Δυο υποσυλλογικότητες της
συλλογικότητας, που λεγόταν το 2012 «Οικολόγοι Πράσινοι» , κάνουν βήματα προς κατευθύνσεις
αντίθετες ή διαφορετικές με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δυο χρησιμοποιούν τον
ουδέτερο όρο «κρίση» που εν πολλοίς παραπλανά και αφήνει αδήλωτη και άνευ
καταγγελίας την έξωθεν επέμβαση, με στόχο την αποικιοποίηση της χώρας : Η «Πράσινη αλληλεγγύη» (προσκείμενη στον Νίκο Χρυσόγελο) συζητά με
την Δημοκρατική Αριστερά, η «Ευρώπη Οικολογία» συζητά με το «Ποτάμι» - όπου ήδη
από καιρό κατοικοεδρεύει η Μαρία Βιτωράκη.
Προφανώς οι δυο ομάδες έχουν το δικαίωμα του
αυτοπροσδιορισμού, που το έχουν ασκήσει στο παρελθόν με τον χειρότερο – κατά τη
γνώμη μου – τρόπο : Αντί να συμπαραταχθούν με το λαό και να αναδείξουν δια μέσου αυτής της «οικείωσης»
τον σημαντικότατο χαρακτήρα της ποιότητας ζωής και των κοινώς λεγόμενων «περιβαλλοντικών
αιτημάτων», προτίμησαν μια κεντριστική πορεία (ούτε «υπέρ-ούτε κατά του
μνημονίου», κατά τα πρότυπα του «ούτε αριστερά ούτε δεξιά») σε συνδυασμό με διάφορες
«έκκεντρες» συμπεριφορές, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα προσελκύσουν τα
πιο πρωτοπόρα κοινωνικά στρώματα : Εξ ου και οι συμπαρατάξεις τους με τους «Πειρατές»
ή η έμφασή τους σε αιτήματα μακροχρονίως σημαντικά αλλά ασύνδετα με την τρέχουσα
κατάσταση.
Οι οικολογούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ κατέβαλαν πολύ περισσότερο
έργο από τους ανωτέρω παράγοντες της light πολιτικής : Έργο στα πλαίσια συγκεκριμένων παρεμβάσεων σε σωρεία
πεδίων, αλλά και συμβολή στη κρίσιμη προβληματική
για την «οικολογικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων». Το μήνυμα των οικολογούντων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ασθενικό
μέσα στη διαπασών της συγκυρίας, πλην όμως
διατήρησε στο ακέραιο τον ανατρεπτικό
του χαρακτήρα, με αποδέκτες μαρξίζοντες
ή μη : Μια νέου τύπου ανάπτυξη δεν πρέπει να θυμίζει το παρασιτικό εξάμβλωμα
του παρελθόντος, αλλά και δεν πρέπει να βαδίζει αμέριμνη σε κατευθύνσεις που
προτείνονται από «εκσυγχρονιστές» και νεοταξίτες πάσης φύσεως
