Tου Γιάννη Χρυσοβέργη
Στα 40 χρόνια της ύπαρξης Οικολόγων στην
Ελλάδα, ουδέποτε είχε βρεθεί έστω κι ένας άνθρωπος από αυτό το χώρο, που να
επικαλέσθηκε χαλκευμένα στοιχεία προκειμένου να υπερασπιστεί τις θέσεις του.
Το έπραξε ο «εκπρόσωπος» (sic) των
Οικολόγων Πράσινων Βαγγέλης Πισσίας, ο οποίος ισχυρίζεται ανερυθρίαστα πως η
ετήσια απαγόρευση της αλιείας με συρόμενα εργαλεία, από τέλους Μαΐου μέχρι 1ης
Οκτωβρίου, για την προστασία του γόνου, στις περιοχές ευθύνης του ελληνικού
Κράτους, σχετίζεται με την έναρξη της καταστροφής των χημικών όπλων της Συρίας
στη Μεσόγειο.
Η ετήσια - ατελής ως προς την χρονική
περίοδο ισχύος της και ατελέστερα τηρούμενη - απαγόρευση αλιείας για την
προστασία του γόνου, με υπουργική απόφαση που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1307 της
22ας Μαΐου 2014 είναι
αποτέλεσμα πολύχρονων κοινών αγώνων του παρελθόντος των παράκτιων ψαράδων και
των οικολογικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην προστασία των παράκτιων
και θαλάσσιων οικοσυστημάτων.
Η καταγγελία της εν λόγω απόφασης από τον Βαγγέλη
Πισσία, ως προάγγελο της έναρξης της υδρόλυσης των χημικών όπλων της Συρίας στη
Μεσόγειο έγινε πρώτη φορά από τη συχνότητα του Candia News 93,6
FM (ακούστε και το
ηχητικό απόσπασμα). «Υπάρχουν
κωδικοί που εμείς δε γνωρίζουμε, τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνουν»,
δηλώνει, μεταξύ πολλών άλλων ανοησιών σε περισπούδαστο ύφος.
Μια απλή ανάγνωση της υπουργικής απόφασης
αν είχε κάνει ο κύριος Πισσίας πριν
μπουρδολογήσει με ψευδείς κι ανύπόστατους ισχυρισμούς θα διαπίστωνε ότι η απαγόρευση αφορά
«χρήση της άδειας αλίευσης στα διεθνή, με το αλιευτικό εργαλείο
"τράτα βυθού"» (άρθρο 3 παρ. 3).
Αλλά η ασχετοσύνη του ανδρός πάει ακόμα
πιο πέρα: «Υπάρχουν κάποιοι κωδικοί που εμείς ακόμα δεν γνωρίζουμε...» τον
ακούμε να λέει σε τηλεφωνική του παρέμβαση στο Candia News 93,6 FM. Το
«επτασφράγιστο μυστικό» των κωδικών θα το είχε λύσει αν είχε κάνει τον κόπο να
επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Γενικής Επιτροπής Αλιείας για τη
Μεσόγειο (GFCM) του
Οργανισμού Τροφίμων και Αλιείας του ΟΗΕ (FAO). Αλλά ο «παντογνώστης» Βαγγέλης
Πισσίας, δεν έχει χρόνο για χάσιμο.
Ακόμα χειρότερο από την ασχετοσύνη του
είναι το θράσος του. Σε ερώτηση της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (Σάββατο 31
Μαΐου) για τις επικρίσεις που προκάλεσαν οι παραπάνω δηλώσεις του έχει
έτοιμη μια αποστομωτική απάντηση: «Δεν έχω αποδείξεις ότι η εν λόγω απόφαση
σχετίζεται με την έναρξη της καταστροφής των συριακών όπλων. Όμως κανείς δεν
μπορεί να μου αποδείξει το αντίθετο». Οι ανά την Υφήλιο ιεροεξεταστές κάθε
χρώματος, θρησκείας και ιδεολογίας υποκλίνονται στον πάπα τους.
Η άγνοια από μέρους του Βαγγέλη Πισσία
των αγώνων του Οικολογικού Κινήματος στο παρελθόν είναι κατανοητή, αν
αναλογιστεί κανείς ότι καλά - καλά δεν έχει κλείσει ένα χρόνο ως μέλος των
ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ (το πως σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε
«εκπρόσωπος» του εν λόγω κόμματος και υποψήφιος ευρωβουλευτής του είναι θέμα
που θα έπρεπε να είχε απασχολήσει τα εναπομείναντα μέλη του) και στο διάστημα
αυτό επαίρεται ότι συνάντησε «επτά φορές τον Μπασάρ αλ Άσαντ και τη συριακή
αντιπολίτευση (δεν εξηγεί ποια αντιπολίτευση, τη λαϊκή, τους εκπορευόμενους από
τις χώρες του Περσικού Κόλπου ισλαμιστές ή τους τζιχαντιστές)» , στο πλαίσιο
της «πρωτοβουλίας για την ειρήνευση στη Συρία» (αλήθεια, ποιοι συμμετέχουν σε
αυτήν;).
Όμως η άγνοια του Βαγγέλη Πισσία είναι
συκοφαντική και γι αυτό ύποπτη.
Είναι συκοφαντική για το Οικολογικό
Κίνημα, μηδέ των
Οικολόγων Πράσινων εξαιρουμένων, διότι ποτέ
μέχρι σήμερα, οικολογική οργάνωση στην Ελλάδα δεν είχε χρησιμοποιήσει ψευδή κι
ανυπόστατα στοιχεία για να στηρίξει την επιχειρηματολογία της.
Κι αυτό ήταν ένα σοβαρό πλεονέκτημα που μέχρι τώρα είχε καταστήσει ατελέσφορες
όλες τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης οικολογικών οργανώσεων.
Είναι συκοφαντική για τους πολίτες και
τους φορείς της Κρήτης που έχουν εύλογες ανησυχίες για το πόσο
ασφαλής είναι η μέθοδος καταστροφής των χημικών όπλων της Συρίας που επελέγη,
ακόμα και αν μαθηματικά η περίπτωση δυστυχήματος είναι πολύ μικρή*.
Είναι συκοφαντική, τέλος, για την Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για
τη Γάζα» που δίνει ένα σκληρό
και άνισο αγώνα για να σπάσει το τείχος της σιωπής με την οποία περιβάλλεται η
εγκληματική πολιτική του Ισραήλ σε βάρος του πληθυσμού της Γάζας. Και
πιθανότατα, η ισραηλινή προπαγάνδα δε θα αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.
Οι, εκ των πραγμάτων θιγόμενοι από την
ασχετοσύνη ή την «ασχετοσύνη» - είναι πολύ χειρότερο να πρόκειται για
πραγματική ασχετοσύνη - του Βαγγέλη Πισσία οφείλουν να αντιδράσουν. Γιατί θα
ξαναχτυπήσει. Κι η αλγεινή εντύπωση που θα δημιουργούν οι παρόμοιες παρεμβάσεις
του θα υπονομεύει το, ούτως ή άλλως δύσκολο, έργο των πρωτοβουλιών με τις
οποίες έχει ταυτιστεί.
* Οι ανησυχίες των φορέων και των πολιτών
της Κρήτης στο θέμα των κινδύνων που εγκυμονεί η υδρόλυση των χημικών όπλων του
Μπασάρ αλ Άσαντ είναι εύλογες διότι εξ αρχής ο ΟΗΕ είχε ακολουθήσει στο θέμα
αυτό τη λογική της «ξεπέτας».
Αρχικά επελέγη να καταστραφούν με
πυρόλυση στην Αλβανία, χώρα η οποία δεν είχε την υποδομή για να διεξαγάγει με
ασφάλεια τέτοιο έργο. Όταν εξεγέρθηκε ο τοπικός πληθυσμός, και η αλβανική
κυβέρνηση υπαναχώρησε, επελέγη η καταστροφή τους σε πλοίο στα διεθνή ύδατα, για
λόγους πρωτίστως οικονομικούς.
Η δέσμευση μιας παραθαλάσσιας περιοχής
για την καταστροφή των χημικών όπλων με υδρόλυση, πλέον, θα είχε αυξημένο
κόστος αποζημιώσεων όσων ιδιωτών και επιχειρήσεων θα έχαναν τα έσοδα όλης της
τουριστικής σεζόν (μην ξεχνάμε ότι η Μεσόγειος είναι ο πρώτος παγκοσμίως
τουριστικός προορισμός, με 130
εκ. επισκέπτες το χρόνο).
Τέλος, το γεγονός ότι η πιθανότητα
σοβαρού ατυχήματος, διαρροής των χημικών όπλων στο θαλάσσιο περιβάλλον είναι
μαθηματικά μικρή (1%-1,5% κατά τους εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ) δεν είναι
καθησυχαστικό. Πρώτον διότι αν κάτι τέτοιο συμβεί, οι συνέπειες θα είναι
ανυπολόγιστες για τα οικοσυστήματα και τις οικονομικές δραστηριότητες στη
Μεσόγειο. Δεύτερον διότι, οι καταστροφές της Φουκουσίμα και του Τσερνομπίλ
είχαν, μαθηματικά, πολύ μικρότερες πιθανότητες από 1% να συμβούν. Και όμως
συνέβησαν.
Πέραν όλων των παραπάνω, η συνθηματολογία
της Παγκρήτιας Επιτροπής κατά της Εξουδετέρωσης των Χημικών της Συρίας στη
Μεσόγειο που συνοψίζεται στο σύνθημα «τα χημικά να καταστραφούν από εκείνους
που τα φτιάχνουν» είναι αδιέξοδη. Πρώτον διότι, όπως μας έδειξε η επίθεση μιας
παραθρησκευτικής σέχτας με σαρίν στο μετρό του Τόκυο, στις 20 Μαρτίου 1995,
ακόμα κι ένας τριτοετής φοιτητής της Χημείας, με μπόλικη δόση μισανθρωπισμού
και φανατισμού, μπορεί να κατασκευάσει στο δωμάτιό του ποσότητες χημικών όπλων.
Δεύτερον διότι, το οποιοδήποτε εργοστάσιο λιπασμάτων μετατρέπεται, σε πολύ
σύντομο χρονικό διάστημα, σε εργοστάσιο παραγωγής χημικών όπλων.
Θα ήταν ενδεχομένως πιο παραγωγικό -
σίγουρα όμως πιο πειστικό - αν η κινητοποίηση αποσκοπούσε στην παρουσία
εμπειρογνωμόνων τεχνικών συμβούλων της τοπικής κοινωνίας σε όλη τη διαδικασία
της εξουδετέρωσης των εν λόγω χημικών όπλων.
ΠΗΓΗ : ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
