Ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη
η υπόθεση με τις αποκαλύψεις του πρώην Αμερικανού Υπουργού για την υπονόμευση
του Μπερλουσκόνι από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων,
το σύστημα προχώρησε
σε μιαν ακόμη «κατραπακιά» εναντίον του Ιταλού πολιτικού : Αυτή
τη φορά ήταν οι υποτιθέμενες σχέσεις του με τη Μαφία. Οι κατηγορίες ήταν σοβαρές και
βασίζονταν σε μαρτυρικές καταθέσεις «αποστατών» από την εγκληματική οργάνωση, όμως
η αδυναμία μιας εξπρές επαλήθευσης ή διάψευσής
τους στη καρδιά της προεκλογικής περιόδου, έδειχνε, αν όχι την αθωότητα του Καβαλιέρε,
τουλάχιστον την δολιότητα των κατηγόρων του…
Η λύσσα εναντίον του
Μπερλουσκόνι δεν είναι τυχαία και δεν είναι προϊόν ηθικοπλαστικών προταγμάτων,
λόγω των γνωστών ερωτικών ατασθαλιών του. Αντίθετα είναι αποτέλεσμα στυγνών υπολογισμών
του γερμανικού παράγοντα και των δορυφόρων του, που επεχείρησαν να βάλουν χέρι στην Ιταλία με τις
γνωστές «σωτηριολογικές» πολιτικές των υποχρεωτικών δανείων. Όπως αποκάλυψε ο
ιταλικός τύπος, η Κριστίν Λαγκάρντ, πρότεινε με επιμονή δάνειο ύψους 60 δις δολλαρίων στην Ιταλία, το
οποίο αρνήθηκε ο Μπερλουσκόνι. Ο δε πρώην υπουργός εξωτερικών της χώρας (Τζούλιο
Τέρτσι) σε δηλώσεις του υποστήριξε ότι η Ιταλία το 2011, ήταν η μόνη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που επέμεινε στην αντιμετώπιση της κρίσης με
αναπτυξιακή πολιτική χωρίς λιτότητα.
Στις προεκλογικές
συγκεντρώσεις του ο Μπερλουσκόνι μιλάει ευθέως για την πολιτική αποικιοποίησης της
Ιταλίας . Ο ίδιος έχει πικρή πείρα από την «πωλητική»
πρακτική του συστήματος έναντι των
υποτακτικών του, όταν αυτό είναι απαραίτητο
: Ο Μπερλουσκόνι πούλησε τον φίλο και σύμμαχό του Καντάφι διευκολύνοντας τους εξοντωτικούς
βομβαρδισμούς της Λιβύης, τώρα με τη σειρά του υφίσταται το πούλημα της Νέας (γερμανικής) Τάξης ….
Το ερώτημα που μπαίνει
εδώ, είναι το κατά πόσο οι «συστημικές», δεξιές ή άλλες, δυνάμεις του ευρωπαϊκού νότου, μπορούν να ηγηθούν μιας κίνησης εκδημοκρατισμού
της υπαρκτής ΕΕ και εν ανάγκη διάσπασής της. Οι ενδείξεις προς αυτή τη κατεύθυνση
είναι μάλλον αδύνατες και τούτο αποθέτει ένα ακόμη καθήκον
στην ευρεία Αριστερά του ευρωπαϊκού Νότου
: Να προωθήσει νέα σχέδια στη πολιτική σκηνή, κάνοντας σταθερά και τολμηρά βήματα, δημιουργώντας και ανανεώνοντας ευρείες
συναινέσεις….
