«Αν είχαμε ένα παιδί» ή περί Συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ

Της Τζίνας Πολίτη

Στην πολιτική πρέπει να ξεκινάμε από αυτό που υπάρχει και όχι από αυτό που ευχόμαστε να γίνει ή θα γίνει κάποτε.ⁱ Λ. Τρότσκι

·         Είναι πρόδηλο ότι η αντιπαράθεση που έλαβε χώρα σχετικά με την προοπτική των «συμμαχιών» αφορούσε από τη μια πλευρά το θέμα της ταυτότητας του κόμματος και από την άλλη την τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να καταλάβει την εξουσία και να ανατρέψει την καταστροφική πολιτική που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γέρος και μια γριά και, όπως καθόντουσαν ένα βράδυ, λέει ο γέρος: «Για σκέψου, γριά μου, αν είχαμε ένα παιδί και το λέγανε Γιάννη, και το στέλναμε στο κατώι να φέρει κρασί, και γλιστρούσε στα σκαλιά, και έπεφτε κι έσπαγε το κεφάλι του, και πέθαινε, τι θα γινόμασταν εμείς;» Βάζει τα κλάματα η γριά κι αρχίζει να μαλλιοτραβιέται, αρχίζει κι ο γέρος τον θρήνο και τα στηθοκοπήματα.

Αυτό το διδακτικό αφήγημα, που το άκουγα στα παιδικά μου χρόνια, μου ήρθε έξαφνα στη μνήμη καθώς παρακολουθούσα ως ακροάτρια τις εργασίες της πρόσφατης Κ.Ε. του κόμματός μας. Οι θέσεις που εξέφραζαν ορισμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες κατέληγαν στο προφητικό συμπέρασμα
ότι εάν η Κεντρική Επιτροπή αποφάσιζε, χάριν της κυβερνητικής προοπτικής και «της πρωθυπουργικής καρέκλας»,ⁱⁱ να επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ συμμαχίες, πέραν των αριστερών δυνάμεων, με το υπό κατασκευήν ως την παρούσα στιγμή κόμμα-bricollageⁱⁱⁱ που αυτοπροσδιορίζεται ως «Κεντροαριστερά», καθώς και με τυχάρπαστους μνημονιακούς που όψιμα «μετανόησαν», τότε θα γλιστρούσε προς την «ενσωμάτωση» με το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, θα μεταλλασσόταν σε μη αριστερό μόρφωμα και θα κατρακυλούσε προς την ανυπαρξία.

Είναι λοιπόν πρόδηλο ότι η αντιπαράθεση που έλαβε χώρα σχετικά με την προοπτική των «συμμαχιών» αφορούσε από τη μια πλευρά το θέμα της ταυτότητας του κόμματος και από την άλλη τηντακτική που θα πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να καταλάβει την εξουσία και να ανατρέψει την καταστροφική πολιτική που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση. Πολιτική, η οποία οδηγεί στο ξεπούλημα της χώρας, στην εξαθλίωση του λαού και στον εκφασισμό των μικροαστών.

Έτσι, στη βάση του κινδύνου «σπίλωσης» της ταυτότητας του κόμματος, προτάθηκε να περιοριστούν οι συμμαχίες στα κόμματα και στις εξωκοινοβουλευτικές εκείνες δυνάμεις που τοποθετούνται στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, ωστόσο, προκύπτει ένα σοβαρότατο πρόβλημα: ο βασικότερος εξ αριστερών εν δυνάμει «σύμμαχός» μας, το ΚΚΕ, αρνείται πεισματικά όχι μόνο κάθε πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή δράση, αλλά καταφέρεται με ιδιαίτερη δριμύτητα ενάντια στην Αριστερή Πλατφόρμα που επιμένει πιεστικά στην πολιτική αυτή απεύθυνση. Γιατί άραγε; Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το ΚΚΕ εκλαμβάνει αυτή την εμμονή ως κίνηση «τακτικής», η οποία, με δεδομένη την άρνησή του, σε τελευταία ανάλυση έχει ως αποτέλεσμα την αφαίμαξη ψήφων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμα ότι στοχεύει στη μετατροπή του από «επαναστατικό» σε «ρεβιζιονιστικό» κόμμα και άρα στη διάλυσή του!

Κοντολογίς, αυτό που η Αριστερή Πλατφόρμα φοβάται ότι μπορεί να συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ αν συμμαχήσει με δυνάμεις στα «δεξιά» του, το ίδιο ακριβώς φοβάται και το ΚΚΕ αν συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι, και στις δύο περιπτώσεις, το κριτήριο της ταυτότητας υπερισχύει του στόχου ενός ενιαίου, μαζικού μετώπου απέναντι στην εξουσία των μνημονιακών, πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες, με πρόσχημα την κρίση, όχι μόνο οδηγούν τα εργατικά, τα μικροαστικά και τα αστικά πλέον κοινωνικά στρώματα στην εξαθλίωση, αλλά ταυτόχρονα «ρίχνουν νερό» και στον μύλο της ναζιστικής Ακροδεξιάς.

Το στοιχείο αυτό μάλλον υποτιμάται και από τα δύο αριστερά κόμματα τόσο στις αναλύσεις τους σχετικά με την κομματική σύνθεση των «μαζών», όσο και στο φλέγον περί συμμαχιών ζήτημα. Εδώ, τηρουμένων των αναλογιών, ίσως δεν θα ήταν άστοχο να ξαναθυμηθούμε τον Τρότσκι όταν έγραφε ότι «στον αγώνα ενάντια στον φασισμό οι κομμουνιστές είναι υποχρεωμένοι να φτάσουν σε πρακτικές συμφωνίες όχι μόνο με τον διάβολο και τη γιαγιά του», αλλά ακόμα και με σοσιαλδημοκράτες αξιωματούχους^iv!

«Ν' αρνούμαστε κάθε συμφωνία ή συμβιβασμό με πιθανούς συμμάχους (έστω κι αν είναι προσωρινοί σύμμαχοι, συγκυριακοί, ταλαντευόμενοι), αυτό είναι απεριόριστα γελοίο», έγραφε ο Λένιν στον Αριστερισμό^v. Ας το σκεφτούν καλά αυτό, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο ΚΚΕ και στις άλλες αριστερές δυνάμεις. Το «ενιαίο μέτωπο» το ζητούν επιτακτικά να γίνει πράξη «οι από κάτω». Γιατί το «πρόβλημα», όπως εύστοχα παρατήρησε ο Τρότσκι, «δεν είναι να υποσχεθούμε την αναδιάρθρωση της οικονομίας μετά την κατάληψη της εξουσίας. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κατάληψη της εξουσίας»^vi.

ΠΗΓΗ : ΑΥΓΗ, 5.7.14

ⁱ Λέον Τρότσκι, Η πάλη ενάντια στο φασισμό, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα, 2000,σ.104.

ⁱⁱ Βασίλη Πριμικήρη, Περί συμμαχιών και πάλι ο λόγος στον ΣΥΡΙΖΑ και τα κεντροαριστερά νεφελώματα, "Η Αυγή", 20 Ιουνίου, 2014.

ⁱⁱⁱ Bricollage: αναφέρεται στην κατασκευή ενός αντικειμένου από διαφορετικά κομμάτια φθαρμένων, παλαιότερων αντικειμένων. Χρησιμοποιείται ως όρος για έργα μοντέρνας τέχνης.

^iv Λ. Τρότσκι, ό.π., σ. 233.

^v ό.π., σ. 113.

^vi ό.π., σ. 61.