Με αφορμή τη «συμβολή των 30» μελών της ΛΑ.Ε : Σημείωμα για τη συγκρότηση και τη μετωπική πολιτική

Του Μέλιου  Παντελή , ΛΑ.Ε Αιτ/νίας , 10/3 Αγρίνιο

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Ο συγγραφέας του κειμένου επισημαίνει : «…….Η μέχρι τώρα πορεία δεν δείχνει η ΛΑ.Ε να προχωρά στη βάση της μαρξιστικής επανίδρυσης, Αντίθετα βιώνουμε κατα κύριο λόγο μια ξεπεσμένη αριστερή αριστοκρατία να διαχειρίζεται ανεύθυνα το μέλλον της αριστεράς. Αλληλοδιοριζόμενη και φατριάζοντας αγρίως…..….Αν επιθυμούμε διεύρυνση της ΛΑ.Ε προς τα μή παραδοσιακά ακροατήρια της αριστεράς , υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό στην κοινωνία των  πολιτών , στο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες , στη διανόηση που δεν ξεπουλήθηκε στο μνημονιακό καθεστώς , στους επιστήμονες και τους δημιουργούς. Εκεί θα συναντήσουμε 100άδες εταίρους πραγματικής διεύρυνσης. Αν όντως επιθυμούμε διεύρυνση και οχι αδερφοποίηση μηχανισμών….»

Αλλά αυτή η διεύρυνση, αγαπητέ συναγωνιστή, για να μην είναι πρόσληψη αφισοκολλητών ή πολιτικού προσωπικού επί το ευγενικότερον, προϋποθέτει σχέσεις δημοκρατικής ισοτιμίας ! Το κατά πόσο δε αυτή θα  ονοματίζεται «Μαρξιστική επανίδρυση» ή φούφουτος, είναι αδιάφορο : Το θέμα είναι η ουσία….

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ  ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΕΛΙΟΥ

Με αφορμή την πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών σε κείμενο συμβολής μελών και στελεχών της ΛΑ.Ε , θέλω να καταθέσω κάποιες ειδικές σκέψεις για την πορεία συγκρότησης και διεύρυνσης του χώρου που προέκυψε από τη διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκαθαρίζω εξ υπαρχής οτι δεν εκπροσωπώ κανέναν πλήν του εαυτού μου και κανέναν άλλον από τη «συμβολή των 30» που μετα χαράς συνυπέγραψα όταν μου προτάθηκε από αγαπητό σύντροφο.

 Το πρώτο που έκρινα ως σημαντικό πέραν των σημείων συμβολής αυτών καθευτών είναι ο διατασικός – πανελλαδικός και από τα κάτω χαρακτήρας της πρωτοβουλίας. Ω του θαύματος !! κανένα επιτελείο δεν διεκδικεί την πατρότητα της συμβολής ....εκλαμβάνεται ως ανταγωνιστικό σχέδιο σε αυτά γιατί δεν είναι παράγωγο των διαβουλίων τους. Καμιά φορά ο τρόπος που γίνεται κάτι αποκαλύπτει και το πραγματικό περιεχόμενο του.

Επανίδρυση της Αριστεράς

Η πορεία του αντι-ιμπεριαλιστικού και ταξικού πόλου δεν είναι υπόθεση των τάσεων και μόνον ή κυρίαρχα αυτών. Το πραγματικό διακύβευμα για την ανασυγκρότηση του χώρου είναι η ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ της Αριστεράς οχι η εκ νέου τιμαριοποίησή της. Τί σημαινει επανίδρυση λοιπόν ?

1. Πρώτο στοιχείο μιας επανιδρυτικής διαδικασίας είναι η ισοβαρής αντιμετώπιση όλων των ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων στην Αριστερά. Στο φώς των ανατροπών του 89 αλλά και της πιο πρόσφατης συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ , κανένα επιτελείο δεν μπορεί να διεκδικήσει οτι οι εμπειρίες του , το ιδεολογικοπολιτικό του οπλοστάσιο , οι πρακτικές του αποτελούν το πεδίο της ανασυγκρότησης. Το εγχείρημα της ΛΑ.Ε δεν θα είναι ούτε τα παιδιά του Χαρίλαου , ούτε οι τροτσκιστές , ούτε κάποια άλλη προκατασκευή. Η ΛΑ.Ε θα θεωρητικοποιήσει , θα ιδεολογικοποιήσει την πραγματική προσπάθεια να ηγηθεί του αντιευρωενωσιακού και κοινωνικού αγώνα. Σε αυτη τη μάχη θα χρειαστεί να επαναεπιβεβαιώσουμε τις ιδεολογικές αναφορές μας μέσα από την πράξη και οχι σε βάρος της. Έργο δύσκολο , προυποθέτει βαθειά και λειτουργική γνώση του μαρξισμού , αλλά εδώ είμαστε. Κανένα οργανωτικό παρελθόν της αριστεράς δεν μπορεί να χωρέσει τις ανάγκες ενός πανεθνικού πολιτικού ρεύματος που θα ανατρέψει υπερ των πολλών μνημόνια και ευρωενωσιακά δεσμά.

.

2. Επανιδρυτική διαδικασία είναι η Δημοκρατική διαδικασία. Πλέον η δημοκρατική συγκρότηση δεν είναι θέμα γενικών αρχών. Είναι το μόνο εργαλείο που μπορεί να εξασφαλίσει μαζική λαική στράτευση. Δημοκρατικό κάλεσμα κάνουν όσοι θέλουν να δώσουν μάχη. Δημοκρατική Επανίδρυση σημαίνει οτι γυρνάμε στη βάση , οτι στηνόμαστε ως υποδοχείς μαζικού λαικού ρεύματος. Σημαίνει οτι δεν ισχύουν και πρέπει να κάνουμε προσπάθεια να ξεπεραστούν , οι μερικές ηγεσίες , οι μερικές ιεραρχίες , οι οργανωτικές και πολιτικές συνήθειες που διαμορφώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σημαίνει βαθειά όσμωση στην πράξη με τον λαικό παράγοντα. Με κριτήρια πολιτικά βεβαίως  , αλλά χωρίς προαπαιτούμενα οργανωτικά και πολιτικά.

Η μέχρι τώρα πορεία δεν δείχνει η ΛΑ.Ε να προχωρά στη βάση της μαρξιστικής επανίδρυσης, Αντίθετα βιώνουμε κατα κύριο λόγο μια ξεπεσμένη αριστερή αριστοκρατία να διαχειρίζεται ανεύθυνα το μέλλον της αριστεράς. Αλληλοδιοριζόμενη και φατριάζοντας αγρίως.

Μόλις απέδειξε οτι δεν είναι σε θέση να συζητήσει ούτε στη βάση των μελών και φίλων , μιά ταυτοτικού χαρακτήρα πολιτική διακήρυξη. Διακήρυξη μνημείο πολιτικών κομπρεμί . Όπως όλα τα κοπρεμί ενέτεινε τη στρατηγική σύγχυση.

Για τις αμφιλεγόμενες «διευρύνσεις»

Στο φώς των επιλογών που ακολούθησαν , η « συμβολή των 30» με την ειδική έμφαση στις συμμαχίες προς τα αριστερά παίρνει διαφορετικές διαστάσεις.

Μεσολάβησε η συνάντηση ΛΑ.Ε – Δικτύωσης , αλλά και η πρώτη πολιτική εμφάνιση του τελευταίου και μοιραίου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ σε εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου στην Αθήνα. Προσωρινά διεξάγεται ένα «αντάρτικο» μελών και φίλων απέναντι στη διεύρυνση προς τους 53 , απολύτως δίκαιο κατ εμέ. Θέλω να επισημάνω τα εξής :

 Είναι κατανοητή η επιδίωξη συγκέντρωσης δύναμης , η συγκρότηση μετώπου. Η οργάνωση όμως της απεύθυνσης προς τους 53 έχει πολλά προβλήματα και καταδεικνύει σημαντικές πολιτικές νοσηρότητες.

ü Καταρχήν παρεμβαίνει προληπτικά να ορίσει απέξω και αυθαίρετα τον χαρακτήρα , την εκπροσώπηση , τη φυσιογνωμία των απωλειών του ΣΥΡΙΖΑ , αν υποθέσουμε οτι θα υπάρξουν τέτοιες με συντεταγμενο τρόπο.

ü Κατά δεύτερον μάλλον δεν βάλαμε μυαλό από τη δική μας εμπειρία. Οταν το 35% του κομματικού συριζα που εκπροσωπούσε η αριστερή πλατφόρμα αποδείχτηκε κοινωνικό 3 % παρά κάτι σημαντικό. Αν αυτη η δυσαρμονία  ίσχυε μία για την πλατφόρμα ισχύει εις τη νιοστή στην περίπτωση του διαδικτυακού κυβερνητίστικου και κοσμοπολίτικου πλέγματος των 53ών.

Πέραν των αυτονόητων ευθυνών των 53ιών για την εμπέδωση της συνθηκολόγησης , αμφισβητώ σοβαρά οτι στην κοινωνία και κυρίως στα τμήματα που μας ενδιαφέρουν , εκπροσωπούν κάτι πέραν ενός τμήματος της συριζικής γραφειοκρατίας. Που πλέον είναι και κρατική και κυβερνητική γραφειοκρατία με πρόσφατη , αλλά σοβαρή εκπαίδευση στη συντριβή των υποτελών τάξεων.

Συνολικά αντιμετωπίζουμε εναν ιδότυπο ρεφορμισμό χωρίς μεταρρυθμίσεις . Κόμματα με διαταξικό ή αταξικό χαρακτήρα και ρητορεία , με ισχνές αν οχι ανύπαρκτες οργανικές σχέσεις με τα λαικά στρώματα , σε μεγάλο βαθμό οργανωτή οχι απλά του ταξικού συμβιβασμού , αλλά του ταξικού ολέθρου. Μια τέτοια μνημονιακή μηχανή είναι πλέον η Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Το να συνεχίζουμε εμείς να τους αντιμετωπίζουμε σαν τα S.P.D –USPD του Μεσοπολέμου δεν έχει κανένα νόημα. Αντίθετα καταδεικνύει περιορισμένο απογαλακτισμό από τη συριζική γραφειοκρατία και πολιτική στρατηγική. Σίγουρα οι αντιλήψεις του ταξικού συμβιβασμού δεν έχουν ηττηθεί στην εργατική τάξη. Σίγουρα πρέπει οι εργαζόμενοι να τις ξεπεράσουν μέσα από την ζωντανή πείρα τους.Το κύριο που χρειάζεται είναι να στηθεί το πλαίσιο αυτής της πείρας και οχι «μεταγραφές» που δεν σημαίνουν τίποτα για κανέναν πέραν ενός περιορισμένου κύκλου «στελεχών».

Οι παραδόσεις του ενιαίου μετώπου , των πολιτικών ενότητας του εργατικού κινήματος , δυσφημούνται με χειρισμούς σαν τους τελευταίους. Πέραν του ότι αφορούσαν σε εργατικά κόμματα και ηγέτες μαζών , προκρίνουν και μια άλλη παράμετρο στις συμφωνίες από τα πάνω που είναι κατα τα άλλα απολύτως θεμιτές. Οι όροι , οι προυποθέσεις και οι στόχοι των συμφωνιών να είναι δημόσιοι , να συνάπτονται μπροστά στα μάτια της εργατικής τάξης και του πολιτικού κινήματος. Δεν έχει καμία σχέση το ενιαίο μέτωπο με τη διαμόρφωση δεξιών τετελεσμένων που συμφωνήθηκαν όσο συμφωνήθηκαν στις κλειστές πόρτες κάποιου γραφείου.

Η δε παρατεταμένη συμβίωση με το κυβερνητικό κόμμα οχι απλά σε σχήματα συνδικαλιστικά , αλλά σε βραχίονες της ευρωενωσιακής δικτατορίας όπως η Περιφέρεια Αττικής ή το Δ.Σ του ΟΛΠ , είναι ο χειρότερος οιωνός για το μέλλον αντιιμπεριαλιστικού και ταξικού πόλου στη χώρα. Αντίθετα ενδέχεται να αποτελεί την υλική βάση ενός καραμπινάτου οπορτουνισμού. Μιάς ισχυρής δύναμης αδράνειας που κληρονομούμε από το συριζικό παρελθόν.

Αν επιθυμούμε διεύρυνση της ΛΑ.Ε προς τα μή παραδοσιακά ακροατήρια της αριστεράς , υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό στην κοινωνία των  πολιτών , στο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες , στη διανόηση που δεν ξεπουλήθηκε στο μνημονιακό καθεστώς , στους επιστήμονες και τους δημιουργούς. Εκεί θα συναντήσουμε 100άδες εταίρους πραγματικής διεύρυνσης. Αν όντως επιθυμούμε διεύρυνση και οχι αδερφοποίηση μηχανισμών.

Αντι- ευρωενωσιακή στρατηγική

Ζούμε την παρανοική κατάσταση ο χώρος να αμφιταλαντεύεται από την κυριότερη συνεισφορά του στην Αριστερά , τον προσανατολισμό δηλαδή ενός σημαντικού τμήματος του συριζα σε αντι-ευρωενωσιακή αντίληψη μέσω της αριστερής πλατφόρμας.

Η ΛΑ.Ε δεν κλιμακώνει την αντι-Ε.Ε ρητορεία σε πρόγραμμα και συγκεκριμένα σε πρόγραμμα μαζών , ικανό να διεγείρει τη λαική συμμετοχή. Αντίθετα συνεχίζεται η ασάφεια και η αδυναμία να παραχθούν συγκεκριμένες απαντήσεις που να προετοιμάζουν έναν κόσμο για τη ρήξη με την Ε.Ε. Δεν έχει παραχθεί ούτε μια παράγραφος προς  την κατεύθυνση οι σημερινοί αγώνες και μέτωπα να συνδεθούν με αυτή την προοπτική.

Χωρίς αυτή την παράμετρο είναι κατα τη γνώμη μου αδύνατον να παραχθεί από τη ΛΑ.Ε πρόγραμμα και κυρίως αυτό το μεταρρυθμιστκό τσουνάμι που έχει ανάγκη η περίοδος και το άνοιγμα του κοινωνικού ανταγωνισμού σε βάρος του κεφαλαίου που θα σήμαινε η έξοδος από την ευρωζώνη. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο πιο αναλογικό στην έξοδο από την Ο.Ν.Ε – Ε.Ε , από την αστικοδημοκρατική εξέλιξη στην Ελλάδα που σηματοδότησε το κίνημα του 1909. Τέτοιας ιστορικότητας και βάθους ανατροπή θα είναι η έξοδος με πρωτοβουλία ενος αριστερού και λαικού μετώπου. Όπως στην αστικοδημοκρατική εξέλιξη των ευρωπαικών κοινωνιών έτσι και στη ρήξη με την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση , το βάθος των αλλαγών αλλά και ο κοινωνικός τους ορίζοντας εξαρτάται από τη ζωντανή δράση των εργαζομένων και των κομμουνιστών. Όπως κάποτε κρίθηκε μέσα από κοινωνικές μάχες αν αστική ολοκλήρωση θα σημανει και αναδιανομή της γης , αν το δικαίωμα ψήφου θα δοθεί στις γυναίκες , αν θα γίνει citoyen και ο εργάτης ή μόνο ο αστός έτσι και σήμερα.

Η ρήξη με την ευρωενωσιακή φυλακή μπορεί να ανοίξει τον ασκό μιάς ανοιχτής ταξικής και πολιτικής πάλης. Ενδεχομένως για το 35ωρο ακόμα και για αυτη την ίδια την πραγματική εξουσία. Το να την εξορκίζουμε στο βωμό της τηλεοπτικότητας , των παζαριών ή του φόβου είναι σαν να εξορκίζουμε την πιθανότητα να νικήσουμε. Στέλνουμε από τώρα το μήνυμα του «έντιμου συμββασμού» πρίν καν πιεστούμε από οποιονδήποτε άλλον πέραν των δημοσκοπήσεων.

Σημαντικό τμήμα της ηγεσίας του αρ. Ρεύματος , το πλέον συντηρητικό , συναντιέται με την αμφισβήτηση της εξόδου από Ο.Ν.Ε –Ε.Ε για άλλους λόγους πολιτικής αγκύλωσης , από το κόκκινου δίκτυο. Παρότι κάπως αστείο , συμβαίνει και αυτό στην ολο αντιφάσεις εποχή μας. Ο συντηρητισμός , η εμμονή στον εκλογικισμό , η προσπάθεια εξωραισμού του κοινωνικού ανταγωνισμού , να συναντιέται με τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του αριστερισμού.

Στο θέμα της εξόδου υπάρχει πλέον σοβαρή αμφιταλάντευση που μας απομακρύνει από την πρόσφατη εμπειρία των εργαζομένων και του λαού για το τι αντιδημοκρατικό , παρακρατικό και άθλιο χαρακτήρα έχει πάρει η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Πρέπει να αντιμετωπιστεί αμεσότατα γιατί διακυβεύει συν τις άλλοις την ίδια την ενότητα του χώρου. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο οτι τυχόν μετάγγιση του «αριστερού» ευρωπαισμού στη ΛΑ.Ε θα σημάνει ρήξη και συρρίκνωση παρά διεύρυνση. Πίσω από την αμφιταλάντευση απέναντι στην παρέμβαση του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει τίποτε άλλο περισσότερο από αυτή την ίδια πάθηση που αποτέλειωσε τον ασθενή ΣΥΡΙΖΑ ...την αμφιταλάντευση απέναντι στον πλούτο και τον κόσμο των προνομίων.

Άλλωστε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ 2 την έχει ήδη καταλάβει το ΚΚΕ απεμπολώντας την αντι-ευρωενωσιακή του παράδοση. Τί άλλο είναι άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ 2 αν όχι η επανάληψη γενικά δίκαιων διακηρύξεων αντιλιτότητας χωρίς σχέδιο αντιευρωενωσιακής χειραφέτησης της οικονομίας και της κοινωνίας ? Χωρίς βούληση δηλαδή και σχεδιασμό να πάμε μέχρι τέλους.

 Ευτυχώς η ανακύκλωση λειτουργεί με τα σκουπίδια και οχι με τις πολιτικές. Ο μόνος βιώσιμος για τη ΛΑ.Ε δρόμος είναι αυτός της μαζικής αντιευρωενωσιακής πολιτικής , της μαρξιστικής επανίδρυσης σε θεωρία και πρακτικές.