Από το φυλλάδιο της Επιτροπής «Ελλάδα-Κύπρος», που κυκλοφόρησε
με αφορμή την
εκδήλωση της 2ας Ιουλίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
………Αυτή η Επιτροπή
Αλληλεγγύης δεν είναι ένα «χρέος»
απέναντι σε κάποια
καταπιεζόμενη οντότητα, αλλά ένα χρέος απέναντι στον
ίδιο τον συλλογικό εαυτό μας…….
Στη διεθνή σκηνή οι
λαοί συγκρούονται με τη Νέα Τάξη σε διάφορα μέτωπα, που έχουν
μεταξύ τους σχέση
«συγκοινωνούντων δοχείων». Πολλοί και
παράλληλοι αγώνες διαδραματίζονται
για τη δημοκρατία, την αυτοδιάθεση
και την ευημερία των λαών, μέσα σε ένα
σκηνικό όπου
ορθώνεται το
δίκαιο του ισχυροτέρου και η βία.
Σήμερα ο ελληνικός λαός, στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο,
υφίσταται την επίθεση των
μνημονίων , την
ιδιοποίηση των φυσικών του πόρων, την νεοαποικιακή εξάρτησή του από τα
μεγάλα κέντρα αποφάσεων –
εντός και εκτός Βρυξελλών. Η στιγμή είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για
την Κύπρο, όπου
η επανεμφάνιση του Σχεδίου Ανάν βάζει
σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την
πολιτειακή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μερικοί, θιασώτες του δόγματος «η Κύπρος είναι μακράν»,
επιμένουν να παραγνωρίζουν
τις
τις
επιπτώσεις
από την αποδόμηση του Κυπριακού Ελληνισμού πάνω στην ολότητα του
Ελληνικού
Ελληνικού
και του Βαλκανικού
χώρου. Επιμένουν να υποστηρίζουν πολιτικές κατευνασμού σε όλα τα πεδία
όπου
εκδηλώνονται αμφισβητήσεις, αναθεωρητισμοί συνθηκών και συνόρων, προσβολή
ιστορικών δικαιωμάτων. Επιμένουν να
αρνούνται τη πραγματικότητα στην Κύπρο, στο Αιγαίο,
στη Θράκη,
όπου τα εθνικά δίκαια του ελληνικού λαού παραγκωνίζονται από τις εκείθεν δυνάμεις
του νεοεπεκτατισμού και
τις εντεύθεν δυνάμεις του νεοενδοτισμού. Να μη βλέπουν ότι στη
Βαλκανική
γενικότερα, δημιουργείται ένα κλίμα ευνοϊκό για κάθε είδους επαναχάραξη
συνόρων, μέσα από τη σύμφυση
σωβινιστικών συμφερόντων και ιδιοτελών σχεδιασμών
Η πρόσφατη ιστορία
των επεμβάσεων σε διάφορες περιοχές του κόσμου – στη
Γιουγκοσλαβία,
στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία- είναι διδακτική για τις διχαστικές και
διαλυτικές
καταστάσεις που επιβάλλονται έξωθεν και
καθορίζουν το μέλλον των λαών
για δεκαετίες. Είναι διδακτική για την αβάσταχτη ελαφρότητα του
μεταμοντέρνου
εκσυγχρονισμού, που παραγνωρίζει την επώαση της βίας από μεγάλα ή «μικρομεσαία»
κέντρα
ισχύος.
Αυτή η Επιτροπή Αλληλεγγύης δεν είναι ένα «χρέος» απέναντι σε κάποια καταπιεζόμενη
οντότητα, αλλά ένα χρέος απέναντι στον ίδιο τον συλλογικό εαυτό μας. Είναι μια δήλωση
ετοιμότητας
απέναντι στους ιδιοτελείς, τους ανιστόρητους και τους μύωπες, κι
ακόμη μια διάθεση
συστηματικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης για όσα υπεργείως
και υπογείως
διαδραματίζονται στη ρευστή περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
