Ταχυδρόμος του Ερντογκάν για να πιεστεί ο Κύπριος Πρόεδρος μέσω ΕΕ….

Του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Από το Sigmalive

 

Ο  Έσπερν Μπαρθ Έιντε  (Ειδικός Σύμβουλος του Γ.Γραμματέα του ΟΗΕ) επισκέφθηκε την Τουρκία, αλλά έφυγε με άδεια χέρια. Ο Ερντογάν δεν υποχωρεί. Θέλει και εγγυήσεις και στρατό στην Κύπρο. Η εναλλακτική του επιλογή, που προτείνει, είναι η εγκαθίδρυση κυρίαρχων βάσεων στο μοντέλο των βρετανικών.

Η τριμερής συμμαχία

Επί τούτου, βεβαίως, έχουν πρόβλημα οι Άγγλοι, οπότε οι Τούρκοι βρίσκουν άλλοθι και φορτώνουν αλλού την ευθύνη, χωρίς, βεβαίως, να ιδρώνει τ' αφτί κανενός. Και δη του Λονδίνου, το οποίο με ή χωρίς λύση, δεν το κουνά από την Κύπρο. Εκείνο που ανέκαθεν δεν ήθελαν ούτε οι Τούρκοι ούτε οι Βρετανοί είναι η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και η εγκαθίδρυση μιας συμμαχίας μεταξύ της Κύπρου και της Ελλάδας ή και με το Ισραήλ. Μια τριμερής στρατηγική συμμαχία θα μπορούσε να αποτελέσει έναν εναλλακτικό πυλώνα ασφάλειας ως προς την Τουρκία, που θα ξεκινά από τα Βαλκάνια και θα φτάνει μέχρι τη Μέση Ανατολή. Και, ως εκ τούτου, οι συντελεστές ισχύος θα είναι διαφορετικοί και η Κύπρος καθώς και η Ελλάδα θα αντιμετωπίζονται αλλιώς και σε επίπεδο Ε.Ε., και από τις ΗΠΑ, καθώς και από τη Ρωσία.

Οι εγγυήτριες και η εκλιπούσα

Τα ανωτέρω είναι ζήτημα στρατηγικού σχεδιασμού. Ψιλά γράμματα για το κυπριακό κομματικό κατεστημένο, που επιμένουν σε μια Πολιτική Διεθνή Διάσκεψη των τριών εγγυητριών δυνάμεων και των ηγετών των δυο Κοινοτήτων. Το λογικό θα ήταν να συμμετάσχει και ο ΥπΕξ Ι. Κασουλίδης. Το θέμα των εγγυήσεων δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βρετανία αλλά και την Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως, ο Κύπριος ΥπΕξ δεν θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τις εγγυήτριες δυνάμεις, διότι δεν τον δέχεται ούτε η Τουρκία, ούτε ο κ. Ακιντζί.

Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν «κολλά» με το κοινό όραμα της λύσης. Η Άγκυρα την θεωρεί εκλιπούσα. Και εδώ είναι, που η Κυβέρνηση θέτει στο ράφι ό,τι το κεκτημένο καθορίζει. Και επί τούτου είμαστε φορτικοί. Υπάρχει η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που ρητώς καθορίζει ότι η Τουρκία έχει ως κύρια υποχρέωσή της, και μάλιστα στο πλαίσιο των προϋποθέσεων της ενταξιακής της διαδικασίας, να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Ιδού, λοιπόν, βάση συζήτησης και πρόταξης.

Τουρκία, Ε.Ε. και κόστος

Ερώτημα: Γιατί η Τουρκία να δείξει καλή θέληση και γιατί να προχωρήσει στην εκπλήρωση των βασικών της υποχρεώσεων, εάν δεν πληρώσει κόστος μέσω της Ε.Ε.; Γιατί να αλλάξει πολιτική; Συναφώς δε, ας βλέπουμε πίσω από τις γραμμές, για να αντιληφθούμε τις πραγματικές προθέσεις του Ερντογάν όταν λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει πια η Ε.Ε. Το πράττει για να αποφεύγει τις όποιες πιέσεις και επειδή η χώρα του δεν είναι έτοιμη για πλήρη ένταξη. Την οποία, δηλαδή, πλήρη ένταξη θα την ήθελε.

Διότι η Τουρκία θα ήταν πιο ισχυρή θεσμικά και άλλως πώς ακόμη και από αυτήν τη Γερμανία. Ακριβώς επειδή θα είναι τόσο ισχυρή η Τουρκία δεν την θέλουν οι ηγετικές χώρες της Ε.Ε. ως πλήρες κράτος μέλος, παρά μόνο με το καθεστώς ειδικής σχέσης, όπως στην ουσία υποστήριξε εκ νέου τις προάλλες το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ). Ακόμη όμως και οι ενστάσεις για την πλήρη ένταξη ουδόλως σημαίνουν τον τερματισμό της ενταξιακής διαδικασίας, η οποία ακόμη και παγωμένη παρέχει οφέλη στην Άγκυρα εκεί όπου η ίδια θέλει.

Για παράδειγμα, από τα προενταξιακά κεφάλαια λαμβάνει περί το 1 δις ευρώ από την Ε.Ε. τον χρόνο, ενώ η Κύπρος περί τα 990 εκ. ευρώ τη δημοσιονομική επταετία. Και τώρα θέλει εμβάθυνση της τελωνειακής της ένωσης. Ερώτημα: Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της προς την Κυπριακή Δημοκρατία που αφορούν στην άρση του εμπάργκο σε βάρος των πλοίων και των αεροσκαφών, καθώς και στην αναγνώριση;

Ο Πρέσβης της Άγκυρας και οι Τούρκοι πολίτες

Είναι εμφανές ότι η Κυβέρνηση, καθώς και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ δεν έχουν πρόθεση να στριμώξουν την Τουρκία στη γωνία, διότι ήδη η εξευμενιστική τους πολιτική απέτυχε και, ως εκ τούτου, βρίσκονται οι ίδιες στη γωνιά. Η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στον Έιντε, ο οποίος έφυγε μεν από την Τουρκία άπρακτος, υπό την έννοια ότι ο Ερντογάν δεν άλλαξε πολιτική, αλλά στην ουσία έχει εξελιχθεί σε πρεσβευτή των τουρκικών θέσεων για το ευρωπαϊκό καθεστώς των Τούρκων πολιτών στην Κύπρο σε περίπτωση λύσης.

Γι' αυτό, άλλωστε, μετά την Τουρκία προγραμματίζει να επισκεφθεί και τις Βρυξέλλες. Επισήμως, θα το πράξει ως ειδικός σύμβουλος του Γ.Γ. του ΟΗΕ και ανεπισήμως ως ταχυδρόμος του Ερντογάν, για να εισπράξει την ανοχή της Ε.Ε. και να στριμώξει τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος, επί του θέματος, έριξε την ευθύνη στις Βρυξέλλες. Η παραχώρηση στους Τούρκου πολίτες καθεστώτος Ευρωπαίου πολίτη, καθώς και στις τουρκικές εταιρείες, θα σημαίνει, όπως το έχουμε προ καιρού αναλύσει, πληθυσμιακή και οικονομική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και ένταξη από την πίσω πόρτα.

Η απώλεια του πλεονεκτήματος

Εφόσον δεν πιέζουμε εμείς την Άγκυρα στην Ε.Ε., μας πιέζει αυτή. Και χάνουμε το πλεονέκτημα της ένταξης, αφού η ηγεσία μας έχει την ψευδαίσθηση ότι, προσφέροντας δώρα στην Τουρκία, αυτή θα τσιμπήσει. Θα μαλακώσει. Γιατί να τσιμπήσει και γιατί να μαλακώσει, αφού δεν μας υπολογίζει; Ακόμη και το φυσικό αέριο, που θεωρείται από το κομματικό κατεστημένο ως κίνητρο, το οποίο προσφέρεται μαζί με τον αγωγό προς τα τουρκικά παράλια, για να πει η Άγκυρα ναι στη λύση, δεν αποδίδει.

Η Τουρκία γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε το φυσικό αέριο και ότι δεν έχουν οικοδομήσει καμιά προς τον σκοπό αυτό αξιόπιστη συμμαχία, οπότε θεωρεί την εκμετάλλευσή του, σιωπηρώς, ως αιτία πολέμου. Και προσφέρει ως εναλλακτική επιλογή την τριχοτόμηση της Κυπριακής ΑΟΖ μεταξύ της ίδιας και των δυο συνιστώντων κρατών.

Το τουρκικό μήνυμα είναι σαφές: «Αν σας αρέσει. Αλλιώς, εάν πάτε να βγάλετε φυσικό αέριο, βγάζω εγώ τον στόλο μου έξω»! Τα έχουν πει οι Τούρκοι αξιωματούχοι από το 2011. Άρα, λέει η Άγκυρα: «Εάν θέλετε λύση, θα είναι αυτή που θέλω εγώ. Και αν θέλετε την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, θα γίνει όπως θα την καθορίσω εγώ»! Χωρίς λοιπόν την αλλαγή στρατηγικής, που αρχίζει από την καταγγελία της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής εντός και εκτός της Ε.Ε. με πρόκληση κόστους, το Κυπριακό θα καρκινοβατεί.

Η τριμερής, ασφάλεια και λύση

Εφόσον η Άγκυρα μάς απειλεί σε ένα ενιαίο μέτωπο από τη Θράκη ώς την Κύπρο και εφόσον αμφισβητεί ακόμη και αυτήν την κυριαρχία του Ισραήλ ως περιφερειακής δύναμης, η τριμερής συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ επί τη βάσει κοινών συμφερόντων και στόχων μπορεί να βάλει χαλινάρι στην τουρκική επιθετικότητα και να αναβαθμίσει τον ρόλο μας διεθνώς, ανοίγοντας τον δρόμο και στην ασφαλή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και στη δημοκρατική λύση. Στη χειρότερη περίπτωση προσφέρει ασφάλεια στις ελεύθερες περιοχές, οι οποίες είναι σήμερα στο έλεος της Άγκυρας, η οποία επιδιώκει να μας επιβάλει τους όρους της διά της σκιάς της ισχύος της.

Βεβαίως, το πρόβλημα που έχουμε είναι αρκετά σοβαρό. Είναι τόσο σοβαρό, όσο σοβαρή είναι και η οικοδόμηση μιας τριμερούς συμμαχίας από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή. Το πρόβλημα είναι ότι με την εικόνα που εμφανίζουν και Αθήνα και Λευκωσία, ούτε εχθροί ούτε φίλοι τις παίρνουν επαρκώς στα σοβαρά. Προφανώς αυτό συμβαίνει και με το Ισραήλ. Μακάρι να έχουμε λάθος…