Το νεαρό
άτομο που έβρισε ή αποδοκίμασε «εξ επαφής» τον Ερντογκάν τις προάλλες, έφαγε
ξύλο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Τουρκίας και τους παραστεκάμενούς του….
Θαυμαστά τα «κεφαλοκλειδώματα»
του κ. Ερντογκάν, μετά από τέτοια κακά λόγια. Ομολογουμένως, ο Τούρκος Πρωθυπουργός αποδείχθηκε
αντικομφορμιστής, προχωρώντας σε μια συμπεριφορά θεωρούμενη ανάρμοστη για αρχηγό κράτους. Αλλά
και η συμπεριφορά του σε άλλες φάσεις, όπως π.χ στο
φόρουμ του Νταβός, όπου το 2011 το προεδρείο
έθεσε χρονικό περιορισμό στην ομιλία του
και αυτός αποχώρησε διαμαρτυρόμενος, έδειξαν ένα αντισυμβατικό πνεύμα και μια
παληκαρίσια διάθεση, που προκάλεσε κύμα επιδοκιμασίας και υπερηφάνειας στη
Τουρκία.
Όμως σε ένα
πράγμα θα μπορούσε να ελεγχθεί ο κ. Ερντογκάν – και συγκεκριμένα όσον αφορά την ανεκτικότητα και στωϊκότητά του απέναντι στην αποδοκιμασία. Ο Πρωθυπουργός
της Τουρκίας φάνηκε ιδιαίτερα «εθισμένος»
στην επιδοκιμασία και αντίθετα, ιδιαίτερα
«απροπόνητος» στο να αντέξει την απόρριψη. Αντίθετα ο Πρόεδρος της Γαλλίας
Σαρκοζύ, όταν προσβλήθηκε κατάφωρα από έναν πολίτη το 2008 , όχι μόνο
περιορίσθηκε στο να τον αποκαλέσει μπροστά στις κάμερες απλώς «παλιομ@λ@κ@», αλλά επί πλέον, την επόμενη ημέρα, ζήτησε και συγγνώμη.
http://www.ppol.gr/cm/index.php?LID=1&Datain=4034
Ο Σαρκοζύ
είχε την υποκρισία ή τον κυριλέ καθωσπρεπεισμό να πάρει πίσω την (απολύτως
δικαιολογημένη) αντίδρασή του σε έναν άνθρωπο που τον πρόσβαλε και μάλιστα
χωρίς σοβαρό προηγούμενο. Αντίθετα ο Ερντογκάν έκανε ό,τι έκανε, χωρίς να
δείξει κατανόηση απέναντι στην απόγνωση ενός προσώπου που έχασε δικό του
άνθρωπο στο πρόσφατο τραγικό ατύχημα….
Ο
ενδιαφερόμενος να νοήσει την ιδιαίτερη ποιότητα των διαφόρων εξουσιαστών και εξουσιών, νοείτω….
