FIFA είναι η διεθνής ομοσπονδία που χειρίζεται τα
ποδοσφαιρικά ζητήματα, «συνουσιάσου» είναι η υβριστική χρησιμοποίηση της γενετήσιας (και όχι μόνο) πράξης, στην
καθαρεύουσα… Είναι προφανές ότι η αγγλική εκδοχή της ως άνω ύβρεως, το fuckfifa , αποτελεί μια
αποτελεσματικότερη και δραστικότερη συντομογραφία , λόγω της συνήχησης των F….
Σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Κάτσικα (πηγή: alfavita) για το επερχόμενο Μουντιάλ στη Βραζιλία, μαθαίνουμε για τα «σημεία και τέρατα» που διαδραματίζονται, με στόχο την έξωση των εξαθλιωμένων μαζών από το οπτικό πεδίο του επισκέπτη και το τηλε-οπτικό πεδίο των μίντια…Οι μεν επιτίθενται με ισχυρές δυνάμεις καταστολής και σκοτώνουν, οι δε χαράσσουν σε τεράστιες επιφάνειες το fuckfifa : Και τούτο , γιατί δεν είναι διατεθειμένοι , στο όνομα μιας διεθνούς διοργάνωσης με έντονα γκλαμουροειδή στοιχεία, να ανεχθούν το fuck της φτώχειας, των πρόχειρων καταλυμάτων τους, της δημόσιας ειρήνης, των εκπαιδευτικών και υγειονομικών υπηρεσιών που έχουν ανάγκη….
Ως συγγραφέας
άρθρου για ένα «Εναλλακτικό
βρισίδι» (εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 25.9.2005), δεν αισθάνομαι υπερήφανος
όταν αναπαράγω φράσεις απαξιωτικές του ερωτισμού. Με παρηγορεί (!) όμως το γεγονός ότι και άλλοι
πριν από εμένα , απέτυχαν να ευπρεπείσουν τον εξωγηπεδικό και γηπεδικό λόγο, όπου μόνο το «αυνανιστής» πάει
σύννεφο…
Μιλάω για το εγχείρημα που
είχε γίνει προ δεκαετιών, με την διασπορά αστυνομικών
στον γηπεδικό χώρο και την απειλούμενη έξωση των συστηματικών υβριστών από τις
εξέδρες. Τότε ο Γιάννης Καλατζής είχε
εξαπολύσει μιαν απίθανα σαρκαστική γελοιογραφία, βάζοντας
κάποιους φιλάθλους να παρακάμπτουν έξυπνα τις απαγορεύσεις και εν εξάλλω να
αποδοκιμάζουν : «ΡΕ ΔΙΑΙΤΗΤΗ, ΕΙΣΑΙ ΚΙΝΑΙΔΟΣ . ΤΟΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΡΕ !».
Οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις σημαίνουν πολλά από
την άποψη του παραγοντισμού, της οπαδοποίησης, της υποβόσκουσας αντιπαλότητας και
του σκληρού ανταγωνισμού, κάτω από τις
γενικολογίες και τα ευχολόγια περί του
«ευ αγωνίζεσθαι». Ο εκπολιτισμός του « αθλητικού πολιτισμού» αποτελεί
σοβαρή ανάγκη, όπως είναι και η εκτίμηση των επιπτώσεων που έχουν οι μεγάλες διοργανώσεις
στο περιβάλλον, στην κοινωνία και στην οικονομία ..
Με αυτά τα δεδομένα κάποιοι θα έμπαιναν στον πειρασμό
να δηλώσουν ότι το «μικρό είναι όμορφο». Έλα όμως που και οι διοργανώσεις
μικρής – ας πούμε εθνικής ή τοπικής κλίμακας - παρουσιάζουν ανάλογα ή και περισσότερα ελαττώματα. Ακόμη
και υπό σχετικά κανονικές συνθήκες, ο φίλαθλος
λόγος μπορεί να εκτροχιάζεται, η οπαδοποίηση να μαίνεται, ο σχηματισμός «αυλών» γύρω από παραλήδες μεγαλοπαράγοντες να αναπτύσσεται .Θυμάμαι τον Γεώργιο
Ράλλη, πρώην πρωθυπουργό, που «είχε
χάσει συνέχειες» από τα ραγδαίως
εξελισσόμενα ποδοσφαιρικά ήθη και τόλμησε να πει σε μια συγκέντρωση οπαδών του Ηρακλή ότι είναι
Παναθηναϊκός – με αποτέλεσμα να
αποκτήσει άμεση εμπειρία της γηπεδικής
«καθομιλουμένης» ….….
Μεταξύ πολιτικής και ποδοσφαίρου αναπτύσσεται
όσμωση, που λιγότερο πολιτικοποιεί το ποδόσφαιρο και περισσότερο
ποδοσφαιροποιεί την πολιτική. Ο πολιτικός συνήθως προσαρμόζεται παθητικά στα
αθλητικά και πρωταθλητικά δρώμενα, ενώ αντίθετα ο ποδοσφαιρικός παράγων
εμφανίζεται ανεπηρέαστος και με αξιώσεις
απέναντι στον πολιτικό.
Υποθέτω ότι η παρούσα διαπίστωση δεν αφορά τον τον Θοδωρή Δρίτσα , υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη
δημαρχία του Πειραιά, που πρόσφατα δήλωσε παιδιόθεν Ολυμπιακός… Όμως προφανώς
αφορά τον κύριο Μώραλη, που διαθέτει πιστοποιητικά
ακραιφνούς Ολυμπιακότητας ως
παραστεκόμενος του κ. Κόκκαλη επί εικοσαετία, επί τη βάσει των οποίων επιχειρεί
κανονική επέκταση στο χώρο της τοπικής
αυτοδιοίκησης….
Το σίγουρο μετά από όλα αυτά είναι ότι η πάλαι ποτέ «κριτική
ένταση» μεταξύ ποδοσφαίρου και πολιτικής αντικαθίσταται από ένα καθεστώς
υπόγειων και επίγειων συναλλαγών. Μια φορά κι έναν καιρό το ποδόσφαιρο έπρεπε
να αμύνεται απέναντι σε επιθετικές αναλύσεις
που εκφέρονταν υπό τον τίτλο «Η ιδεολογία του ποδοσφαίρου». Επί
δικτατορίας και μάλιστα στα μεγάλα «φόρτε» του Παναθηναϊκού, κυκλοφορούσαν
τετράγωνα χαρτάκια με αντιποδοσφαιρικά συνθήματα. Το δε αναπάντεχο δημόσιο φιλί της Δέσποινας
Παπαδοπούλου, γυναίκας του Συνταγματάρχη
Παπαδόπουλου στον «στρατηγό» Μίμη Δομάζο, καυτηριάζονταν για χρόνια…
