Νάντια Βαλαβάνη: Προσωπικά τεκμήρια μιας συλλογικής διάψευσης

Η «ταραγμένη» διετία 2015-2016 ξεκίνησε με μια επιχειρούμενη απεμπλοκή και προσδοκίες τερματισμού μιας σκοτεινής «εποχής των Μνημονίων». Για να καταλήξει στο βασανιστικά εφαρμοζόμενο Τρίτο Μνημόνιο και στη διαφαινόμενη σήμερα ετοιμότητα ανάληψης δέσμευσης - μέσω μιας «απομείωσης» χρέους με πρόβλεψη «επιστροφής» του μιάμιση γενιά αργότερα, το 2060, στο ύψος του 2012 – για  μνημόνιο, επιτροπεία και απώλεια κυριαρχίας «στο διηνεκές».

Δυο χρόνια μετά το προηγούμενο βιβλίο μου, «Η αρπαγή της Ελλάδας: Χρέος και ιδιωτικοποιήσεις - ένα κοινοβουλευτικό χρονικό», θέτω ένα ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνουμε πριν κλείσει, ανεπανόρθωτα για τον λαό και ίσως για πολλές δεκαετίες, το ιστορικό παράθυρο που άνοιξε τόσο ώστε να περάσει από μέσα του η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, όποια κι αν ήταν η κατάληξή της;». Στο ερώτημα αυτό επιχειρώ να απαντήσω με το νέο μου βιβλίο «Τρίτο Μνημόνιο: Η ανατροπή μιας ανατροπής» (και πάλι από τις Εκδόσεις Λιβάνη). Eπιχειρώ να διερευνήσω μεταξύ άλλων, τόσο την εξέλιξη των «μονομερών ενεργειών» που θεσπίστηκαν κατά την εξάμηνη θητεία μου ως Αναπληρώτριας Υπουργού Οικονομικών, αρμόδιας για τη φορολογία και τη δημόσια περιουσία, της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και τις γενικότερες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες κατά τον ενάμιση χρόνο εφαρμογής του Τρίτου Μνημονίου.

Το βιβλίο συντίθεται από κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για την έκδοση αλλά και καθοριστικά - έτσι ώστε να μη μπορεί να αμφισβητηθεί η «ιστορικότητα» τους από κατοπινές «στρογγυλοποιήσεις» - από ομιλίες, άρθρα, συνεντεύξεις (και ορισμένα «εσωτερικά» κείμενα της κυβέρνησης) «σύγχρονα» με τα ίδια τα γεγονότα. Ανάμεσά στα τελευταία, και μια «προφητική» συνέντευξη στη Huffington Post Greece («Η συντριπτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ», 18/9/2015). Στο βιβλίο δίνονται επίσης στη δημοσιότητα (τα δύο απ' τα τρία δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά) τα κείμενα - πραγματικά ντοκουμέντα για τους αντίστοιχους τομείς αρμοδιότητας - των παραιτήσεων τριών στελεχών της ευρύτερης αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών: του Ειδικού Γραμματέα του ΣΔΟΕ Π. Δάνη, του ΓΓ Δημόσιας Περιουσίας Δ. Κλούρα και του Προέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ» Στ. Πάντου-Κίκκου.

Η έκδοση χωρίζεται σε τρία μέρη: Α' Μέρος, Από το πρώτο πείραμα ελπίδας στην εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου. Β΄ Μέρος, Πρώτη φορά Αριστερά. Γ΄ Μέρος, Ανατομία μιας επιχείρησης «character assassination» (Υπόθεση Αυγενάκη/Πρώτου Θέματος: Ο μεγάλος περίπατος μιας «τερατώδους κατασκευής» από το Ηράκλειο και την Αθήνα στις «ναυαρχίδες» του γερμανικού Τύπου και τη Μαδρίτη.)                   

                                                                                               Ν.Β

Η Huffington Post Greece προδημοσιεύει δύο σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο.

1. Από την Εισαγωγή στην «Ανατροπή μιας ανατροπής»

...Ποιος άλλος θα μπορούσε να υπερασπιστεί τις μνήμες αυτής της περιόδου; Δικαιωματικά και πριν απ' όλους, ο ίδιος ο λαός. Το 40% που ανέδειξε μια «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» τον Γενάρη του 2015, με εντολή αποδόμησης του μνημονιακού καθεστώτος και ανάκτησης της κυριαρχίας. Η κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που ψήφισε 62% ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες. Οι άντρες και γυναίκες που μας σταματούσαν στον δρόμο επί έξι μήνες και μας έλεγαν «βαστάτε γερά» και «μη μας πουλήσετε». Είναι αυτοί που αποδείχτηκαν ανώτεροι των περιστάσεων, που προχώρησαν πέρα απ' την ίδια την κυβέρνηση που τους καλούσε να τη στηρίξουν. Ωστόσο, αυτή η πλειοψηφία δεν είναι -σήμερα ακόμα- σε θέση να το κάνει. Επειδή βιώνει στην πλειονότητά της τις εξελίξεις του 2015 εξατομικευμένα, ως προσωπική κι όχι ως συλλογική τραγωδία. Γιατί ο παράγοντας μιας τόσο ριζικής διάψευσης των προσδοκιών βιώνεται ακόμη ως «απάτη» και «ψέματα» όσων φάνηκαν ν' ανοίγουν ένα παράθυρο κι έναν δρόμο ελπίδας μέσα απ' τον εφιάλτη της καθημερινότητας μόνο για να οδηγήσουν στο ανυπέρβλητο τείχος ενός ακόμα Μνημονίου, ζητώντας, τελικά, κι αυτοί την αποδοχή του εφιάλτη. Όσο και ως «αυτοδιάψευση», ως «σύνδρομο του φταίω εγώ που τους πίστεψα, που τους εμπιστεύτηκα, που τους στήριξα, που τους υπερασπίστηκα». Συμπέρασμα: Δε θα ξανακάνω αυτό το λάθος.

Σε κάθε περίπτωση, έτσι θα ήθελαν κάποιοι να λειτουργήσει στο συλλογικό πολιτικό υποσυνείδητο σε βάθος χρόνου το πρώτο εξάμηνο, μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας της 13ης Ιουλίου 2015, της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ευρώπη: Στην καλύτερη περίπτωση, ως εποχή αυτών που πιάστηκαν κορόιδα και «την πάτησαν». Στη χειρότερη, ως «μνήμες μιας σκοτεινής εποχής».

Μπορεί αυτό να παραμένει ανεκπλήρωτος πόθος, ωστόσο μειώνει δραστικά το πλήθος όσων βρίσκονται σήμερα σε θέση να μιλήσουν, για πλευρές έστω, σε σχέση με τι όντως συνιστά και τι όχι «σκοτεινή εποχή» στη σύγχρονη Ελλάδα. Επειδή άλλο είναι μια «σκοτεινή εποχή» για την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και άλλο για τις ελίτ. Όσοι μπορούν να το κάνουν αυτό σήμερα δεν είναι ιστορικοί για να περιμένουν ν' ανοίξουν οι ιστορικές «πηγές» και να επέλθει η, αναγκαία για την ιστορική έρευνα, νηφαλιότητα της χρονικής απόστασης. Αυτοί που μπορούν να το κάνουν αυτό σήμερα είναι δρώντες, σκεπτόμενοι άνθρωποι - και θα έπρεπε να το επιχειρήσουν άμεσα, τώρα...

2. Απ' το Κεφάλαιο «Και οι Έλληνες έχουμε πλέον την Treuhand μας...» (Α΄ Μέρος)

...Ξεπερνούσε και την πιο νοσηρή -νεοφιλελεύθερη- φαντασία τότε ότι θα ήταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα έκανε το αποφασιστικό βήμα για το ξεπούλημα του νερού: Με τη μεταβίβαση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, μαζί με άλλες δέκα ΔΕΚΟ (ΕΛΒΟ, ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ και ΔΕΗ τον Σεπτέμβριο του 2016, ΟΑΣΑ, ΟΣΥ, ΟΣΕ, ΣΤΑΣΥ, ΟΑΚΑ και ΕΛΤΑ τον Μάιο του ίδιου έτους) και τελικά με το σύνολο των συμμετοχών και όλη την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, στο νέο «Υπερταμείο» αποκρατικοποιήσεων, την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας (ΕΕΣΠ), που έχει μοναδικό προορισμό την ιδιωτικοποίηση (ή ρευστοποίηση) του συνόλου της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου. Υπό την άμεση επιτήρηση των δανειστών, αφού στο πενταμελές Εποπτικό Συμβούλιο του «Υπερταμείου» αυτοί διορίζουν κι ελέγχουν όχι μόνο τον Πρόεδρο και άλλο ένα μέλος, αλλά έχουν και δικαίωμα βέτο, χάρη στην πρόβλεψη ότι για οποιαδήποτε απόφαση χρειάζεται πλειοψηφία τεσσάρων μελών!

Έτσι, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η Ελλάδα απέκτησε την Treuhand της, την ελληνική εκδοχή της εταιρείας η οποία, μετά την ενοποίηση των Γερμανιών, μεταξύ 1990 και 1994, κυριολεκτικά χάρισε όλη την παραγωγική βάση της Ανατολικής Γερμανίας, καθώς και τη γη, αγροτική και αστική, τους δρόμους και τα δάση, που αρχικά η ίδια εκτιμούσε ως αξίας 600 δισ. μάρκων (300 δισ. ευρώ) ούτε καν αντί πινακίου φακής: αφού στο κλείσιμο της τετραετίας της λειτουργίας της ο τελικός απολογισμός ήταν 170 εκατ. ευρώ ζημιές... Και, ταυτόχρονα, άφησε πίσω της τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια ανέργους, οι περισσότεροι από τους οποίους, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, δε βρήκαν δουλειά ποτέ ξανά. Και ποιος ήταν ο επικεφαλής της Treuhand, για της οποίας το έργο δηλώνει εξαιρετικά υπερήφανος κι ευτυχής μέχρι σήμερα; O γνωστός μας κ. Σόιμπλε! Όχι τυχαία, θεωρείται και ο κατ' εξοχήν «πατέρας», απ' το Πρώτο Μνημόνιο ήδη, της σύλληψης για το ΤΑΙΠΕΔ και, κατά την ολοκληρωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Συμφωνία της 13ης Ιουλίου 2015, ο «νονός» του «Υπερταμείου»...

Infο: Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου, στις 7μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων της Αρχαιολογικής Εταιρείας (Πανεπιστημίου 22 - Σταθμός Μετρό «Πανεπιστήμιο»). Θα μιλήσουν οι Αλέκος Αλαβάνος, Μανώλης Γλέζος, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Κώστας Λαπαβίτσας, Παναγιώτης Λαφαζάνης και Ελένη Πορτάλιου. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου.

http://www.huffingtonpost.gr/nadia-valavani/-_8734_b_13452234.html?1481029178