H κρίση οξύνεται, το μνημονιακό καθεστώς
αναζητεί «οικουμενικές» λύσεις. Από την άλλη πλευρά οι αντιμνημονιακές
δυνάμεις αδυνατούν να παρουσιάσουν μια πειστική
διαδρομή χειραφέτησης, η δε Αριστερά (χωρίς
εισαγωγικά…) αδυνατεί να
προσδιορίσει το πραγματικό μέγεθος των «επιρροών»
της : Η
Αριστερά που εκλαμβάνει ως αριστερούς τους αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς
ψηφοφόρους της , υπηρετεί μια από τις
χειρότερες μεταπολιτευτικές ψευδαισθήσεις.
Υπάρχει θέμα «μεγέθους» που μπορεί να διαρρήξει τη
μνημονιακή μέγγενη; Βεβαίως και υπάρχει
! Με όρους πυρηνικής Φυσικής, είναι
ο σχηματισμός «κρίσιμης μάζας», πάνω από την οποία υπάρχει έκρηξη και ανατροπή. Αυτή τη στιγμή η αντιμνημονιακή Αριστερά,
συν αυτοί που την ψηφίζουν, ΔΕΝ συγκροτούν το κρίσιμο μέγεθος. Αυτό δεν είναι τρομερό,
αν σκεφτεί κανείς τους αντιμνημονιακούς πολίτες που ΔΕΝ είναι Αριστεροί και ΔΕΝ ψηφίζουν Αριστερά, αλλά είναι απομονωμένοι, κάποτε χειραγωγημένοι,
κάποτε τραυματισμένοι τόσο ώστε να μην μπορούν να ξεχωρίσουν το στάρι από την
ήρα.
Το θέμα επομένως του Μετώπου Αριστερών με μη Αριστερούς είναι το
κρισιμότερο όλων. Θα επαναλάβω αυτό που έγραψα πρόσφατα : Μέτωπο κάνεις με τους
άλλους, όχι με τον εαυτό σου ! Και μάλιστα όταν ΔΕΝ θεωρείς τους άλλους απλούς «αφισοκολλητές» και διακινητές της αποψάρας σου….
Η ΛΑΕ που θεωρεί το 3% της ως αφετηρία για να γίνει μετά Χ
εκλογικές αναμετρήσεις κάτι ποσοτικά ανάλογο με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν
μπορεί να προλάβει καταστροφές και ανήκεστες βλάβες εις βάρος αυτής της χώρας.
Αλλά και με το μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αναχαιτίσει την ευρωκρατική
επίθεση και γενικά το σαμποτάζ του τοκογλυφικού κεφαλαίου που ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ θα προκληθεί
σε περίπτωση μιας αυθεντικής
αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Όπερ σημαίνει, ότι πέρα από το εγχώριο μέγεθος
αντιαποικιακών δυνάμεων χρειάζεται και ένα διεθνές, μέσα από τη συνέγερση της
διεθνούς ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ αλληλεγγύης, που μπορούν να το προκαλέσουν οι δημοκράτες
αυτής της χώρας – και όχι διάφοροι κατά
φαντασίαν επαναστάτες.
Το μέγεθος – εγχώριο και διεθνές- είναι σημαντικό, όμως σημαντικότατη είναι και
η χάραξη της διαδρομής προς τη χειραφέτηση.
Μάλιστα η σχέση μεταξύ τους είναι σχέση αυγού και κότας – η ρεαλιστική
διαδρομή ενισχύει το μέγεθος, το μέγεθος ενισχύει το ρεαλισμό της διαδρομής.
Αυτή η διαδρομή δεν μπορεί να εμπεριέχει εξωπραγματικούς σταθμούς – όπως είναι η ολική
διαγραφή του χρέους !
Δεν μπορεί να μην
εμπεριέχει τον αναπροσανατολισμό της
ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, πρωτίστως προς τη πλευρά της ρωσικής
ομοσπονδίας.
Δεν μπορεί να υποτάσσεται στο ευρώ ή να συναινεί με
ευρωπαϊκές ρυθμίσεις που οδηγούν στην καταστροφή των εγχώριων παραγωγικών
δυνάμεων. Δεν μπορεί να υπόσχεται επιστροφή στον απωλεσθέντα Παράδεισο της
προμνημονιακής εποχής, δεν μπορεί να παραλείπει την επιταγή της σκληρής
δουλειάς και της κοινωνικής πανστρατιάς
για την ανόρθωση της χώρας. Δεν μπορεί
να μην θέτει – έστω και συμψηφιστικά- το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Αυτή η διαδρομή δεν είναι για τη ΛΑΕ μετατόπιση προς τα Δεξιά
– που λέει κάποιος κολλημένος στα παραδοσιακά ιδεολογικά σχήματα – αλλά
μετατόπιση προς την κοινωνία. http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2015/11/podemos.html
Ή την ακολουθεί η ΛΑΕ, ή γίνεται ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του
ΣΥΡΙΖΑ
Πολύ καλά τα λές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ. Βλ.