Η Αριστερά ως μαύρη τρύπα

Πολλές  και διάφορες  ομαδοποιήσεις της  αντιμνημονιακής Αριστεράς χάνουν το κέντρο βάρους των κοινωνικών προβλημάτων ή  προβληματίζονται για το φύλο των Αγγέλων… Με αστρονομικούς όρους αυτό μπορεί να ονομασθεί  και «φαινόμενο της κοινωνικής μαύρης τρύπας» : Οι  εισροές φωτονίων-ιδεών  παγιδεύονται σε ένα πεδίο ισχυρών αλληλεπιδράσεων και πλειοδοσιών αριστεροσύνης, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται οποιαδήποτε έξοδος και επιρροή επί της κοινωνικής συνείδησης…..

Αναρωτιέμαι, αν κάτι τέτοιο εννοούσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, όταν προ ημερών έλεγε σε ομιλία του για την ΛΑΕ, ότι πρέπει να είναι «εξωστρεφής». Εάν  ναι,  αυτό συνιστά μια καλή αρχή.

Η Αριστερά εξ ορισμού θέλει να αλλάξει τον κόσμο και γι αυτό πρέπει να γνωρίσει τον κόσμο, όμως κόσμος είναι κι ο εαυτός της, τον οποίο επίσης πρέπει να γνωρίσει.  Για το λόγο αυτό κάποιοι πρέπει να της θυμίζουν  ανελλιπώς ότι εκτοξεύθηκε από το 4 στο τριαντατόσο τοις εκατό για να διεκπεραιώσει μια αποστολή και ότι εάν αποτύχει θα  υποστεί  ένα “return to the roots”(επιστροφή στις ρίζες), που θάλεγε ο  Τζίμης Πανούσης. Εδώ ταιριάζει μια  ιστορία που κατασκεύασα και αφηγήθηκα προ καιρού : Κάποιος  βρίσκει ένα πορτοφόλι στο δρόμο, το ανοίγει και διαπιστώνει πως περιέχει εκατομμύρια. Τρελαίνεται από τη χαρά του, συνεχίζει τη πορεία του και 500 μέτρα παρακάτω αποφαίνεται : Είμαι τρομερός επιχειρηματίας !

Η Αριστερά βρήκε την αντιμνημονιακή υπόθεση στο δρόμο της και εκτοξεύθηκε εκεί που εκτοξεύθηκε, εκλαμβάνοντας την πολιτική της ως άκρως επιτυχημένη. Δεν κατάλαβε όμως  ότι πήρε μια απλή πίστωση χρόνου από το κοινωνικό σώμα για να αποδείξει ότι οι αρχές της είναι δίκαιες και ρεαλιστικές. Όπερ μεθερμηνευόμενο : Η πάλη κατά της μνημονιακής αποικιοκρατίας είναι υπαρξιακή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ελληνική αριστερά….

Η αυριανή   Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ προβλέπεται να είναι μια μεγάλη ζύμωση ιδεών, κι αυτό δεν είναι κακό, όμως το μεγάλο  αντιμνημονιακό μέτωπο  αξιώνει απόλυτη προτεραιότητα. Ακούω πολλά και διάφορα να λέγονται  υπό το κράτος του γνωμικού «όποιος καεί από τον Τσίπρα φυσάει και τον Λαφαζάνη», όμως σ’ αυτό  αντιτάσσω κάτι επίσης παραδοσιακό και πειστικό : «Ενός του χάρισαν ένα γάϊδαρο κι αυτός τον κοίταζε στα δόντια»…

Από όλες τις λέξεις που άκουσα όλο αυτό το διάστημα των ζυμώσεων και συζητήσεων περί ΛΑΕ,  θεώρησα ως κορυφαία μία : Τη λέξη ΑΝΥΠΑΚΟΗ….

Ακόμη κι αν αυτοί ψηφίσουν τα κέρατά τους και μάλιστα με οποιονδήποτε κοινοβουλευτικό συνδυασμό μ κομμάτων ανά  ν προσώπων, ο Λαός έχει δικαίωμα να μην πληρώσει, να μην αποδεχθεί εντάλματα, να μην αναγνωρίσει δικαιώματα κατάσχεσης. Να τους τρελάνει με την Ανυπακοή – θα λέγαμε, κατά πως ο Ηλίας Ηλιού δήλωνε  στη προδικτατορική δεξιά  «θα σας τρελάνουμε στη νομιμότητα».....