Ο Πάπας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,,,και το συχωροχάρτι !

του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ   
 

«Βάλατε πλάτη να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ», «Είστε συνυπεύθυνοι», «Κάντε πρώτα γενναία αυτοκριτική… και βλέπουμε», είναι οι μονότονες σχεδόν απαντήσεις των στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους μαζικούς και κοινωνικούς χώρους, όπου και όταν, παρατάξεις τις οποίες στηρίζει η ΛΑΕ, κάνουν προτάσεις για μετωπική συμπόρευση.

Ακόμη και τμήμα του κόσμου της ΛΑΕ έχει ενσωματώσει σε τέτοιο βαθμό την απογοήτευση που την έχει μετατρέψει σε ενοχικό σύνδρομο και αμυντική, απολογητική στάση.

1. Η αντίληψη περί «πλάτης» όμως μακρά απέχει από μια διαλεκτική αντίληψη της πραγματικότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σχεδόν «καταδικασμένος» να βγει στη κυβέρνηση.

Αν δούμε τις δημοσκοπήσεις , το φθινόπωρο του 2011,πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ρίξει το σύνθημα της «αριστερής κυβέρνησης» θα παρατηρήσουμε , για παράδειγμα, ότι το ΚΚΕ είχε φτάσει στο 14%, ποσοστό υπερδιπλάσιο του-τότε-ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ(που είχε ποσοστά πιο κάτω και από το ΛΑΟΣ).

Το κοινωνικό υποκείμενο, ιδιαίτερα μετά τη περίοδο των «παρελάσεων» της 28ης Οκτωβρίου του 2011, (όπου στη Θεσσαλονίκη αμφισβητήθηκε ακόμη και το «ιερό και όσιο» πρόσωπο του Προέδρου και η κρίση του αστικού πολιτικού σκηνικού είχε φτάσει στο ζενίθ), αναζητούσε λύση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.  

2. Και η αναζήτηση αυτή δεν είχε σχέση με «ρεφορμιστικές αυταπάτες» ,αλλά με την –στην ίδια τη Πράξη κατακτημένη- διαπίστωση, ότι 2 χρόνια σκληρών αγώνων στο πεζοδρόμιο, δεν αρκούσαν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Ο λαός, ιδιαίτερα τα στρώματα της εργατικής τάξης, απαιτούσαν πολιτική αλλαγή.

Τι έκαναν την ίδια περίοδο τα πολιτικά υποκείμενα της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς; Απέναντι στον «υπαρκτό ρεαλισμό» του νεοφιλελευθερισμού, αντιπαρέθεταν , αντί για μια ρεαλιστική, εναλλακτική λύση, τον «ρεαλισμό»(;) είτε της αντικαπιταλιστικής εξέγερσης είτε της (απροσδιόριστης και διφορούμενης) λαϊκής εξουσίας; Δίνοντας ουσιαστικά «χώρο» στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει το εξ ίσου ουτοπικό σενάριο της διεξόδου εντός ευρωζώνης.

(Πως το λέγαν οι παλιοί για τον «δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό»..πως το λέγαν…;) 

3. Η μεταφυσική στη θέση του μαρξισμού και η μικροκομματική λογική στη θέση της ανάγκης για Μέτωπο; Πιθανά.

Μήπως τελικά οι ευθύνες βαραίνουν συνολικά το σώμα της αριστεράς και των υποκειμένων της και είναι η στιγμή να δούμε όλοι αυτοκριτικά τη στάση και τις επιλογές μας, ειδικά τα πέτρινα «μνημονιακά χρόνια»;

Έκανε ποτέ άραγε κανείς αυτοκριτική για τη θέση περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και την αντίστοιχη «γραμμή» που αυτή η θέση παρήγαγε (και από ότι φαίνεται-υπόγεια-παράγει και τώρα) όταν η νεοαποικιακού τύπου εξάρτηση δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε κάτω από το χαλί της αστικής απολογητικής;

Έκανε –ή κάνει- ποτέ άραγε κανείς αυτοκριτική γιατί αντί να υπηρετήσει την αναγκαιότητα του Μετώπου –πολιτικού και κοινωνικού-, υπηρετεί την αναγκαιότητα της συντήρησης και επιβίωσης του κομματικού μηχανισμού; 

4. Οι δυνάμεις που βρίσκονται στη ΛΑΕ έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Ίσως όχι ολοκληρωμένα. Με αδυναμίες και ελλείψεις. Ανολοκλήρωτη. Πρέπει η –συλλογική- αυτοκριτική να βαθύνει. Όχι για να μοιραστούν ανάθεμα. Αλλά για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για το άμεσο μέλλον. Αλλά τουλάχιστον έχουν κάνει μια προσπάθεια. Σε αντίθεση με τα άλλα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς. Που επιμένουν, χρόνια τώρα, ότι δεν αρμενίζουν στραβά, αλλά ότι ο γιαλός είναι στραβός.

Όμως ο μαρξισμός είναι και φιλοσοφία της Πράξης. Και εάν η κοινωνία δεν «αναγνωρίζει» την Πράξη σου, ίσως είναι η ώρα να αναστοχαστείς. Πως αρμενίζεις…

Οι δυνάμεις που συγκροτούν τα ΛΑΕ, πέρα από την αυτοκριτική, έχουν επίσης ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα. Τα μέλη και τα στελέχη της θα μπορούσαν να «υπηρετούν» από υψηλόβαθμες θέσεις και να έχουν μετατραπεί σε κρατικοδίαιτους «αριστερούς», σαν τους δεκάδες και εκατοντάδες που γνώρισε η μεταπολίτευση.(Από όλα τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς προερχόμενοι-ακόμη και τα πιο "σκληροπυρηνικά". Ατελείωτη η λίστα των "πρώην συντρόφων") Επέλεξαν να παραμείνουν στην "από εδώ πλευρά του ποταμού".

  

5. Τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ «έβαλαν πλάτη» για τη ριζοσπαστικοποίηση και όχι για την ενσωμάτωση. Και η μάχη που δόθηκε δεν ήταν εν αγνοία των συσχετισμών και του –πιθανού- τελικού αποτελέσματος. Αλλά η ιστορία δε γράφεται στα παρασκήνια (μόνο). Γράφεται και στο προσκήνιο. Κι έτσι θα μείνουμε πάντα με την απορία, πόσο και εάν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα εάν οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς είχαν κρατήσει μια διαφορετική στάση κατά τη διάρκεια της κοινωνικής παλίρροιας, αντί του σεχταρισμού. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η πορεία, εάν οι σημαίες που κυμάτιζαν μαζί, δίπλα δίπλα στο προαύλιο της ΕΡΤ είχαν συνεχίσει να ανεμίζουν μαζί. Έως και το βράδυ του δημοψηφίσματος.

Δε θα μάθουμε ποτέ!... Αλλά τουλάχιστον ας κρατήσουμε την εικόνα εκείνη, σαν παρακαταθήκη για το μέλλον. 

6. Τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ «έβαλαν πλάτη» στους λαϊκούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια. Στη πρωτοπορία τους, μαζί με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Και παραμένουν εκεί. Μέσα στο λαϊκό κίνημα. Δεν εξαργύρωσαν επαναστατικά «ένσημα». Αρνήθηκαν υπουργεία, βουλευτικές θέσεις, στελέχωση κρατικών οργανισμών και άλλα προνόμια (με το αζημίωτο). Τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο –συνολικά για την αριστερά- το ηθικό πλεονέκτημα, ειδικά σε μια περίοδο όπου ο κόσμος της εργασίας παρατηρεί με απέχθεια τα ραγισμένα τζάμια στα γυάλινα σπίτια όλου του πολιτικού προσωπικού.

Είναι τουλάχιστον τραγικό, εάν όχι προσχηματικό, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που συνεργάστηκαν και με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικούς χώρους, πριν το 2015, να αρνούνται σήμερα να συνεργαστούν με τις δυνάμεις της ΛΑΕ, (εάν δεν αυτομαστιγωθούν πρώρα δημόσια στο Σύνταγμα), γιατί «είναι …δεξιοί»(!).  

Είναι η στιγμή η αυτοκριτική να αντικαταστήσει την γκρίνια.

Είναι η στιγμή η συντροφική κριτική (από όλους προς όλους-και όχι μονομερώς) να αντικαταστήσει τη μικροκομματική υπεραξία.

Είναι η στιγμή να μιλήσουμε για το Μέτωπο του μέλλοντος. Και όχι να «ποντάρουμε όλα τα λεφτά μας», στη ρουλέτα της μικροκομματικής αναπαραγωγής, στο εάν θα διαλυθεί η ΛΑΕ. Όχι μόνο γιατί η ΛΑΕ δεν θα διαλυθεί. Αλλά γιατί τέτοιες λογικές και πρακτικές είναι αδιέξοδες και εγκληματικές για το Κίνημα  

Εκτός και εάν κάποιοι, σε αυτή τη συγκυρία, αντί για ενότητα, διεκδικήσουν το δικαίωμα, εκτός από τον Πάπα, να είναι και αναμάρτητοι και να μοιράζουν συγχωροχάρτια.  

Τουλάχιστον το Βατικανό ήταν και μια αυτοκρατορία…