Τι θα συμβεί αν υποστηρίξει κανείς ότι η επίσημη Τουρκία επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό της ως «επιτήδειου ουδέτερου», όταν τη μια στιγμή δηλώνει Charlie με τον Πρωθυπουργό της και την άλλη στιγμή καταλύει το δημοκρατικό δικαίωμα μιας εφημερίδας (Cumhuriyet) να κυκλοφορήσει τετρασέλιδο αφιέρωμα στο νέο τεύχος της Παριζιάνικης εφημερίδας ;
Νομίζω πως δεν θα
διαφύγει τον χαρακτηρισμό του «Τουρκοφάγου», από τη στιγμή που ένα μέρος της κοινής γνώμης επηρεάζεται από την
γιωργοπαπανδρεϊκή πολιτική της ζεμπεκιάς και της διηνεκούς υποχωρητικότητας .
Είναι αυτή που θεωρεί την εμμονή στα «εθνικά δίκαια» ως κάτι ταυτόσημο
με την προώθηση «συμφερόντων» και την άρνηση
φιλικού συμβιβασμού με το αντίθετο μέρος.
Σήμερα η τουρκική πολιτική επιμένει στο στυλ του Ιανού,
συναινώντας με τη Δύση αλλά παράλληλα κάνοντας παραχωρήσεις στον Ισλαμισμό και στις
παραφυάδες του.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών», στα γραφεία της Cumhuriyet έχουν φθάσει δεκάδες απειλές θανάτου ενώ η εφημερίδα έχει δεχθεί αυστηρή κριτική από αξιωματούχους και φιλοκυβερνητικά φύλλα.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών», στα γραφεία της Cumhuriyet έχουν φθάσει δεκάδες απειλές θανάτου ενώ η εφημερίδα έχει δεχθεί αυστηρή κριτική από αξιωματούχους και φιλοκυβερνητικά φύλλα.
Εξ άλλου τουρκικό δικαστήριο στο Ντιγιάρμπακιρ αποφάσισε να
αποκλείσει την πρόσβαση σε ιστοσελίδες που δημοσιεύουν το εξώφυλλο του
Charlie Hebdo, ο δε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιαλτσίν Ακντογάν δήλωσε : «Όσοι
παραβλέπουν τις ιερές αξίες των μουσουλμάνων δημοσιεύοντας διάφορα που
παραπέμπουν στον Προφήτη μας, θέλουν σαφέστατα να προκαλέσουν».
Το δικαίωμα στην
ελεύθερη έκφραση είναι πυλώνας του Πολιτικού Πολιτισμού, όσο κι αν εκτίθεται στην
πιθανότητα της κατάχρησης. Η «κατάχρηση
δικαιώματος», στο βαθμό που δεν είναι νομικό εφεύρημα για την καταστρατήγηση
του όλου δικαιώματος, μπορεί να είναι καθοδηγητική ιδέα για μια έλλογη χρήση της
ελεύθερης έκφρασης.
Εχτές στον κοινωνικό
χώρο ΝΟΣΟΤΡΟΣ, σε εκδήλωση βιβλίου με
θέμα τον Καστοριάδη, ξανάκουσα μετά από
καιρό το όνομα του Αναρχικού Χρήστου Κωνσταντινίδη, πεθαμένου πλέον, και
θυμήθηκα μια παλιά περίπτωση «κατάχρησης του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση»
από τον ίδιο : Ο Χρήστος είχε πάει έξω
από μια εκκλησία στο Παγκράτι και είχε γράψει «Κάτω το τσογλάνι της Βηθλεέμ» !
Και σκεπτόμουν ότι θα μπορούσε να
εξωτερικεύσει το αντιθρησκευτικό του μένος με ένα τρόπο πιο διακριτικό και
βελούδινο προς την κοινωνία…
Στο δια ταύτα : Οι
ενοχλούμενοι από το Charlie Hebdo θα μπορούσαν να μην το αγοράζουν και οι σερφάροντες να μην επισκέπτονται τους «βλάσφημους»
ιστότοπους. Εξυπακούεται φυσικά ότι η ιδέα ενός συμβιβασμού
του κοσμικού πνεύματος με τον Ισλαμισμό ή τη
Μεταφυσική γενικότερα, σε όλα τα γεωγραφικά ύψη και πλάτη, είναι απαράδεκτη…
