Του Δημήτρη
Κωνσταντακόπουλου
“Η πιθανότητα να βοηθήσουν ουσιαστικά οι ΗΠΑ μια
ελληνική αριστερή κυβέρνηση είναι μικρότερη από την πιθανότητα προσεδάφισης
Αρειανών στο Σύνταγμα”.
Η ασκούμενη
οικονομική πολιτική στην Ευρώπη είναι αντίθετη προς την κοινή λογική, εξανέστη
πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας. Αφού αυτό συμβαίνει επί μακρόν και συστηματικά, δεν
είναι δηλαδή κάποιο λάθος ή στιγμιαίο «ατύχημα», η υφέρπουσα «λογική» της
ασκούμενης πολιτικής είναι η καταστροφή της κοινωνικής δομής. Προς όφελος όχι
κάποιας νέας, ανώτερης τάξης, αλλά της αταξίας των αγορών, «αυτορρύθμισης» στο
κατώτερο σημείο οργάνωσης (ατομική δουλεία, κοινωνικός-εθνικός θάνατος).
Παράλογη στο υπάρχον «σύστημα
συντεταγμένων», η πολιτική γίνεται «λογική», αν σκοπεύει την καταστροφή του
προηγούμενου συστήματος.
Αυτό γίνεται
πολύ εύκολα κατανοητό από μαθητές του Χέγγελ ή των φιλοσόφων της υποψίας (Μαρξ,
Φρόιντ, Νίτσε), ακόμα και της σκέψης ενός Ηράκλειτου ή της Φυσικής μετά τον
Λαπλάς. Αδύνατο να το καταλάβουν μεταμοντέρνοι και γραφειοκράτες – γι αυτούς,
απλούστατα, δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, ο κόσμος τους (θέλουν να) είναι
αιώνιος.
Εδώ και
καιρό με τρομάζουν ορισμένα που ακούω από αριστερούς φίλους. ‘Ενας με
διαβεβαίωνε ότι είμαστε «συστημικός κίνδυνος» για τη Γερμανία και δεν μπορεί να
μας διώξει από το ευρώ. Δηλαδή, του λέω, πως το βλέπεις; Βγαίνει ο Τσίπρας στην
Ελλάδα, λέει η Μέρκελ «α, έκανα λάθος και τώρα θα το διορθώσω, πάρτε και εκατό
δις να πορεύεστε» ; «Δεν έχεις δίκηο», μου απήντησε ενοχλημένος, αλλά εξηγήσεις
δεν μούδωσε.
‘Ενας άλλος
φίλος μούπε ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα για γεωπολιτικούς λόγους. «Μάλιστα»,
του απήντησα, «αν υπήρχε κίνδυνος να πάει η Ελλάδα με τη Ρωσία ή να γίνει κάτι
μείζον, ανεπιθύμητο, εξαιτίας του τρόπου που μας συμπεριφέρονται, αυτό θα
δημιουργούσε κίνητρο για διόρθωση πολιτικής. Αλλά έχουν φροντίσει να μην
υπάρχει τέτοια πιθανότητα».
Ο τρίτος
ανακάλυψε ένα άρθρο του φίλου Ζακ Σαπίρ. Τον γνώρισα το 2005 στο γαλλικό
ευρωδημοψήφισμα. Φανταιζί οικονομολόγος, με αντισυμβατική και συχνά
ενδιαφέρουσα σκέψη. Ισχυρίστηκε, σε ένα άρθρο του 2012, ότι μπορεί, με μια
ερμηνεία διατάξεων, ένα μέλος της ευρωζώνης να κόψει δεκάευρα. Συγγνώμη, αλλά
αυτά είναι σαχλαμάρες. Ανεξαρτήτως και του τι προβλέπουν οι διατάξεις, δεν θα πληρώσει
η Ελλάδα το χρέος της τυπώνοντας χαρτιά και πληθωρίζοντας το ευρωπαϊκό νόμισμα!
Κι ανησυχώ ιδιαίτερα ακούγοντας από πρόσωπα σε υπεύθυνα πόστα τέτοιες ανοησίες,
γιατί σημαίνουν ότι πηγαίνουμε ντουγρού σε καταστροφή.
‘Αλλη ελπίδα
ορισμένων είναι οι Αμερικανοί, ανέκαθεν κέντρο του «ραγιάδικου φαντασιακού».
Την άποψη την έχω σχολιάσει επανειλημμένα για τους αναγνώστες των Επικαίρων και
δεν θα ξαναγυρίσω τώρα στο θέμα. Οι Αμερικανοί θέλουν να κοντύνουν τη Γερμανία,
ίσως και να διαλύσουν το ευρώ. Μπορεί να
χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα εναντίον του Βερολίνου. Αλλά οι διακινούμενες
«ιδέες» περί χρηματοδότησης της Αθήνας από τη FED είναι αρλούμπες. Μήπως ξεχάσαμε ότι
οι «αγορές» μας έβαλαν στα μνημόνια, με την ενθουσιώδη συμβολή της εξαιρετικά
φιλοαμερικανικής κυβέρνησης ΓΑΠ. Η πιθανότητα να βοηθήσουν ουσιαστικά οι ΗΠΑ
μια ελληνική αριστερή κυβέρνηση είναι μικρότερες από την πιθανότητα
προσεδάφισης Αρειανών στο Σύνταγμα. Η προσδοκώμενη αμερικανική «βοήθεια» θα
αποδειχθεί εφάμιλλη της βοήθειας του σχοινιού στον κρεμασμένο. Το ΔΝΤ μιλάει
μεν για (χρήσιμη) αναδιάρθρωση χρέους, αναδιάρθρωση όμως πολύ μικρή για να το
ελαφρύνει ουσιαστικά και συνοδευόμενη από συνέχιση των καταστροφικών «μεταρρυθμίσεων».
Αυτοκρατορία και Αριστερά
Ελπίζουμε
τέτοιες «ιδέες», ευσεβείς πόθοι στην καλύτερη, πιθανώς προβοκάτσιες στη
χειρότερη, να μην κατισχύσουν στη στρατηγική της αριστεράς και των λοιπών
«αντιμνημονιακών». Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η τελική καταστροφή του ελληνικού
λαού, της Ελλάδας, της αριστεράς, θα έπαιρνε ελάχιστο χρόνο. Μόνο
προετοιμαζόμενη πολύπλευρα, σοβαρότατα και έξυπνα, εσωτερικά και διεθνώς, για
την αναπόφευκτη μεγάλη σύγκρουση μπορεί η αριστερά να έχει ελπίδα επιβίωσης και
επιτυχίας.
Τα
καταστροφικά σχέδια της Αυτοκρατορίας του Χρήματος δεν επιβάλλονται με πολέμους
ή επαναστάσεις. Επιβάλλονται με οικονομικά και, ακόμα περισσότερο,
διανοητικά-ψυχολογικά μέσα, με παραπλάνηση λαών αλλά και ηγεσιών που, πολύ
εξειδικευμένα προγράμματα χειραγώγησης εγκλωβίζουν σε αυτοκαταστροφικές τροχιές
και εικονικές πραγματικότητες, καθιστώντας τες ασυνείδητα εργαλεία
καταστροφής/αυτοκαταστροφής, είδος «έξυπνων πυραύλων» που ανατινάζουν το ίδιο
τους το σύστημα, βοηθούντων και ανθρώπων που «φυτεύονται» στο περιβάλλον τους.
Ειρήσθω εν παρόδω, η κατασκευή εικονικών πραγματικοτήτων είναι, λέγεται, η
σημαντικότερη δουλειά της NSA και ενός γαλαξία περιφερειακών της
δομών. Αλλά δεν είναι οι ΗΠΑ ούτε ο μόνος, ούτε πάντα ο πιο επίφοβος «παίκτης».
Ιστορική υπενθύμιση: από τον Στάλιν στον Γκορμπατσώφ,
από τον Μακάριο στον Χριστόφια
Αυτά άλλωστε
δεν είναι καινούρια. Ποιος δεν θυμάται την αμερικανίδα πρέσβειρα στο Κουβέιτ,
που έπεισε τον Σαντάμ ότι θα μπορούσε, χωρίς αντίδραση των ΗΠΑ, να εισβάλλει στο
εμιράτο, αλλά όταν εκείνος εισέβαλε, οι ΗΠΑ οργάνωσαν τον εναντίον του πόλεμο;
Ποιος δεν θυμάται τη «συμπάθεια» των Αμερικανών προς τον Μιλόσεβιτς, μεσούσης της σύγκρουσης με το
Βερολίνο, προτού καταλήξουν στον βομβαρδισμό του; Ποιός δεν θυμάται τον Γεωργιανό
Πρόεδρο Σαακασβίλι, που μια στρατιά Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων τον
έπεισε να ξεκινήσει πόλεμο με τη Ρωσία; Μεταξύ τους και ο ‘Αλεξ Ρόντος,
άνθρωπος πούρθε στην Ελλάδα να «απολυμάνει» το περιβάλλον του μέλλοντος
Πρωθυπουργού, με σκοπό να γίνει κύριος «επόπτης», «καθοδηγητής» του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, αρχιτέκτων
και του σχεδίου Ανάν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του σχεδίου
ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας και της ελληνικής μνημονιακής πορείας. Ποιος δεν
θυμάται που κατέληξε η γλυκιά απάτη του «Λεφτά υπάρχουν»;
Ποιος δεν
θυμάται τον βρετανό Πρέσβη στη Λευκωσία που ενθάρρυνε τον Μακάριο να ζητήσει
αναθεώρηση του συντάγματος του 1960, κάνοντας και ιδιόχειρες σημειώσεις στο
περιθώριο του σχεδίου - μόλις ανακοίνωσε το σχέδιο ο Αρχιεπίσκοπος,
προκάλεσε την πρώτη (light) διχοτόμηση
της Κύπρου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αμερικανική ενθάρρυνση προς τον
Ιωαννίδη «σκότωσε τον Μακάριο και είναι δική σου η Κύπρος». Βραβεία Νόμπελ
υποσχέθηκαν στον Χριστόφια για να παίξει το παιχνίδι των Αγγλοαμερικάνων
ανατρέποντας τον Παπαδόπουλο, τώρα όμως δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στην Κύπρο,
έγινε το πιο μισητό πρόσωπο στο νησί.
Τα μακράν
μεγαλύτερα, κυριολεκτικά κοσμοϊστορικά φιάσκα της ιστορίας τάπαθαν αριστεροί
ηγέτες. Ο Στάλιν πίστεψε τον Χίτλερ και δεν ετοίμασε την άμυνα της ΕΣΣΔ, που
υπέστη τρομακτικές καταστροφές και παρολίγον να ηττηθεί το 1941-42. Ο
Γκορμπατσώφ και οι μεταρρυθμιστές του πίστεψαν τη Θάτσερ, τους Αμερικανούς και
τον Σόρος, με αποτέλεσμα να διαλύσουν σε έξη χρόνια μια Αυτοκρατορία που
διοικούσε τον μισό πλανήτη.
Θυμάμαι τον
τελευταίο σοβιετικό ηγέτη – δούλευα τότε ανταποκριτής στη Μόσχα - πούδωσε στους
Αμερικανούς και τον καπιταλισμό τη μεγαλύτερη και ευκολότερη νίκη της Ιστορίας,
να κυκλοφορεί στο Λονδίνο το 1991, εκλιπαρώντας λίγα λεφτά από τους G7, να
πληρώσει μισθούς και συντάξεις κι αυτούς να μη του τα δίνουνε! Τον θυμάμαι ένα
βράδυ, δυό χρόνια αργότερα, αφού είχε κιόλας ανατραπεί, στο δείπνο ενός Ιταλού
συναδέλφου, να περιγράφει τα σχέδιά του για εκλογική κάθοδο (όπου τελικά πήρε
1%) και τη Ραίσα δίπλα του, να μας κυττάει με μια βουβή ικεσία στο βλέμμα της,
«πείτε του να μην το κάνει». Σε αντίθεση με τον Γκορμπατσώφ, που, σαν τον δικό
μας Γιωργάκη, κυκλοφορεί πάντα αμέριμνος της καταστροφής που προκάλεσε,
διαφημίζοντας πίτσες και τσάντες πολυτελείας, η Ραίσα είχε από τότε νομίζω
συνειδητοποιήσει την τεράστια ιστορική τραγωδία στην οποία αυτή κι ο άντρας της
πρωταγωνίστησαν. Γι’ αυτό πέθανε λίγα χρόνια αργότερα. (*)
Για να
ξαναγυρίσουμε στα δικά μας και στα τωρινά, μόνο μια σοβαρότατη, «πολεμική»
προετοιμασία, εσωτερική και διεθνής, μπορεί να επιτρέψει στην ελληνική αριστερά
και το σύνολο των αντιμνημονιακών, πατριωτικών δυνάμεων της χώρας να
διατηρήσουν ελπίδα και προοπτική, αποφεύγοντας μια πολύ μεγάλη καταστροφή. Ο
χρόνος τελειώνει, η τραγωδία οδηγείται στην κορύφωση.
(*) Ελάχιστη
είναι η απόσταση από τον θρίαμβο στην τραγωδία, από το «Ωσαννά» στο «Σταύρωσον,
σταύρωσον αυτόν». Στη διάρκεια του εμφυλίου εκατοντάδες ή χιλιάδες διάλεξαν να
πεθάνουν στο απόσπασμα φωνάζοντας «Ζήτω ο Ζαχαριάδης». Γι’ αυτούς, στο όνομά
του συμπυκνωνόταν η Ελλάδα, το ΚΚΕ, η Σοβιετική ‘Ενωση, ο σοσιαλισμός. Μια
βραδιά ήρθαν στο σπίτι μου στη Μόσχα οι δυό του γιοί, αποφασισμένοι επιτέλους
να σπάσουν τη σιωπή τους και μούπαν, μπροστά στο δηοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι,
όχι σα συνέντευξη, αλλά με την κατάνυξη μιας de profundis εξομολόγησης, πως κρεμάστηκε ο
πατέρας τους, το είδωλο της ελληνικής αριστεράς, όταν δεν πήρε ικανοποιητική
απάντηση στα γράμματα πούστειλε στο Κόμμα και τη γυναίκα του από τη σοβιετική
του εξορία στο Σουργκούτ. Ο ελληνικός λαός (και μάλιστα η βάση της αριστεράς)
δεν αξίζει σε κάθε περίπτωση να επαναλάβει μια καινούρια τραγική εκδοχή της
ιστορίας του.
Επίκαιρα,
24.12.2013
