεροι δικαστές, μέλη μιας συντεταγμένης Δικαιοσύνης, θα επιδίωκαν τη δικαίωσή τους. Θα ασκούσαν αναιρεση στον Άρειο Πάγο για να ανατρέψουν το περιέχομενο του βουλεύματος 1169/2009. Αλλά δεν το κάνουν. Αφενός γιατί γνωρίζουν ότι μέσα στα πλαίσια του ορθολογισμού δεν χωράει άλλη ερμηνεία της παρ. 2 από αυτή του 1169 που είναι άρτια και πλήρης. Κι απ' την άλλη γιατί κίνητρό τους δεν είναι η “επιστημονική” ορθότητα της ερμηνείας τους, αλλά η δημιουργία προβλημάτων σε ορισμένους πολιτικούς χώρους.
Στη Γαλλία, πριν μερικά χρόνια, αποφυλακίστηκε κάποιος κρατούμενος, ο οποίος μετά από λίγο καιρό υποτροπίασε. Τότε βγήκε ο εν ενεργεία πρόεδρος κ. Σαρκοζί και κριτίκαρε τους Δικαστές. Την άλλη μέρα σύσσωμες οι ενώσεις των Δικαστών τον κατακερεύνωσαν θυμίζοντάς του ότι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από όσα προέβλεπε ο νόμος και να κοιτάξει τη δουλειά του.
Αντίθετα, εδώ, ορισμένοι δικαστές φοβούμενοι μήπως κάποιες πατσαβούρες των ΜΜΕ τους βγάλουν στα μανταλάκια δεν διστάζουν να καταργήσουν το νόμο, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αφήνοντας τους παράνομα επί χρόνια στη φυλακή, μόνο για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Κι από την άλλη για να μπορουν οι πολιτικοί φίλοι τους να δημαγωγούν εναντίον όσων ζητούν την εφαρμογή του νόμου, ότι υποθάλπουν το έγκλημα κι ότι είναι φίλοι εγκληματιών.
Λένε ότι Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του νόμου, σε αντίθεση με τη Δικτατορία που είναι η κυριαρχία της αυθαιρεσίας. Τι γίνεται όμως όταν, αυτοί ακριβώς που είναι ταγμένοι στη διαφύλαξη και στην τυφλή εφαρμογή του, δηλ. οι δικαστές και οι εισαγγελείς, τον καταργούν από μόνοι τους, αυθαίρετα κυνικά, απάνθρωπα, οδηγώντας κρατούμενους στο θάνατο, στο βωμό των πολιτικών τους παιγνίων και της ευθυνοφοβίας; Και αυτό το πολίτευμα, πως ακριβώς ονομάζεται;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου