Ρήξη ή πλήξη

του Νικόλα Κολυτά

.....Αν η αρι­στε­ρά δεν εμπλα­κεί σε αυτή τη μάχη, αλλά ψά­χνει πορ­τρέ­τα και τό­μους να σφι­νώ­σει τον εαυτό της, τότε ο Τσί­πρας θα συ­νε­χί­σει ανε­νό­χλη­τος να ταυ­τί­ζει τον εαυτό του με τον Αλιέ­ντε......

Υπάρχει μια σειρά συντρόφων/ισσών που η ενσυναίσθηση της true επαναστατικότητάς τους έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.

Στο ση­μείο του να την ανα­δει­κνύ­ουν σε κάθε στιγ­μή μέσα από έναν κόκ­κι­νο σνο­μπι­σμό που ανα­ζη­τά απελ­πι­σμέ­να κομ­μου­νι­στό­ση­μα και επι­βε­βαιώ­σεις από την τάδε φράση του Λένιν, στην τάδε σε­λί­δα, του τάδε βι­βλί­ου, της τάδε έκ­δο­σης. Η μη­χα­νι­στι­κή με­τα­φο­ρά ανα­λύ­σε­ων του τότε στο τώρα,εξυ­πη­ρε­τεί το τσι­τά­το αλλά όχι το στόχο. Με­τα­τρέ­πει το μαρ­ξι­σμό από ερ­γα­λείο σε δόγμα και τη σκέψη από δια­λε­κτι­κό πεδίο συ­γκρού­σε­ων σε μια κενή γραμ­μή από τα πάνω. Κάπως έτσι, πολ­λοί σαν κι αυ­τούς αρ­νού­νταν να ανα­μει­χθούν στο Δε­κέμ­βρη του 2008, στις πλα­τεί­ες του 2011 και στις αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις. Κάπως έτσι κάθε κί­νη­ση των μαζών που πη­γά­ζει από την υλική της ανε­πάρ­κεια ή από την ιδε­ο­λο­γι­κή της κα­τα­πί­ε­ση, χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται έργο προ­βο­κα­τό­ρων, οπορ­του­νι­στών, ψε­κα­σμέ­νων κλπ.


Εγώ δε θα δια­φω­νή­σω ότι η ιδε­ο­λο­γι­κή ηγε­μο­νία της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, έχει απο­προ­σα­να­το­λί­σει τον κόσμο από το τι φταί­ει για την ξε­φτί­λα που ζούμε. Όμως ο κό­σμος βγαί­νει στο δρόμο. Άρα ο κό­σμος βλέ­πει την ξε­φτί­λα. Άρα ο κό­σμος πι­στεύ­ει ότι κάτι φταί­ει για αυτή την ξε­φτί­λα. Άρα ο ρόλος του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου είναι να με­του­σιώ­σει την πα­ρα­τή­ρη­ση της εκά­στο­τε ξε­φτί­λας, σε πρό­θε­ση ανα­τρο­πής της. Στις γε­νι­κές απερ­γί­ες του 2011, μπο­ρού­σες να δεις από απο­γοη­τευ­μέ­νους πα­σό­κους που φώ­να­ζαν "ο Αντρέ­ας είπε βυ­θί­σα­τε το ΧΟΡΑ κι ο Γιώρ­γος εμπερ­δεύ­τη­κε και βού­λια­ξε τη χώρα", μέχρι τζι­βά­τους να κά­νουν μπά­φους σε μια αμε­σο­δη­μο­κρα­τι­κή έκ­στα­ση. Δεν είπε κα­νείς ότι οι δύο τυ­χαί­ες αυτές κα­τη­γο­ρί­ες αν­θρώ­πων πα­λεύ­ουν για το ίδιο πράγ­μα ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για κάτι συ­γκε­κρι­μέ­νο. Όμως βγή­καν στο δρόμο. Όποιος κάνει ότι δεν το βλέ­πει μπο­ρεί να κυ­κλο­φο­ρεί με έναν κα­θρέ­φτη προ­κει­μέ­νου να βλέ­πει τον κόσμο όπως του αρέ­σει. Σαν τον εαυτό του δη­λα­δή. Το ζή­τη­μα για την αρι­στε­ρά δεν είναι να αντι­κει­με­νο­ποι­ή­σει τον κόσμο, προ­σπα­θώ­ντας να τον κάνει να αντα­πο­κρι­θεί στις κομ­μου­νι­στα­ρά­δι­κες απαι­τή­σεις της, αλλά να τον βοη­θή­σει να νιώ­σει μα­χη­τι­κό υπο­κεί­με­νο με δι­καιώ­μα­τα και διεκ­δι­κή­σεις. Και αυτή η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση γί­νε­ται μέσα από την τα­ξι­κή πάλη. Μέσα από το αί­σθη­μα του ανή­κειν σε μια τάξη που την εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται όχι γιατί κά­ποιοι γεν­νή­θη­καν κακοί και διε­φθαρ­μέ­νοι ενώ κά­ποιοι άλλοι καλοί και τί­μιοι αλλά επει­δή ζούμε σε ένα σύ­στη­μα που βα­σί­ζε­ται σε υλικά συμ­φέ­ρο­ντα, και που μπο­ρεί να επι­στρα­τεύ­σει από μνη­μό­νια μέχρι όπλα, προ­κει­μέ­νου να τσα­κί­σει τις όποιες επι­κίν­δυ­νες διεκ­δι­κή­σεις.


Αν η αρι­στε­ρά δεν εμπλα­κεί σε αυτή τη μάχη, αλλά ψά­χνει πορ­τρέ­τα και τό­μους να σφι­νώ­σει τον εαυτό της, τότε ο Τσί­πρας θα συ­νε­χί­σει ανε­νό­χλη­τος να ταυ­τί­ζει τον εαυτό του με τον Αλιέ­ντε προ­κει­μέ­νου να πα­ραλ­λη­λί­σει τα σύγ­χρο­να κι­νή­μα­τα με την απερ­γία των αφε­ντι­κών στη Χιλή του '72 και διά­φο­ροι πα­ρα­τρε­χά­με­νοι θα συ­νε­χί­σουν να επι­κα­λού­νται τους αγώ­νες του ΕΑΜ, της αντι­χου­ντι­κής δρά­σης και της με­τα­πο­λί­τευ­σης προ­κει­μέ­νου να διο­ρί­σουν ακόμη και τη γάτα τους. Και τότε μια φορά και έναν καιρό υπήρ­χε μια αρι­στε­ρά.


Μόνο που ο Αλιέ­ντε παρά τις αυ­τα­πά­τες και τα λάθη του του­λά­χι­στον πέ­θα­νε με το όπλο στο χέρι πο­λε­μώ­ντας τους φα­σί­στες. Μόνο που οι αντάρ­τες έγι­ναν ένα με το χώμα διακ­δι­κώ­ντας μια άλλη κοι­νω­νία. Μόνο που όσοι φυ­λα­κί­στη­καν στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ βλέ­πουν ακόμη εφιάλ­τες. Μόνο που οι αγω­νι­στές της με­τα­πο­λί­τευ­σης δεν είναι οι πα­σό­κοι βου­λευ­τές του '90 αλλά οι 60α­ρη­δες που θα κρα­τά­νε στην απερ­γία αύριο τα πανό.


Μόνο που όσο και να το θέ­λουν, η αρι­στε­ρά της ρήξης υπήρ­ξε, υπάρ­χει και θα υπάρ­χει. Όχι για να κάνει πε­ρα­τζά­δες αλλά για να τους θάψει.