“Η προσφιλής πατρίδα μου Συρία”

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 19.12.15

Δεινός σαρκαστής  ο Καβάφης, μεταφέρει   με το  ποίημά του «Ας φρόντιζαν» μια αίσθηση πολιτικού κυνισμού  από κάποιους  απροσδιόριστους ελληνιστικούς χρόνους – με τον οπορτουνιστή ήρωά του  να προσφέρει ασύστολα   τις υπηρεσίες του στον πολιτικό πλειοδότη. Και του οποίου ήρωα «Η προσφιλής πατρίδα» (Συρία) εξυπηρετεί τον Καβάφη  όσο   η   επιλογή της Δανίας   τον Σαίξπηρ , καθώς του δίνει   τη δυνατότητα  να μιλήσει υπαινικτικά  για τον περίγυρό  του…

Εδώ τα πράγματα είναι  απλά,  ο πατριωτικών διαθέσεων οπορτουνιστής  του ποιήματος έχει τρεις «πωλητικές» επιλογές , ενδεχομένως και μια τέταρτη. Όμως στη σημερινή περίπτωση της Συρίας τα πράγματα είναι ιδιαζόντως περίπλοκα :  Τα αντιμαχόμενα ή εμπλεκόμενα  μέρη στην   κρίση – καθεστώς Άσαντ, ISIS, Δημοκρατική Αντιπολίτευση, Χριστιανοί, Ασσύριοι, Κούρδοι κλπ – δημιουργούν μια  εικόνα  που δύσκολα φωτίζεται και κατανοείται, έστω και από ποιοτικές εκδηλώσεις όπως αυτή που έγινε στις 14 Δεκεμβρίου με ομιλητές τους  Eqtami Mihiar (Παλαιστίνιο), Ανδρέα Ζαφείρη  , Κώστα Ήσυχο, Muslem Lebrahem (Κούρδο) και  Παναγιώτη Μαντά.

Οι ρόλοι όλων των εμπλεκομένων μερών  είναι συζητήσιμοι, όμως  το σημαντικότερο είναι  κάποια   «προτάγματα» που   πρέπει να υπενθυμίζονται  και να επαναλαμβάνονται,  για να καταλαβαίνουμε τον  κόσμο -  έστω και αν δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε άμεσα.

Πρώτιστο όλων  είναι η  Αρχή  μη επέμβασης στα εσωτερικά των άλλων χωρών,  που δέσποσε στις διακηρύξεις δεκαετιών , που αποτέλεσε βάση του  διεθνούς δικαίου και  απόρριψη  της διεθνούς αυτοδικίας :  Στην οποία αυτοδικία επιδίδονται σήμερα οι Αγγλογάλλοι και το ΝΑΤΟ, δηλώνοντας    ότι δεν αποδέχονται το καθεστώς Άσαντ και αυτό-αναλαμβάνοντας   δικαιώματα παρεμβάσεων… 

Φυσικά μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι  πολίτες και  κυβερνήσεις  έχουν δικαίωμα να επεμβαίνουν  σε οποιαδήποτε έννομη  τάξη, εάν και εφόσον παραβιάζονται δικαιώματα – εάν κόβονται τα χέρια των κλεπτών, εάν γίνονται κλειτοριδοεκτομές, εάν παραβιάζονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, εάν καταστρέφονται βιότοποι διεθνούς σημασίας, εάν   χρησιμοποιούνται ρυπογόνες μέθοδοι όπως οι πυρηνικοί αντιδραστήρες. Αυτό είναι σωστό, όμως   ακόμη σωστότερο είναι  ότι η αρχή της μη επέμβασης έχει προσλάβει  νέο περιεχόμενο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης :  Κι αυτό  είναι η  αποχή από τη  διακρατική βία και η  κύρωση παραβατικών συμπεριφορών  όχι δια κανονιοφόρων,  αλλά  μέσω  διεθνών οργάνων ή  πολιτικών διαδικασιών.

Σε όλο αυτό  το διεθνές τουρλουμπούκι, ποια απάντηση μπορεί να δοθεί στον  «εξωστρεφή»  επανεξοπλισμό της Γερμανίας; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον εγκληματικό χαρακτήρα μιας ενέργειας, που κατά πρωτοφανή παραβίαση των διεθνών στάνταρντς εκκολάφθηκε  σε χρόνο 17 δευτερολέπτων (προσχηματικής ή  ανύπαρκτης επικοινωνίας)  και οδήγησε στην  κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου; Ή την απολογητική της λογικής των αντιποίνων από τον πρώτο πολίτη της γειτονικής χώρας, μετά την  τρομοκρατική ενέργεια  εναντίον του ρωσικού αεροπλάνου στο Σινά;