Στην Ευρώπη
οι λαοί επί δεκαετίες έζησαν κράτη
αντιλαϊκά αλλά και παρεμβατικά , πρόθυμα να πάρουν μέτρα για τα συνολικά μεγέθη της οικονομίας. Στη διάρκεια
αυτής της κρίσης, πολλοί αναλυτές συνιστούσαν αντί για δημοσιονομική
εξυγίανση και άλλα ηχηρά παρόμοια, την ενίσχυση της ζήτησης και την
αντιμετώπιση της ανεργίας μέσω νέων επενδυτικών προγραμμάτων. Σε ανάλογο μήκος
κύματος, η ευρωπαϊκή Αριστερά διεκδίκησε
πολιτικές αντίθετες στη λιτότητα, όχι μόνο για προφανείς ταξικούς
λόγους αλλά και για την αναστήλωση της
ευρωπαϊκής οικονομίας…
Και ενώ όλο αυτό το
διαχρονικό πλέγμα ιδεών ενυπήρχε στη
σφαίρα της πολιτικής, κάποιοι συνέχισαν
να αναγγέλλουν τον θάνατο του
Κεϋνσιανισμού, που ήταν ιδεολογικό ρεύμα
αμφισβήτησης της υποτιθέμενης εγγενούς ισορροπίας της αγοράς ! Δημιουργώντας έτσι ένα θέμα ψυχοπολιτικής ερμηνείας της συγκεκριμένης «παρανάγνωσης» : Μήπως η Αριστερά θέλει συμμάχους αλλά
τους θέλει ακέφαλους, φοβούμενη ήττα στο γήπεδο της τρέχουσας πολιτικής συζήτησης;
Στα Παγκόσμια Κοινωνικά
Φόρουμ – στη Γένοβα, στο Παρίσι και αλλού -
κάποιοι πλειοδότες πρότασσαν τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του
κινήματος έναντι της κριτικής και
πολεμικής της αγοράς. Τώρα υποθέτω ότι σιωπούν , ενώ η αγορά αυξάνεται και
πληθύνεται και «μεθίσταται» σε νέους κοινωνικούς ιστούς .
Η Διατλαντική Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών
και ο ΟΟΣΑ κάνουν προμόσιον της αγοράς
τάζοντας αυξήσεις του ΑΕΠ άνω του 3%
- ως εκ της υποτιθέμενης αριστοποίησης
της διανομής των παραγωγικών πόρων λόγω «απελευθέρωσης» των συναλλαγών.
Την ίδια στιγμή μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου αξιώνουν την
υπέρβαση των ευρωπαϊκών ποιοτικών προδιαγραφών για προϊόντα όπως το τυρί ή το κρέας.. Σε αυτή τη κατάσταση , ενώ ο καπιταλιστικός Φρανκεστάϊν
ανακατεύει τα πάντα με τα πάντα, η καταγγελία της ανεξέλεγκτης και αχαλίνωτης
αγοράς αποτελεί υπέρτατο πολιτικό
καθήκον .
Σήμερα στην Ελλάδα, όπου
τουλάχιστον το 50%
των παραγωγικών πόρων παραμένουν
αναπασχόλητοι – ως «ζωντανή» εργατική
δύναμη αλλά και ως υλικά παραγωγικά μέσα - η απελευθέρωση από τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης έχει τεράστια σημασία. Μέσα στις έκτακτες συνθήκες που ζει η χώρα,
υπό την τρέχουσα και μέλλουσα
πίεση των μεγάλων πολυεθνικών , μια αντιμνημονιακή πορεία θα
επέβαλε την άμεση αξιοποίηση της αφανούς
παραγωγικής δυναμικής . Η χώρα θα
μπορούσε να αντισταθεί στην αποικιοποίηση με μια
πολεμική και ανορθόδοξη οικονομία «πλήρους» ή κατά το δυνατόν «πληρέστερης απασχόλησης»
: Με την στήριξη της μικροεπιχειρηματικότητας , την
ενίσχυση των συνεταιριστικών δομών, την
οικολογικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και την ποιότητα ζωής ως
αντιστάθμισμα της «ευημερίας των αριθμών» - που έλεγε ο παππούς Παπανδρέου…
Μια παλιά μαοϊκή συνταγή ήθελε συνεκτίμηση, αλλά όχι απόλυτη υποταγή στον καταμερισμό των έργων
και την εξειδίκευση. Να μια ιδέα από τα παλιατζίδικα της ιστορίας, αλλά όχι για
πέταμα.
