Όνειρο Αριστερής νυκτός

του Σπύρου Κουριδάκη

 

Θυμήθηκα το αποστελλόμενο παλιό άρθρο του φιλοκουκουέδικου μπλογκ Σφυροδρέπανο βλέποντας στις 4/9,  από το κανάλι της ΕΡΤ 1,  την ομώνυμη ταινία "όνειρο αριστερής νύχτας", ταινία του Κατσουρίδη που ουδέποτε προβλήθηκε σε κινηματογραφικές αίθουσες.

Γραμμένο και αναρτημένο στα 2010, πριν από τη μνημονιακή ήττα του κινήματος, το κείμενο

αυτό, ιδιαίτερα τολμηρό για τον δεδομένο πολιτικό χώρο, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο

αυταπατών. Πιστεύω ότι αξίζει  να διαβαστεί.  Είναι κείμενο πικρό πέραν από τις κονσέρβες

της ιστορικής αισιοδοξίας με αδρούς τόνους ειρωνείας, χιούμορ και αυτοσαρκασμού. Πικρό

μεν, χρήσιμο δε.

Στέλνω το παρόν άρθρο του "Μπρεζιεφικού Απολιθώματος" αφού γύρισα στο σπίτι μετά τη

συμμετοχή μου στη σημερινή εκδήλωση της ΛΑΕ  κατά του ΕΝΦΙΑ.  Η προσωπική εμπειρία

της ημέρας μου και οι απέχουσες μια πενταετία σκέψεις του Μ.Α. δυστυχώς ταιριάζουν γάντι.

Εδώ, ο σκεπτόμενος κνίτης δικαιώνεται.

Παραταύτα, προσπαθώ να παραμείνω ως ήμουν πάντα, μη αναμένοντας τον κομμουνιστή

πρίγκηπα του παραμυθιού να έρθει να μας φιλήσει..

Σπ.

 

Όνειρο αριστερής νυκτός

Από το “Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα”

Πηγή : sfyrodrepano.blogspot.gr

16 Φεβρουαρίου 2010

Το μυαλό μου νυστάζει. Κινείται νωθρά, σοβιετικά. Τρέχει κουρασμένο πίσω από συναρπαστικά αδιάφορες καταστάσεις που το κουράζουν περισσότερο και καταλήγει κουρασμένο, χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Που είναι και το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας στον καπιταλισμό.

Μια ζωή ναρκοπέδιο, γεμάτη νάρκες και ναρκωτικά που υπνωτίζουν συνειδήσεις. Και να ‘ταν μόνο οι ουσίες.

Ναρκωτικά υπάρχουν πολλά, νουνού όμως ένα.

Παλιά που ο κόσμος δεν είχε να φάει, έπρεπε πρώτα να καλύψει τις ζωώδεις ανάγκες του για να ξεχωρίσει απ’ τα ζώα και να πιάσει το κατεξοχήν ανθρώπινο, τον κομμουνισμό.

Στη δεκαετία με τις βάτες, το νηστικό αρκούδι έφαγε, βολεύτηκε κι έγινε πολύ βαρύ και νυσταλέο για να χορέψει. Έκτοτε κοιμάται τόσο βαριά που όταν ξυπνάει το άλλο πρωί δε μπορεί να θυμηθεί τα όνειρά του, που είναι ο εφιάλτης των αστών.

Ενώ εμένα μου κόβει και κάνω ανήσυχο ύπνο. Ενίοτε ροχαλίζω κιόλας μήπως αφυπνίσω τις συνειδήσεις των γύρω μου.

Νυστάζω στις πορείες που δεν έχουν παλμό, σε αυτές που προσποιούνται ότι έχουν, στις άτονες εκδηλώσεις, καμιά φορά κι όταν διαβάζω -και ξέρω πως όταν πιάσω δουλειά θα με παίρνει ο ύπνος στη δεύτερη σελίδα.

Ξυπνάω μόνο όταν έχω έμπνευση και γράφω τις σκέψεις μου στα χαρτιά μου. Εκεί όπου μένουν κι οι περισσότερες δηλ, γιατί το άσπρο της ζωής και της οθόνης με υπνωτίζει χειρότερα.

Ο κόσμος κουράστηκε γιατί δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό. Τα πιο κουρασμένα σώματα είναι τα αγύμναστα, το ίδιο ισχύει και για τα μυαλά. Η διαλεκτική της κούρασης είναι ότι τη νικάς όταν κινείσαι. Αρκεί να έχεις κίνητρο, κάτι να σε κινεί, να σε εμπνέει. Με άλλα λόγια κάτι να προκαλεί ενδιαφέρον, ενθουσιασμό.

Οι λέξεις δεν είναι τυχαίες. Ενδιαφέρουσα είναι μια κατάσταση που φέρει μέσα της το δία προκαλώντας έτσι τη θεϊκή εμπειρία του εν-θου-σιασμού. Οι σύντροφοι που γνωρίσαμε υπήρξαν αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει θεός κι αρκούντως ανώριμοι για να τον κατεβάσουν στη γη και να (απο)θεώσουν θνητούς ηγέτες και χώρες σαν τη σοβιετία.

Γειώνουμε το θείο μέχρι να μας γειώσει με τη σειρά του και να απογοητευτούμε. Και τότε ουαί κι αλίμονο στα έκπτωτα είδωλα. Αλλά και στους άθεους συντρόφους που έχασαν κάθε έλλογη πίστη. Χωρίς ελπίδα και προοπτική ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος.

Μα τι όνειρα θα ‘κανες σ’ έναν κόσμο που δεν σε εμπνέει; Δε βαριέσαι.
Αλλά εγώ είμαι στον αντίποδα του δε βαριέσαι και βαριέμαι αφόρητα.

Μπορώ και καταλαβαίνω πέντε πράγματα, ίσα για να ‘μαι στοχαστικό συμπλήρωμα που δε δρα ποτέ στους αστόχαστους που δε στοχάζονται και δε βρίσκουν στόχο. Δεν τους φοβάμαι, δε μ’ αγαπούν. Τι σόι πρωτοπορία να γίνεις σε ανθρώπους που κατά βάθος θες να αποφύγεις;

Δε μπορώ να ‘μαι μαζικό στοιχείο σε αστοιχείωτους. Μου φτάνει που είμαι ογκώδες.
Είμαι ελιτιστής, τι να κάνουμε; Κι αν δε μπορούν να διαβάσουν μαρξ, ας διαβάσουν παντεσπάνι.

Μην τα παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς αυτά. Παραλήρημα είναι, κι αύριο τα ίδια

θα λέω.

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση. Αλλά μου αρέσει κιόλας.

Συμπαθώ όλους τους μίζερους, γιατί τους έχω για ευαίσθητους που δεν προσαρμόστηκαν. Βρίζω λυπόκακα τους γλεντζέδες, γιατί η ρώμη καίγεται κι αυτοί χτενίζονται.

Θέλω να μένω λίγο μόνος μου, γιατί επικοινωνώ καλύτερα έτσι. Αλλιώς αδειάζω και μένω σα ζόμπι μες στο πλήθος, τυπική παρουσία μες στην παρέα, τυπική κοινωνικοποίηση –και ούτε καν ανήκω στο κράτος, να φανταστείς- με αυτοματοποιημένες κινήσεις, εγκεφαλική υπολειτουργία κι ενεργειακό πρόβλημα.

Βαριέμαι εκεί που οι υπόλοιποι διασκεδάζουν. Στην πενταήμερη είχα καταφέρει να με πάρει ο ύπνος μέσα στο κλαμπ. Οι άλλοι ανακάλυψαν το διονυσιασμό διαρκείας ως διέξοδο κι εγώ τη διαρκή βαρεμάρα ως σπείρα στο διαλεκτικό προτσές της διαρκούς επανάστασης. Κι άντε τώρα να την εξαρθρώσω.

Βαριέμαι θανάσιμα τον κινηματικό διονυσιασμό και τους υστερικούς σεκίτες που όταν ήταν μικροί έπεσαν στην χύτρα με το lsd. Η ίδια όψη στο νόμισμα της ανίας–ούτε καν

η άλλη, τόσο βαρετοί και προβλέψιμοι.

Ο βερμπαλισμός ανώτατο στάδιο της βαριεστημάρας.

Που λέει κι ένας σύντροφος, αν ψηφίζαμε στην ΟΒΑ πρόταση να ξεκινήσουμε επανάσταση θα περνούσε παμψηφεί. Το πολύ να μειοψηφούσαν ο ζηνόβιεφ

κι ο κάμενεφ.

Αν βρέχει θα την κάνουμε σε κλειστό χώρο. Ή θα την κάνουμε βάση κανονισμών εντός εικοστετραώρου, αρκεί να κυλάει ο βράχος του σίσυφου στο έδαφος της ταξικής πάλης.

Αν και δε μας χρειάζεται η βροχή. Τα κάνουμε μούσκεμα κι από μόνοι μας.

Κάποιοι τη βρίσκουν με επαναστατική γυμναστική και θέλουν μεγαλύτερο βαθμό προσομοίωσης στην ταξική παλαίστρα. Το σκεπτικό τους είναι ότι αν δεν τα κάνουμε στην προπόνηση πώς θα μας βγουν μετά οι φάσεις (του επαναστατικού προτσές) στον (ταξικό) αγώνα; Συνήθως όμως καίγονται στην προθέρμανση και χάνουν εύκολα άνευ αγώνος.

Κι ο κόσμος της εργατιάς συνεχίζει, αιωνίως κουρασμένος, σα μαίρη παναγιωταρά, χωρίς σταματημό, αλλά με ταξικούς φραγμούς που μπαίνουν μπροστά του φράγματα, μέχρι να στήσει τα δικά του οδοφράγματα.

Τα μπλόκα διαλύθηκαν, το ανατολικό μπλοκ επίσης, αλλά το μπλόκο της κοκκινιάς μένει πάντα επίκαιρο κι αυτό της ανεργίας τρώει διακόσιους νέους κάθε εβδομάδα.

Κι όλοι μαζί παίρνουμε τον ύπνο του δικαίου, περιμένοντας τον κομμουνιστή πρίγκηπα του παραμυθιού να έρθει να μας φιλήσει. Κοιμόμαστε άσχημα τις νύχτες

κι όρθιοι στο φως της μέρας. Χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού, ώσπου να έρθει η έμπνευση της στιγμής που θα φέρει τον κόσμο απ’ το κρεβάτι του στο δρόμο κι από εκεί με ζιγκ-ζαγκ μέχρι τον ουρανό.

Καληνύχτα μαργαρίτα. Και καλή τύχη…

-Το ξέρω, γίνομαι κουραστικός. Κουράστηκα και κουράζω τους γύρω μου.
Τι φταίνε να κουβαλάν τα δικά μου αδιέξοδα; Έχουν κι αυτοί να διαχειριστούν τα δικά τους…

Υγ: όποιος ξέρει την ταινία με τον καλογερόπουλο, στην οποία παραπέμπει ο τίτλος του κειμένου κι έχει πληροφορίες πώς να τη βρούμε, κερδίζει μια αφιέρωση της κε του μπλοκ κι ένα κατά παραγγελία κείμενο με θέμα που θα διαλέξει ο ίδιος.

--