Οικολόγοι Ριζοσπάστες : Η κρισιμότητα των ευρωεκλογών

Όλες οι εκλογές είναι κρίσιμες, όμως κρισιμότερες όλων    θα είναι οι ευρωεκλογές της 18^ης Μαϊου.  Σ’ αυτές  θα κριθεί το κατά πόσο θα υπάρξει ένα ισχυρό μήνυμα αποδοκιμασίας των πεπραγμένων της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης :  Το κατά πόσο θα καταγγελθεί ο ευρωπαϊκός  «αναθεωρητισμός», που απεμπόλησε τις   διακηρύξεις  ολόκληρων δεκαετιών  για «σύγκλιση των οικονομιών»,   «ευρωαλληλεγγύη» ,  «περιφερειακή ανάπτυξη»,  πολιτική Δικαίου στην εσωτερική κλίμακα των ευρωπαϊκών κοινωνιών  και στη διεθνή σκηνή . Το κατά πόσο θα καταγγελθεί η νεοφιλελεύθερη διαχείριση και όλες οι ταξικές και κοινωνικές συνέπειές της, όπως είναι η ουσιαστική χρεωκοπία και    αποτελμάτωση των οικονομιών του ευρωπαϊκού νότου. Όπως είναι η αποδυνάμωση της κοινωνικής πρόνοιας και  της υποστήριξης ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και προβλήματα.

O   ελληνικός λαός και όχι μόνο,  πρέπει να απορρίψει τη λογική  της «χαλαρής»  και «χαβαλετζίδικης»  ψήφου, που προτείνεται  συνήθως  στις ευρωεκλογές   από διάφορους πολιτικούς χαμαιλέοντες .   Η   ψήφος των πολιτών πρέπει να είναι απολύτως υπεύθυνη, εν γνώσει των ολέθριων  συνεπειών που θα έχει η ανοχή του γερμανικού ηγεμονισμού,  του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, των καταστροφέων του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής. Εδώ και τώρα   η φωνή των λαών του ευρωπαϊκού νότου  πρέπει  να ακουστεί στη διαπασών ,  κι ακόμη να συνδυαστεί  με τις γενικές εναλλακτικές  αρχές  που είναι σε θέση  να  στοιχειοθετήσουν νέες μορφές διεθνούς συνεργασίας :  Κάνοντας  απολύτως σαφές ότι η αποδοκιμασία  της υπαρκτής Ευρώπης δεν σημαίνει πρόκριση του εθνικισμού και του απομονωτισμού.

Το μήνυμα που  πρέπει να εκπέμψουμε  είναι μήνυμα   απόρριψης του δουλοπρεπούς  ευρωπαϊσμού και   της   ευρωπολιτικής  του εκμαυλισμού και της δωροδοκίας. Μήνυμα που  πρέπει να πάει παντού και να γίνει καθοδηγητικό, για τους  λαούς της Ευρώπης και  για τις δυνάμεις που στοιχίζονται ή μπορεί να στοιχηθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΦΑΝΤΟΜΑΔΕΣ

Στην  Ευρώπη και στην Ελλάδα,  οι  ηγεμονικές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και τα φερέφωνά τους  κατασκευάζουν   ψευδή διλήμματα, στοχεύοντας στην ιδεολογική παγίδευση των πολιτών. Επιχειρούν να δικαιώσουν τη  σωτηριολογία της καταστροφής, την ίδια στιγμή που ξετυλίγεται η λεηλασία της ευρωπαϊκής περιφέρειας και η καταβύθιση της ποιότητας ζωής. Την ίδια στιγμή που η δημόσια περιουσία και τα κοινόχρηστα αγαθά του ελληνικού λαού – όπως είναι οι μεγάλοι ελεύθεροι χώροι, η ποιότητα  του νησιωτικού τοπίου, τα δάση, οι ενεργειακοί πόροι, η παραδοσιακή γεωργική φυσιογνωμία ολόκληρων περιοχών -  υφίστανται μιαν απίστευτη επίθεση,  με την   ηθική αυτουργία των «εκσυγχρονιστών» της Ευρώπης.  Σε αυτό το σκηνικό η   σοσιαλδημοκρατία αποβάλλει  τις   αντιλήψεις της  για το παρεμβατικό κράτος πρόνοιας  και αυτολανσάρεται ως ήπιος νεοφιλελευθερισμός, ενώ μέσα από την  κίνηση των 58, ο πολιτικός «Φαντομάς» και δράστης  της λεηλασίας και υπερχρέωσης δεκαετιών,  επιχειρεί  μιαν ύστατη απόδραση στο πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος. Από την άλλη πλευρά τα πράσινα κόμματα της Ευρώπης στοιχίζονται  με τη διεθνή Νέα Τάξη, με επικεφαλής το γερμανικό, το οποίο πριν λίγο καιρό   καταχειροκροτούσε  τους Παπανδρέου και Σημίτη σε δημόσια  show πολιτικού ρεαλισμού. Τα κόμματα αυτά επιχειρούν να αυτοσυστηθούν ως νεωτεριστικά, μέσα από έναν συνδυασμό εύπεπτης κεντρώας πολιτικής και διαφόρων  «εξαντρίκ» αιτημάτων ,   που καταλαμβάνουν δυσανάλογη θέση  στο πολιτικό τους προφίλ.

ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΜΕΤΑΠΡΑΤΤΙΣΜΟΣ 

Στην Ευρώπη και στην Ελλάδα εκδηλώνεται   το φαινόμενο του «πράσινου μεταπραττισμού»,  που πατάει πάνω στο έδαφος   περιβαλλοντικών και κοινωνικών κινημάτων  για να εισπράξει  πολιτική υπεραξία     ως αποκλειστικός  εκφραστής του οικολογισμού. Στη χώρα μας  διάφοροι αδέξιοι αντιγραφείς της οικολογίας, πρόσφατοι   «πολιτικοί μετανάστες»  από τον  χώρο του ΠΑΣΟΚ χωρίς    αυτοκριτική των πεπραγμένων τους, εισρέουν στο χώρο των Οικολόγων Πρασίνων για να καρπωθούν με τη σειρά τους   τις «εισροές» που αποφέρει η σχέση με τους Πράσινους της Ευρώπης. Έχοντας ως «εικόνισμα»  γνωστό παράγοντα της Νέας Τάξης, με ιδιαίτερες «διακρίσεις»  από την εποχή των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας έως την δήλωση ανακούφισής του από το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου 2012 που έφερε  την κυβέρνηση Σαμαρά, οι Οικολόγοι Πράσινοι αποτελούν υπόδειγμα εξω-τραφούς σχήματος.

Όμως  ο οικονομισμός που δεσπόζει στην τρέχουσα περίοδο της  νέο-αποικιακής  εφόδου ,  σε συνδυασμό με την απλοϊκή αριθμητική  των πολιτικών μεγεθών, εμποδίζει την διατύπωση  μιας ποιοτικής  κριτικής  όσων  σχημάτων βρίσκονται  σε κατάσταση συγκοινωνούντων δοχείων με την  εξουσία.  Έτσι   παραγνωρίζεται η δυνατότητα    αυτών των  σχημάτων να αποτελέσουν πεδίο    ανασύνταξης μιας   πολιτικής , που σήμερα υποχωρεί άτακτα και καταγγέλλεται  για τα τρέχοντα και  τα παρελθόντα «κρίματά» της. 

ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ 

Το ζήτημα  δεν είναι στενά ψηφοσυλλεκτικό, δεν είναι ζήτημα απώλειας  ψήφων της τάξεως του 2 ή 3 ή 6%, που σήμερα στοιχίζονται με μια  κεντρο«αριστερά», με τους Οικολόγους Πράσινους κλπ.   : Αντίθετα είναι ζήτημα ποιοτικό, ζήτημα φραγής  μιας ιδεολογικής κερκόπορτας , ζήτημα  αποτροπής  ενός νέου πολιτικού ψεύδους. Κι αυτό   μπορεί  να αντιμετωπισθεί   με την ανάδειξη  αγωνιστικών και ολιστικών πρακτικών,  διακριτών  από τον ρηχό περιβαλλοντισμό και  τον λάϊτ προοδευτισμό .  Ο ευρύτερος χώρος της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εγκολπωθεί  κινήσεις  και πρόσωπα  , που αρθρώνουν  τα χρόνια αναδιανεμητικά αιτήματα του λαού με τις διεκδικήσεις ποιότητας ζωής, εισάγοντας   ταυτόχρονα  το στοιχείο της  σοσιαλιστικής αλλαγής : Όχι ως ευχολογιακό παράρτημα της τρέχουσας πολιτικής πράξης, αλλά ως φυσικό παρεπόμενό της.

Στη τρέχουσα κατάσταση επείγει η σύνταξη μιας «Μαύρης Βίβλου» με τα ατοπήματα της Ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα. Επείγει η απογραφή   των περιβαλλοντικών , χωροταξικών και ενεργειακών καταστάσεων, που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα καθ’ υπαγόρευση της Τρόϊκας, κι ακόμη η κατάδειξη  των αλλαγών που έχουν δρομολογηθεί, όπως αυτή του ελέγχου του  φυτογενετικού υλικού από την ιδιωτική κερδοσκοπία, που ανοίγει το δρόμο για τον έλεγχο της γεωργικής παραγωγής. Οι πολίτες πρέπει να κρίνουν νηφάλια, με συνολική πληροφόρηση και συνολικό σκεπτικό : Να κρίνουν όχι ιδεολογήματα, αλλά   τα πεπραγμένα  της υπαρκτής ΕΕ.

Οι ευρωεκλογές πρέπει να οδηγήσουν στην αποδόμηση της σωτηριολογίας με όργανο την λιτότητα, όπως και στην αποδόμηση του πράσινου ψέματος σε όλες τις  παραλλαγές του. Kι ακόμη πρέπει να «προβάρουν» μια ευρύτατη κοινωνική και δημοκρατική  συμμαχία των δυνάμεων της αντιμνημονιακής αλλαγής,  που σήμερα έχουν  ως πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Άκης  Ασπρογέρακας, Αρχιτέκτων, ακτιβιστής  ομάδων εναλλακτικής ραδιοφωνίας

Νίκος Ζαχείλας, εκδότης της «Οικολογικής Εφημερίδας»

Γιάννης Σχίζας, διαχειριστής των ιστότοπων oikoniki  και oikologein