Μιλώντας στο
κυπριακό τηλεοπτικό δίκτυο ΡΙΚ και αναφερόμενος στην πτώση της κυβέρνησής του
το 1993 λόγω της πολιτικής Σαμαρά , ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δήλωσε : «Δεν
συγχώρησα ποτέ τον Αντώνη Σαμαρά για το έγκλημα που έκανε να ανακόψει την
πορεία της Ελλάδας, διότι η Ελλάς θα ήταν αλλιώτικη αν είχαμε τερματίσει την
θητεία μας».
Καταρχήν θα πω, σιγά μην ήταν αλλιώτικη η Ελλάδα , αν
είχε κυβερνήσει ενάμισι χρόνο ακόμη η
κυβέρνηση Μητσοτάκη….Όμως το θέμα μου δεν είναι εκεί, αλλά εδώ, δηλαδή στη μνησικακία ως διάσταση της πολιτικής
: Στη μνησικακία που είναι το αντίθετο της
ευγνωμοσύνης , που όπως και αν χαρακτηρισθεί εκφράζει μια σταθερότητα και ένα
χαρακτήρα. Γιατί στην πολιτική – δηλαδή την κατεστημένη πολιτική, δηλαδή την
πολιτική της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών – αυτό που κυριαρχεί είναι το
παρόν. Δηλαδή η γρήγορη παραγραφή
κακοποιήσεων και ευεργετημάτων, δηλαδή η
καθυπόταξη του παρελθόντος στις ανάγκες της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας.
Με το ίδιο σκεπτικό- το πανδαμάτορ παρόν - γίνεται αποδεκτή η επιλεκτική ευγνωμοσύνη και η επιλεκτική
μνησικακία, η μνήμη όσων συμφέρουν και η
παραγραφή όσων ενοχλούν.
Ομολογώ ότι
δε βρίσκω άτοπη την ουσία του πνεύματος του κ. Επίτιμου : Παρά το ότι είμαι υποστηρικτής ενός συνδυασμού
περίσσειας ευγνωμοσύνης και ελλειμματικής
μνησικακίας, μέσα σε συνθήκες όπου η πολιτική α-λα-καρτ θεωρείται μάλλον ουτοπική
