ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 5.7.14

Παλιός γνώριμος από το περιβαλλοντικό κίνημα, ύψους    1.65   και βάρους  140 κιλών , έλεγε   ότι  πρόβλημά του δεν είναι  η περίσσεια  βάρους  αλλά η έλλειψη ύψους…Με ένα παρεμφερές σκεπτικό, έγραφα κι εγώ   στο περιοδικό Highlights ότι η Αθήνα πρέπει να γίνει   ψηλόλιγνη , θυσιάζοντας ίσως κάποιους ορίζοντες αλλά ταυτόχρονα απελευθερώνοντας επιφανειακό χώρο. Φυσικά έπαιρνα  υπόψη  την  «πολεοδομία   τριών διαστάσεων» του  Λε Κορμπυζιέ , που σήμαινε «αναδιάταξη» των κτιριακών όγκων, στον υπέργειο και υπόγειο χώρο….

Μια  δημοκρατική  πολεοδομία μπορεί να  δημιουργήσει ελεύθερους χώρους εκ του μηδενός, κάνοντας τον αστικό χώρο κυκλοφορίσιμο και ελκυστικό σε κατοίκους και  σε τουρίστες   !  Ο επαναπροσδιορισμός των συντελεστών δόμησης και η κατεδάφιση κάποιων  παμπάλαιων , μη διατηρητέων κτιρίων , μπορούν   να λειτουργήσουν προς αυτή την κατεύθυνση,  κι ακόμη    να προσφέρουν    απασχόληση στο σημερινό,  ανενεργό κατασκευαστικό  δυναμικό της χώρας .  Η Ελλάδα δεν χρειάζεται   αυτό που κάποτε «σκάει»   στο λόγο του πρωθυπουργού  - δηλαδή μια νέα  φάση  εκτατικής δόμησης  με τα γνωστά, φυσιοβόρα και ενεργειοβόρα χαρακτηριστικά  –  αλλά μια  ποιοτική μετεξέλιξη  του δομημένου χώρου.…

[εν όψει, φωτογραφία από τη Δανάη Μαρκουλάτου]

Ο «δρόμος της αρετής»  οδηγεί στην  έλλογη  ανάπτυξη των κτιριακών υψών, στη μεγιστοποίηση του  επιφανειακού χώρου υπέρ των πεζών, στην ανακοπή της προαστιοποίησης και στην  υπογειοποίηση διαφόρων δευτεροκλασάτων χρήσεων – π.χ. γκαράζ.  Υπάρχει όμως και ο δρόμος της κακίας, που είναι η  «πολεοδομία μονής κατεύθυνσης», η αναζήτηση του υψηλότερου  στη θέση του υψηλού, η προσφορά κατασκευαστικών δυνατοτήτων στις επιχειρήσεις  αντί της  ολιστικής αντιμετώπισης  δόμησης και  ποιότητας ζωής.

Σήμερα η Κίνα έρχεται να καταλάβει τη θέση της Μαλαισίας στη δημιουργία των υψηλότερων κτιρίων του κόσμου , με τους δίδυμους   Phoenix Towers, στην πόλη Γιουχάν «των χιλίων λιμνών».  Η συγκεκριμένη χώρα φαίνεται να  προσανατολίζεται στο  τουριστικό μοντέλο των επτάστερων ξενοδοχείων και των γκλαμουροειδών κατασκευών τύπου Ντουμπάϊ,  παραγνωρίζοντας   ότι   η παραγωγή  «τεχνολογικών show»  αδυνατεί να υπηρετήσει έναν ποιοτικό  τουρισμό με αυξημένες πολιτιστικές απαιτήσεις.  

O  εγχώριος επαρχιωτισμός    συνηθίζει να «τσιμπάει» οποιουσδήποτε νεωτερισμούς εκβάλλει το ρεύμα της ιστορίας, χωρίς προηγούμενη  αξιολόγηση :   Όμως σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα,  όπου το 75% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν θα κάνει διακοπές, χρειάζονται  ριζικοί αναστοχασμοί και διατύπωση  φτηνών λύσεων μικρής χωρικής εμβέλειας.  Χρειάζονται  ακόμη και   προτάσεις  τουρισμού εντός και επί τα αυτά μέρη, δηλαδή αστικού…

Ξανά μανά λοιπόν, να προτάξουμε γνωστές και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις  : Τη  διευκόλυνση των πεζών  ,  τη συντήρηση των υπαρκτών πεζόδρομων, την αμφίδρομη επίδραση  αισθητικής του δημόσιου χώρου και   λαϊκής συμμετοχής.…Κι από κοντά έρχεται η   άμεση αντιμετώπιση των παρανοϊκών βανδαλισμών, που απενεργοποιούν βασικούς αισθητήρες της αστικής ζωής,   όπως οι πινακίδες της τροχαίας….