Πολιτικοί της πλάκας

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 17.10.15

Ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι στην επίσημη βιογραφία του υπό τον ιταλοπρεπή τίτλο “My way”  «στολίζει» τον πρώην Πρόεδρο της Γαλλίας Μισέλ Σαρκοζί ως κρετίνο, αυτάρεσκο, επιθετικό και ζηλιάρη. Φαίνεται  πως μάλλον  ξεχνάει ότι  στην προηγούμενη δεκαετία  συνέπραξε με αυτόν τον «κρετίνο», «ζηλιάρη» κλπ. στην  παραπέρα πτώχευση  της αφρικανικής ηπείρου , με την άρνηση διάθεσης του 0,7% του ( ισχνού) προϋπολογισμού της ΕΕ για την ενίσχυση μικρομεσαίων αφρικανικών επιχειρήσεων –  παραγωγών ειδών εγχώριας  διατροφής…

Ο Μπερλουσκόνι ήταν φίλος του  Καντάφι, όμως έκανε το κορόϊδο όταν τα γαλλικά μιράζ ισοπέδωναν τη Λιβύη πριν λίγα χρόνια. Ο  Ιταλός πολιτικός  θα μπορούσε να είχε «ξεμείνει» με το όνομα ενός σεξοτραφούς Δεξιού ,   με εκείνη τη στόφα που έκανε τον Ροντ Στιούαρτ να στιχουργεί «ακόμη και ο Πρόεδρος έχει ανάγκη από (ερωτικό) πάθος»…Όμως, με καβαφικούς όρους, δεν έμεινε τοιούτος διόλου : Δηλαδή έγινε κάτι πολύ περισσότερο, ως σαρκαστής του κομματικού  καθωσπρεπεισμού,  ως ο  αντιηγετικός ηγέτης της Ιταλίας, ως ο μεγαλύτερος πολιτικός φαρσέρ της Μεσογείου.

Σ’ αυτόν θα μπορούσε να διαγνώσει κανείς  στοιχεία  μιας  πολιτικής  που ακυρώνει τη γκρίζα σοβαροφάνεια πλείστων συντηρητικών και προοδευτικών, ενώ ταυτόχρονα «γιαουρτώνει» τις αυτάρεσκες και ημιθεϊκές πόζες  των   πολιτικών μεγαλοπαραγόντων.

Παλιότερα,   στις πιεστικές ερωτήσεις  δημοσιογράφων για το όνομα  ενός  κόμματος που είχε προαναγγείλει,  απαντούσε    : «ΦΟΡΤΣΑ ΓΚΟΜΕΝΑ» ! Σε μια συγκυρία έξαρσης της σεξιστικής βίας, έκανε  δήλωση και ταυτόχρονα  μπαϊπας του θέματος, κομπλιμεντάροντας  το ωραίο φύλο : «Δυστυχώς στην Ιταλία δεν έχουμε 20 εκατομμύρια στρατιώτες για να φυλάμε  τις  ωραίες γυναίκες που διαθέτουμε»….

Το ξεκαρδιστικότερο όμως έγινε πρόσφατα. Απαντώντας στις φήμες ότι έχει ένα χαρέμι από 30 και πάνω  ηθοποιούς και κωλγκερλς,  τις οποίες έχει εγκαταστήσει σε διαμερίσματα στο Μιλάνο , ο Μπερλουσκόνι  αφού είπε  «Είμαι γεννημένος γόης! Περισσότερες φορές, πάντως, ήμουν στη θέση του γοητευμένου»( !) συμπλήρωσε :  «Είμαι 74 ετών και παρόλο που είμαι κάθαρμα, η ιδέα των 30 κοριτσιών  μου πέφτει... βαριά. Θα έπεφτε βαριά ακόμη και σε έναν άνδρα 30 ετών».

Δεν ξέρω πολλούς μεγαπολιτικούς που θα αυτοπροσδιορίζονταν ως καθάρματα και δηλώνω έκθαμβος μπροστά σε αυτή την αυτογνωσία. Βέβαια  ο  Μπερλουσκόνι «έπαιξε»  σε μιαν άλλη πολιτική σκηνή,  βασικά  νεοφιλελεύθερη αλλά με σιτουασιονιστικά ιχνοστοιχεία κατά της πολιτικής πλήξης –  όπου ένας διασκεδαστής σαν τον Μπόρις Τζόνσον μπορούσε  να γίνεται δήμαρχος του Λονδίνου και ένας επαγγελματίας κωμικός σαν τον Μπέπε Γκρίλο να τίθεται επικεφαλής  αντιπολίτευσης : Σκηνή τελείως διαφορετική από το δικό μας «βαθύ μπουντρούμι», όπου προσπαθούμε να τη βγάλουμε σαν τους πειρατές της «Νήσου των θησαυρών»,  χωρίς  καν  ρούμι….Όπου το χιούμορ είναι τόσο παράταιρο όσο το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου…