Το ότι η
Δεξιά και η φασιστική Ακροδεξιά τελούν σε κατάσταση συγκοινωνούντων δοχείων,
είναι περισσότερο από βέβαιο. Το ότι η πρώτη επιχειρεί να ασκήσει – έναντι της δεύτερης – μια πρακτική μαστίγιου
και καρότου, αφενός απειλώντας , προωθώντας
διώξεις και εξώσεις από θεσμικά όργανα της ελληνικής
Πολιτείας, αφετέρου επισείοντας κάτι παράγοντες όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης
κλπ. ως υποδείγματα πολιτικά εξημερωμένων ακροδεξιών, είναι επίσης βέβαιο. Το αβέβαιο έγκειται
στο κατά πόσο μια υπόθεση κάποιων μεγατόνων όπως αυτή του Μπαλτάκου
αρκεί για να ρίξει μια κυβέρνηση, που
είναι αποφασισμένη να γαντζωθεί στην εξουσία μέχρις εσχάτων.
Πάμπολλοι «δικοί μας» , φαντασιώνουν κάτι
αντίστοιχο με τη θεωρία του χάους, που υποστηρίζει ότι το πέταγμα μιας
πεταλούδας στο Λος Άντζελες μπορεί(δηλαδή ενδέχεται) να προκαλέσει τυφώνα στις ασιατικές
ακτές. Και αρπάζονται από τέτοιου είδους ενδεχομενικότητες για να εκβάλλουν θριαμβικές κραυγές περί επικείμενης κυβερνητικής κατάρρευσης. Κάποιοι
άλλοι θεωρούν ως βέβαιες τις «δευτερογενείς» συνέπειες της κυβερνητικής
πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αυτές που
πρωτίστως πρέπει να εκτιμηθούν είναι οι
πρωτογενείς. Τι εννοώ; Εννοώ ότι το να λέει
κάποιος ότι η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει π.χ. κύματα
μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη πράγμα που θα αποβεί ακόμη περισσότερο υπέρ
του ΣΥΡΙΖΑ, είναι δευτερογενής κατάσταση
, μη προβλέψιμη στον ορίζοντα του παρόντος. Και
ουσιαστικά είναι μια επικίνδυνη προεξόφληση του μέλλοντος, τη στιγμή που το
Δημοκρατικό-αντιμνημονιακό κίνημα πρέπει να είναι απολύτως γειωμένο και
αντίθετο με κάθε « προοδευτικό» ευχολόγιο.
