Εκδρομέας, έποικος, ιθαγενής

Στους Κομποτάδες, χωριό της Λαμίας, η κατάρρευση ενός πλάτανου είχε σαν τραγικό αποτέλεσμα το θάνατο  ενός  παιδιού. Το κακό ήταν μεγάλο, κι ελάχιστοι  είχαν τη διάθεση να αναλογισθούν   ότι ο  δολοφονικός πλάτανος ανήκε στη κατηγορία  των ιστορικών δέντρων, που «είδαν» γεγονότα τόσο παλιά όσο η σύναξη των οπλαρχηγών για την επανάσταση του 1821. Δένδρων που  αποτελούσαν   μνημειακά στοιχεία του κατοικημένου χώρου, δηλωτικά του αντιστασιακού  πνεύματος των  αγροτικών μικροκοινοτήτων.

Μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης του ελληνικού αγροτικού κόσμου, με την «ποικίλη δράση των μνημονιακών προσαρμογών», με το κλείσιμο μεταποιητικών βιομηχανιών όπως της ζάχαρης,  με την πρόσφατη  κατάλυση του αυθεντικού αγροτουρισμού, με  την υποταγή  των αγροτών   στις μορφές «αλληλεγγύης» της ΕΕ (ευρωπαϊκό εμπάργκο  δαπάναις των Ελλήνων ροδακινοπαραγωγών !),  δεν περισσεύουν  πολλές  σκέψεις για τη διαχρονική-πολιτιστική   διαδρομή  της ελληνικής υπαίθρου.  Ή  τείνουν να μεταλλαχθούν και να προσλάβουν  ένα νέο, χρησιμοθηρικό και κερδο-σκοπικό  προσανατολισμό, στα πλαίσια μιας ρηχής κατασκευής και πρόσληψης θεαμάτων,  δικαιώνοντας   αυτό που η «Καταστασιακή Διεθνής» θεωρούσε    από τη δεκαετία του 50 ως επικείμενο – δηλαδή μια «ψυχαγωγική ψευτοϋπαιθρο»….

Εν όψει , έργο της Κατερίνας Χαδούλου 

Ο Louis D’ Amore,  Καναδός πιονιέρος του  καπιταλισμού στα τέλη του 19^ου αιώνα, έλεγε   μετά την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου στη περιοχή του : «Αφού  δεν μπορούμε να εξάγουμε το τοπίο, τότε θα εισάγουμε τους τουρίστες» ! Στον χωροχρόνο του  η καναδική ύπαιθρος ήταν σχετικά κενή και για τούτο το λόγο  πρόσφορη για την οργάνωση τουριστικών θεαμάτων χαμηλού κόστους. Το ίδιο πολιτιστικο-γεωγραφικό κενό δεν υφίσταται στην  Ελληνική περιφέρεια, αλλά η πληθυσμιακή, πολιτιστική και οικονομική εκκένωσή της  έχει δρομολογηθεί. 

Σήμερα η ελληνική ύπαιθρος χάνει τον «ιθαγενή» πληθυσμό της, παρά τη δυναμική που αναπτύσσεται με την επιστροφή κάποιων  νέων  στα χωριά. Κι αυτή η  κατάσταση  δεν συμψηφίζεται από την παρουσία ενός  πληθυσμού εποίκων  της περιφέρειας, κατόχων εξοχικής  κατοικίας, που τώρα  πλέον στην πλειοψηφία της,  τελεί σε καθεστώς οικονομικής απαξίωσης και  μελλοντικού πλειστηριασμού .  Απομένει πλέον το ρεύμα του «εκδρομισμού», που αναπτύσσει  μορφωτική και οικολογική σχέση με την ύπαιθρο, που έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα  να μην δημιουργεί μόνιμες «δουλείες»  και επιβαρύνσεις  στο χώρο. Που  έμμεσα συμβάλλει στο να αποτρέπονται   οι οικιστικές δυσμορφίες, οι πανάκριβες  υποδομές σε ζώνες εξοχικής κατοικίας εδρεύουσες   στο Πουθενιστάν,  η απαρτίωση των τοπίων, η καταβολή εξωφρενικών τμημάτων του ΑΕΠ  στη  χιμαιρική  επιδίωξη  της τέλειας κατοικίας…..

Συμφωνώ τρομερά με τους  συναγωνιστές του ορειβατικού και φυσιολατρικού χώρου, που  στήνουν  εναλλακτικές  δραστηριότητες μικρών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, όπως ο εκδρομισμός.  Συμφωνώ με τους συναγωνιστές που στήνουν εναλλακτικά δίκτυα κάθε είδους, συνεταιρισμούς, συνεργατικές, συμπράξεις. Όλοι τους κάνουν πολύ καλά, όμως η Δαμόκλειος Σπάθη της χρηματοπιστωτικής αποικιοκρατίας επικρέμαται πάντα….