Από το ανέμισμα ελληνικών σημαιών στους «επισκέπτες»       Σε θυμάμαι από τότε που είχες εκλεγεί πρόεδρος της ΝΕΔΗΣΥ. Έπινες νερό στο όνομα της Ελλάδας. Έβλεπες τις ελληνικές σημαίες να κυματίζουν κι έλαμπε το πρόσωπό σου. Είχα ψάξει τότε το βιογραφικό σου. Σπουδές Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ενισχύθηκε η εικόνα που είχα σχηματίσει. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αποκτούν εφ όρου ζωής ειδικούς δεσμούς με τον τόπο στον οποίο σπουδάζουν. Έκτοτε, παράλληλα με την προσωπική σου αναρρίχηση στην κομματική ηγεσία του ΔΗΣΥ, μεγάλωνε και η παράταξη. Θυμάσαι άραγε, πώς και γιατί; Ποια «όπλα» πρότασσε; Ελλάδα, ελληνικές σημαίες που κυριαρχούσαν κόντρα στην όποια πολεμική ασκείτο από άλλες παρατάξεις, στενότατοι αδελφικοί δεσμοί… Θυμάσαι, άραγε, όταν ο Γλαύκος Κληρίδης αναδείκτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που προτάσσονταν ως αιχμή του δόρατος οι τέλειες σχέσεις με την ελληνική κυβέρνηση; Θυμάσαι, άραγε, όταν κτίστηκε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα επί Κληρίδη, με πόση υπερηφάνεια θριαμβολογούσες κι εσύ και όλοι οι αξιωματούχοι του ΔΗΣΥ; Θυμάσαι, μήπως, πότε, πώς και γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία βρέθηκε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θυμάσαι ότι για να σεργιανίζεις εσύ σήμερα στα σαλόνια των Βρυξελλών και των λοιπών μεγαλοπρωτευουσών της Ευρώπης, αυτό οφείλεται σε κάποια ελληνική κυβέρνηση και γενικά σε Έλληνες;

     Ποιος θα το πίστευε ποτέ; Ότι εσύ, με όλη αυτή την διαδρομή θα ήσουν εκείνος, που θα απέκοπτε (έτσι νομίζεις) τον ομφάλιο λώρο; Ποιος θα το πίστευε, ότι εσύ θα ήσουν ο ηγέτης, που θα άκουγε τον υπουργό-δεξί του χέρι να διαλαλεί ότι οι μόνοι δεσμοί Κύπρου και Ελλάδας είναι κάποιοι πολιτισμικοί και δεν θα τον άρπαζε από το αφτί; Ποιος θα τολμούσε να στοιχηματίσει ότι θα έφτανες στο σημείο να αποκαλούσες Έλληνες φίλους σαν «επισκέπτες»; Να τους υποδεικνύεις ότι δεν είναι το δικό τους χωριό, η δική τους κωμόπολη, η δική τους περιοχή που βρίσκεται υπό κατοχή. Αν είχες πραγματικά τέτοια «τόλμη», γιατί δεν είπες τα ίδια και πριν μερικούς μόλις μήνες, όταν έστελνες σε μερικά κασελάκια, τα οστά κάποιων παλικαριών, που θυσιάστηκαν για τη δική μας ελευθερία; Εκείνα τα παλικάρια, άνθρωπε μου, δεν είχαν έρθει να αγωνιστούν για το δικό τους χωριό. Για το δικό μας ήρθαν. Και δεν επέστρεψαν στις οικογένειες τους ποτέ. Και ήταν τόσο νέοι… Νομίζεις πως αν ήξεραν, πως σήμερα θα τους θεωρούσες «επισκέπτες», θα ερχόντουσαν; Ο Τύμβος είναι άραγε Τύμβος «επισκεπτών»;
 
     Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι έχεις τυφλωθεί τόσο πολύ, που δεν διακρίνεις καν ποια είναι η ωμή πραγματικότητα. Πως, χωρίς την παρουσία και στήριξη αυτών των «επισκεπτών», δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Πως χωρίς αυτούς τους «επισκέπτες», ο Σουλτάνος και κάθε προκάτοχος του, θα μας είχαν κάνει μια χαψιά προ πολλού. Πως αν σήμερα συζητείται θέμα αποχώρησης του τουρκικού στρατού και εξάλειψη των δουλοπρεπών εγγυήσεων, οφείλεται σε αυτούς τους «επισκέπτες», που το διεκδικούν. Διότι χωρίς αυτούς, εσύ θα πετούσες πετραδάκια τα οποία δεν θα λάμβανε υπόψη του κανείς.

     Το θέμα δεν είναι αν και πόσο δίκαιο ή άδικο έχει ο κάθε Συρίγος. Διότι η Ελλάδα δεν είναι κανένας Συρίγος. Και 100% άδικο να είχε στην τοποθέτηση του, όφειλες να είσαι προσεκτικός. Στο κάτω-κάτω της γραφής, η θέση ενός ακαδημαϊκού είναι. Δεν διαθέτει καμία εξουσία για να την επιβάλει. Εσύ, όμως, όταν καταποντίζεις τους δεσμούς με τους Έλληνες (διότι δεν σχολίασες τον Συρίγο, αλλά έστειλες μήνυμα σε όλους) χαρακτηρίζοντας τους «επισκέπτες», τότε προκαλείς θέμα. Τόσο έναντι αυτών, που είναι το μοναδικό στήριγμα που έχουμε στον κόσμο, όσο και έναντι των ισχυρών αντιπάλων. Διότι, άνθρωπε μου, όταν ο Σουλτάνος ακούει να τους υποβαθμίζεις σε «επισκέπτες», αντιλαμβάνεται ότι δεν τους υπολογίζεις. Ότι πραγματικά έχεις κόψει τον ομφάλιο λώρο. Και τότε, θα σου ψήσει το ψάρι στα χείλη. Άσε τους «επισκέπτες», θα λέει, να φωνάζουν για εγγυήσεις και στρατό. Πού θα πάνε, θα υποκύψουν, αφού ο Νίκαρος δεν τους υπολογίζει…

    Ένα δεν έχεις καταλάβει. Ότι κι εσύ δεν είσαι Πρόεδρος του δικού σου χωριού. Αλλά του δικού μας νησιού και δεν μπορείς να στέλνεις τέτοια μηνύματα κατά το δοκούν!