Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 5.4.2014
Υπάρχουν
κάποιοι που αμφισβητούν τις συσχετίσεις διαφόρων ιστορικών περιόδων, με το σκεπτικό ότι κάθε
ιστορική φάση έχει την απόλυτη ιδιαιτερότητά της. Έτσι όμως αρνούνται την
αιτιοκρατία στην Ιστορία και την
αντικαθιστούν με έναν ασυνάρτητο ιντετερμινισμό, που επιτρέπει να λέγεται το
οτιδήποτε και να κηρύσσεται συμπτωματική κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή
καταστάσεις του τρέχοντος «έργου» – που
έλεγαν παλιά οι κινηματογραφικές ταινίες….
Με
το σκεπτικό αυτό φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμη και την αναλογία ανάμεσα στο κατοχικό
ΕΑΜ και στις σύγχρονες αντιμνημονιακές
κινήσεις , που όπως εκείνο έτσι και αυτές συντρέχουν τους αγώνες για επιβίωση… Υποθέτω ακόμη ότι ακούν με μισό αυτί την ετικέτα
«αποικία χρέους», που ενδημεί στο λόγο
του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας την «σχήμα
λόγου πολιτική αδεία» παρά συνοπτική
περιγραφή της πραγματικότητας.
Όμως
η «πραγματική πραγματικότητα», κατά τον
όρο που επινόησε ο Κορνήλιος
Καστοριάδης, διαψεύδει την «στημένη
πραγματικότητα» αυτών που
γυροφέρνουν ασύστολα τις όποιες εξουσίες .
Η
πραγματικότητα είναι ότι η σημερινή Ελλάδα
προορίζεται ως χρέους υποτελής χώρα στο διηνεκές , ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές
«σάλτσες» της μνημονιακής κατσαρόλας. Η
πραγματικότητα είναι ότι η Ευρωπαϊκή
Ένωση, πλαγίως ή ευθέως, επιστρέφει ως νεοαποικιακή δύναμη στην Αφρική
: Όπου μεγάλα εταιρικά συγκροτήματα αγοράζουν τεράστιες εκτάσεις , προβαίνουν
συνήθως χωρίς αποζημίωση σε έξωση των αγροτών από τις παραδοσιακές καλλιέργειες
και επιβάλλουν νέες με εξωστραφή
προσανατολισμό.
Το
φαινόμενο προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε μια οργάνωση όπως η ActionAid μιλάει ευθέως για καθεστώς αποικιοκρατίας, με
δράστη την ΕΕ… Σε
μια προβολή του ντοκυμαντέρ Countries
for sale?» [«χώρες προς πώληση»], η οργάνωση ρίχνει φως στα
διαδραματιζόμενα σε μια μόνο από τις 20 χώρες της Αφρικής. Η χώρα είναι η
Μαδαγασκάρη, οι δράστες είναι ευρωπαϊκές εταιρείες, τα θύματα είναι φτωχοί αγρότες, οι συνεργοί στο έγκλημα της
εκμετάλλευσης και της μεταφοράς πόρων
από διατροφικές σε ενεργειακές χρήσεις (βιοκαύσιμα) είναι οι εγχώριοι κυβερνητικοί «Κουϊσλινγκ».
Το
κακό όμως δεν περιορίζεται στην αφρικανική κλίμακα. Στις περυσινές διαδηλώσεις
με αφορμή τη χάραξη νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στην ΕΕ (oikologein.blogspot,12.3.13) η Ramona
Duminicioiu της οργάνωσης EcoRuralis , είπε στους ευρωβουλευτές, “Στη Ρουμανία
υπάρχουν πάνω από 4 εκατομμύρια αγρότες.
Το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να ακούσει: Σταματήστε την αποστράγγιση των
κοινών μας πόρων από τις εταιρίες… Θέλουμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε στα
αγροκτήματά μας και να μην καταλήξουμε να μαζεύουμε φράουλες όπως αλλού στην
Ευρώπη…»
Ενώ η
«μετάσταση» του κακού στην
ευρωπαϊκή ήπειρο συνεχίζεται , εκκρεμεί η κατάκτηση μιας νέας συνείδησης για το ιστορικό ρετρό που υπαγορεύει ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός. Χωρίς αυτήν,
το «βλέποντας και κάνοντας» θα αποτελεί κύριο κανόνα της πολιτικής στρατηγικής….
