Με αφορμή
την υπόθεση του ΠτΔ και την άκρως
πιθανολογούμενη έως βέβαιη παράταση των μνημονίων εάν συγκεντρωθούν οι 180
νεκροθάφτες…ε, συγγνώμη, ήθελα να πω βουλευτές…Με αφορμή την εικαζόμενη ή
διαφαινόμενη επιστροφή της ασώτου στην αριστερή οικογένεια, το ζήτημα που τίθεται είναι το να πάει η ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΗΜΑΡ
! Κι επειδή αυτό δεν είναι απλή απόπειρα
ευφυολογήματος ή έκφραση του άνισου συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των δυο κομμάτων, διευκρινίζω
: Η ΔΗΜΑΡ διακρίθηκε για τον άκριτο
ευρωπαϊσμό της, για την στοίχησή της με μέτρα που κατέστρεφαν την ελληνική
οικονομία και κοινωνία εν ονόματι μιας υποτιθέμενης «εξυγίανσης». Αλλά επειδή «κανένας
δεν είναι άσφαλτος» - κατά την απόφανση λαϊκής τραγουδίστριας – η ΔΗΜΑΡ πρέπει και οφείλει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ,
αφήνοντας όμως στην άκρη τον σικέ Ευρωπαϊσμό των μνημονίων: Αυτόν που αυτοσυστήνονταν
ως εκσυγχρονιστής και επιδιορθωτής, ως υγιεινιστής- διατροφολόγος μιας παχύσαρκης
κοινωνίας, που όμως σε δεύτερο πλάνο ήταν
δηλητηριαστής και οργανωτής μιας νεοαποικιακής εκστρατείας – ανάλογης με αυτές που οργανώθηκαν και οργανώνονται σε χώρες της Ασίας
και της Αφρικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
πρέπει να αποσύρει το βασικό θεωρητικό
του εργαλείο περί «αποικίας χρέους», που ερμηνεύει πράγματα και προθέσεις με τον καλύτερο τρόπο. Δεν πρέπει να
υπηρετήσει το ευρώ ως φετίχ αλλά ούτε να
επαναπαυθεί, όσον αφορά τη διαχείριση
των εθνικών θεμάτων, στην «ευρωπαϊκή
αλληλεγγύη» –αυτό το συντομότερο όλων ανέκδοτο, όταν
αναφερόμαστε σε κυβερνήσεις και υψηλά ιστάμενους…
