Πύρρεια η νίκη του Ερντογκάν

Η νίκη του Ερντογκάν  (51,45-48,55)είναι Πύρρεια, είναι σαφώς αμφιλεγόμενη , είναι προϊόν έμμεσης και άμεσης ψυχολογικής βίας, είναι αρκετά αδύναμη ώστε  να ευνοήσει ανατροπές συσχετισμών  στην πληθώρα των μετώπων όπου έχει εμπλακεί η χώρα . Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι τα δημοψηφίσματα της Νέας Τάξης πλησιάζουν πιο πολύ την έννοια της σφυγμομέτρησης παρά αυτή μιας διαδικασίας απευθείας απόφασης του λαϊκού σώματος – όπως έδειξε χαρακτηριστικά η ελληνική  περίπτωση το 2015. Ο Ερντογκάν μπορεί να προχωρήσει, έστω και αμφισβητούμενος από ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, έστω και υπό συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης και αβεβαιότητας στο εσωτερικό της Τουρκίας !  Όμως είναι πλέον φανερό ότι όριο της δύναμής του είναι η δημιουργία κουρδικής πολιτειακής οντότητας :  Σε μια τέτοια εξέλιξη, είναι απόλυτα και άμεσα χαμένος, από τους ίδιους τους στρατοκράτες που επί του παρόντος ελέγχει.

Από ελληνική σκοπιά, το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι η ψυχολογία των δρώντων πολιτικών υποκειμένων στην τουρκική πολιτική σκηνή. Παρά τις διαφορετικές  τακτικές μεθοδεύσεις που ενδεχομένως ακολουθούν αυτά τα υποκείμενα, το θέμα είναι η βασική στρατηγική τους στόχευση. Και στην προκειμένη περίπτωση, το πλειοψηφικό στρατηγικό όραμα της Τουρκίας όπως έχει δηλωθεί από μεγάλα, μεσαία και μικρά  πολιτικά στελέχη, δεν είναι μια εγχώρια οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη με στόχους ανάλογους χωρών όπως π.χ της Ολλανδίας, της  Ιταλίας ή της Ισπανίας, αλλά η ΧΩΡΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ στον βαλκανικό κυρίως χώρο, κοντολογής η ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

Ανεξάρτητα λοιπόν από τη διαχείριση της «Πύρρειας νίκης» από τον Ερντογκάν ή ακόμη ανεξάρτητα  και από τη διαχείριση μιας αυριανής πολιτικής του ήττας, το θέμα είναι η αντιμετώπιση   του αυτοκρατορικού  ονείρου της γείτονος. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια, με υποχωρήσεις και τακτικές κατευνασμού, αλλά με αμυντική πυγμή, με εθνική πανστρατιά  και αποφασιστικότητα