Με απόφαση του «οικολόγου» αναπλ Υπουργού Περιβάλλοντος, απλοποιείται η διαδικασία και χωρίς ιατρικές εξετάσεις η έκδοση της άδειας κυνηγίου!!

του Στέφανου Σταμέλλου

«Με βάση τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του οικολογικού Κινήματος, θεωρούμε απαράδεκτη τη θανάτωση ζώων για ψυχαγωγία ή άθληση. Το κυνήγι αποτελεί απειλή τόσο για τα θηρεύσιμα όσο και τα μη θηρεύσιμα και προστατευόμενα είδη μέσω ακατάλληλων πρακτικών, λαθροθηρίας, όχλησης και άλλων σχετικών δραστηριοτήτων (εκγύμναση σκύλων, μολυβδίαση κ.λπ.). Το κυνήγι αποτελεί κοινωνικά οχλούσα δραστηριότητα που ασκείται επί δημοσίου αγαθού. Η άσκησή του είναι ασύμβατη με κάθε άλλη δραστηριότητα που ασκείται στον ίδιο τόπο και χρόνο και κατεξοχήν με την ανάπαυση, την αναψυχή, την έρευνα και την εκπαίδευση στη φύση» [οι Οικολόγοι Πράσινοι στο διάλογο για το κυνήγι]

Με αυτό το εισαγωγικό κείμενο συμμετείχαν, λένε, οι Οικολόγοι Πράσινοι στο διάλογο που έκανε το Υπουργείο Περιβάλλοντος για το κυνήγι. Μετά το τραγικά απαράδεκτο αποτέλεσμα αυτού του διαλόγου και την ρυθμιστική διάταξη θήρας 2016-2017 - για την οποία ο «οικολόγος» υπουργός δέχτηκε τα συγχαρητήρια των κυνηγών!! - επιμένουν να «χειροκροτούν» οι οικολόγοι τις φιλοκυνηγετικές αποφάσεις του κ Τσιρώνη.

Τι λέει η τελευταία αυτή απόφαση του αν υπουργού Περιβάλλοντος; Μπορεί ο οποιοσδήποτε μεμονωμένος κυνηγός, χωρίς να είναι μέλος κυνηγετικού συλλόγου, να καταθέσει ο ίδιος στο δασαρχείο, ή πληρεξούσιος δικηγόρος του, αίτηση για έκδοση άδειας κυνηγίου με μόνη την υπεύθυνη δήλωση(!) ότι έχει καλώς στην ψυχική του υγεία.

Λες και θα βρεθεί κάποιος να δηλώσει υπεύθυνα ότι είναι ψυχικά άρρωστος και να διεκδικεί και άδεια κυνηγίου… Με λίγα λόγια, διευκολύνεται αντί να δυσκολεύεται η έκδοση άδειας κυνηγίου και μειώνεται το κόστος, αντί να αυξάνεται∙ δικαιολογημένα, ακόμα και στη λογική της ιδιαίτερης απασχόλησης ολόκληρου μηχανισμού για την παρακολούθηση, τη φύλαξη και την προστασία από το παράνομο κυνήγι, αλλά και στη λογική «ο ρυπαίνων πληρώνει».

Η ηγεσία της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας και οι άλλοι κυνηγετικοί φορείς δικαιολογημένα διαμαρτύρονται για την απόφαση, γιατί πιθανόν να χάνουν μέρος της πίτας∙ και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η φύση τους ανήκει∙ ότι μπορούν να την κάνουν ό,τι θέλουν και να βαφτίζουν την βάρβαρη «ψυχαγωγία» τους «τεράστιο φιλο- περιβαλλοντολογικό έργο». Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το κάνουν για λόγους τακτικής∙ γιατί ξέρουν ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να χάσουν τα προνόμια και τη δύναμη, που έχουν στους κυνηγούς - μέλη τους με τέτοιες αποφάσεις.

Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει η ηγεσία του υπουργείου, πολύ δε περισσότερο οι οικολογούντες, ότι με τέτοιες αποφάσεις θα διασπάσουν τους φορείς του κυνηγίου και το κυνηγετικό «λόμπυ» και θα μειώσουν την επιρροή τους στους «φίλους» του κυνηγίου. Ουσιαστικά ο αριθμός των κυνηγών αυξάνεται με την διευκόλυνση της έκδοσης των αδειών και τη μείωση του κόστους∙ γεγονός που δεν μπορεί φυσικά να να θεωρείται  αντικυνηγετική και οικολογική πρακτική. Πέραν αυτού όμως, όσοι ξέρουν τι σημαίνει κυνήγι σήμερα, ξέρουν πως οι κυνηγοί δρουν καθημερινά σε ομάδες (γουρουνάδες, κυνηγοί λαγού, πουλοκυνηγοί κλπ) με «αρχηγούς». Οι «αρχηγοί» έχουν άμεσο και έμμεσο συμφέρον να ανήκουν στις οργανώσεις/συλλόγους τους. Πίσω υπάρχει ο μηχανισμός των βιομηχανιών και του εμπορίου, που τους προμηθεύουν και τους κατευθύνουν με ποικίλα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Κρατάμε αυτό που λέει ο λαός μας: «δύο γαιδάροι μάλωναν σε ξένη αχυρώνα». Ο «αχυρώνας» της φύσης και η άγρια πανίδα είναι κοινωνικό αγαθό και ανήκει σε όλα τα έμβια και μη έμβια όντα. Και δεν μπορεί ο καθένας - και ιδιαίτερα μια μικρή μειοψηφία των 200.000 κυνηγών, όπως οι ίδιοι λένε - να το διαχειρίζεται με αυτόν τον βάρβαρο τρόπο.   

Όπως η παραβατικότητα και η παρανομία δεν αντιμετωπίζονται μόνο με την καταστολή, αλλά κυρίως αναδεικνύοντας τις αιτίες που τις γεννούν, έτσι η ανθρώπινη βαρβαρότητα σε βάρος της φύσης και το κυνήγι δεν αντιμετωπίζονται βάζοντας απλά απέναντι τους κυνηγούς, αλλά ενημερώνοντας πρώτα και κύρια την κοινωνία χωρίς υπεκφυγές για το τι είναι το κυνήγι στη σημερινή εποχή, τι συμβαίνει στη φύση και στο περιβάλλον, ποια είναι τα βαθύτερα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαχείρισης της άγριας πανίδας και της φύσης. Πολύ δε περισσότερο δεν αντιμετωπίζονται καλλιεργώντας ανούσιες αντιπαραθέσεις και με πλάγιες διευκολύνσεις.

Το οικολογικό κίνημα και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες∙ να προστατέψουν την πολιτική οικολογία στη χώρα μας και να μην επιτρέψουν να συκοφαντείται με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο.

Λαμία, Οκτώβρης 2016