Του Μάνου Στεφανίδη
Πόσοι Τσουκαλάδες χωράνε στο ΣΥΡΙΖΑ; Πόσους δήθεν, πόσους συνδικαλιστές,
πόσους αριστερούς του Κολωνακίου, πόσο αριστερό lifestyle, μπορεί να χωρέσει
ένας πολιτικός οργανισμός χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του; Πόσο ΠΑΣΟΚ
μπορούμε να αφομοιώσουμε χωρίς να μεταλλαχτούμε σε πράσινα ζόμπι ή έστω σε
εκσυγχρονιστές του "σημιτικού" παραδείσου, πόσος λαϊκισμός χρειάζεται
και ανάλογη μηντιακή λογική για να ισοπεδωθούν και η αριστερή θεωρία και η
αριστερή πρακτική; Πόσο κοντή μνήμη έχουν μερικοί ώστε να αναγορεύουν σε
σημαίες της Αριστεράς τους Τσουκαλάδες και τους Πελεγρίνηδες; Είπαμε: "Νυν
υπέρ πάντων ο αγών". Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα πάντα, οι αγώνες, η
ιστορία και η μνήμη κατατίθενται στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Η
συνέπεια και το ήθος, η στάση ζωής και η αγωνιστικότητα παραμένουν, νομίζω,
αναπαλλοτρίωτες αξίες της Αριστεράς. Κατά τα άλλα αντιλαμβάνομαι πως η άσκηση εξουσίας απαιτεί και συμβιβασμούς και συνομαδώσεις και κάποιες -οδυνηρές- οπισθοχωρήσεις. Το θέμα είναι η μικροπολιτική να μην υπερκαλύπτει την πολιτική και η στρατηγική να μην εξουθενώνει την ιδεολογία. Όσο πιο ανοιχτά πούμε ακόμη και τις πιο στενάχωρες αλήθειες, όσο πιο αποφασιστικά διαρρήξουμε τους δεσμούς-δεσμά με το συμβιβασμένο παρελθόν και τους εκπροσώπους του, τόσο πιο πλατιά θα ενεργοποιήσουμε ολόκληρη τη κοινωνία. Ήρθε η ώρα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν φοβόμαστε την αλήθεια, δεν παίζουμε τα παιχνίδια της εξουσίας, δεν υποτιμάμε την ιστορια μας, δεν ξεχνάμε τη μνήμη και το παράδειγμα των συντρόφων μας. Ψηφίζουμε συνειδητά ΣΥΡΙΖΑ για να μας απαλλάξει από τη νοοτροπία και τις πρακτικές ετών νοσηρής πασοκοκρατίας.
Καλή ψήφο σύντροφοι!
