Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 21.6.14
Μερικοί υποβαθμίζουν τη συζήτηση για την πολιτική οικολογία σε
κουτσομπολιό για την τύχη ενός εκλογικού ποσοστού, που μάλιστα
εισπράχτηκε από δυο
κινήσεις με ποσοστά μικρότερα του 1%. Άλλοι αναζητούν το εξουσιοδοτημένο εν Ελλάδι πολιτικό συνεργείο για ένα πράσινο ρεκτιφιέ, άλλοι επιμένουν στην εκτόξευση επικοινωνιακών βεγγαλικών για την πρόσληψη κοινωνικού κύρους. …Όμως και οι πρώτοι και οι
επόμενοι παραγνωρίζουν τη δυναμική της οικολογίας και τον εγγενή «επεκτατισμό»
της – από την αφετηριακή παρέμβαση στα ζητήματα προστασίας της φύσης ως τον μετασχηματισμό
του κοινωνικού τοπίου, τελικά της ανθρώπινης φύσης….
Η Σοσιαλιστική θεώρηση δεν έπαυε να είναι σημαντική στην εποχή του Μπρέζνιεφ
και του Τσαουσέσκου. Και η οικολογική θεώρηση
εξακολουθεί να είναι σημαντική
στην εποχή του Κον Μπεντίτ , των
πράσινων ερεισμάτων της Νέας Τάξης, της
αποικιακής εξόρμησης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η οικολογική θεώρηση είναι ικανή να
επανατοποθετήσει το κλασικό μαρξικό
σχήμα της αντιστοιχίας παραγωγικών
δυνάμεων/παραγωγικών σχέσεων (ΠΔ/ΠΣ) σε απολύτως νέες βάσεις, κι αυτό δεν
μπορεί να συντελεσθεί από τον πράσινο αναχωρητισμό στα κλασικά πεδία περιβαλλοντικής προστασίας
: Εδώ απαιτείται μια αντίληψη οικολογικού μετασχηματισμού, μιας οικονομίας χαμηλών εισροών και εκροών,
μιας ολιστικής επανεκτίμησης
δραστηριοτήτων και προϊόντων πέραν της συμβατικής «τιμολόγησής» τους, μιας αποστασιοποίησης από το
ιδεολόγημα του συγκριτικού πλεονεκτήματος - που λανσάρεται ως Νευτώνειος Νόμος της
οικονομίας, καθολικής ισχύος !
Οι παραγωγικές δυνάμεις
του «απόλυτου καπιταλισμού» - κατά την
ονοματοδότηση ενός κειμένου του Αλέξη
Μητρόπουλου – είναι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, το συγκεντροποιημένο ενεργειακό δίκτυο, οι μεταλλάξεις ζώων και
φυτών, οι μεταφορές υπέρμετρης κλίμακας, η δόμηση με βάση το ατομικό κτίριο. Οικολογικές
παραγωγικές δυνάμεις είναι οι ήπιες μορφές ενέργειας, η γεωργική ποικιλότητα
κατά τα προτάγματα της φύσης, η δόμηση με κριτήριο τις ανάγκες της συνοίκησης :
Αλλά η πρόκριση αυτών των τελευταίων δυνάμεων αρθρώνεται με άλλου τύπου παραγωγικές σχέσεις, ακυρώνει τεχνοκρατικά
ιερατεία, σώζει τη δομή του χωριού, αναβαθμίζει τα συλλογικά αγαθά και την
ποιότητα ζωής . Κι ακόμη περισσότερο
: οικοδομεί ένα φιλικό κέλυφος για συμπαρατάξεις του κόσμου της εργασίας και για τη δημιουργία συνεργατικών κυττάρων παραγωγής,
που υπερβαίνουν τις κερδοσκοπικές λογικές
.
Η ανάδειξη της συστημικής ενότητας οικολογικών ΠΔ/ΠΣ, θα
μπορούσε να προϊδεάσει τη κοινωνία για τις θυελλώδεις αλλαγές που επιφέρει η ante portas “Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία”
(δες αναρτήσεις στο oikoniki) και να σκιαγραφήσει
μια μεταβατική πρόταση προς τη σοσιαλιστική ποιότητα ζωής. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε μια πολιτική
οικολογία «στο κλαρί», ικανή να στέκεται
στο επίκεντρο της συγκυρίας χωρίς να χάνει
τον αντικομφορμιστικό της λόγο.
Για να
δούμε τι θα δούμε : Με ποιο τρόπο η «φύση» θα καλύψει αυτό το κενό;
