Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η άγρια σύγκρουση στην Τουρκία δίνει
την εντύπωση ότι ο Ερντογάν μάχεται για την επιβίωσή του. Τα ΜΜΕ υποστηρίζουν
ότι αντίπαλος του
Τούρκου πρωθυπουργού είναι ο εξόριστος στις ΗΠΑ Γκιουλέν. Αλλά
ο Ερντογάν καταγγέλλει ευθέως τις ΗΠΑ. Ο Ερντογάν ακολούθησε πιστά την πολιτική
των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή αλλά και απέναντι στη Ρωσία. Οι διαφορές που κατά
καιρούς υπήρξαν κατατάσσονται το πολύ στην κατηγορία του πλημμελήματος. Αυτό
που έθεσε σε
κίνδυνο την πολιτική επιβίωση του Ερντογάν είναι δυο πράγματα:
Το πρώτο είναι ότι έστελνε διαρκώς μηνύματα στην άλλη
πλευρά του Ατλαντικού πως είναι πιστός σύμμαχος αλλά
όχι δούλος
-και μόνο οι εθελόδουλοι θα τον κατηγορούσαν γι' αυτό. Όσοι υποστηρίζουν
ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από την περιοχή ας ακούσουν προσεκτικά όσα λέει ο
Ερντογάν. Όπως και όσοι θεωρητικολογούν περί αδέσμευτης ελληνικής εξωτερικής
πολιτικής. Στην εφαρμογή χρειάζεται η μέγιστη προσοχή. Επειδή πυλώνας της στρατηγικής των ΗΠΑ παραμένει
η περικύκλωση της Ρωσίας καθώς και ο έλεγχος όχι μόνο μιας
μεσαίας, αλλά ευάλωτης, Δύναμης, όπως η Τουρκία, αλλά και της ίδιας της
ΕΕ/Βερολίνου. Και δεν τα πάνε τόσο άσχημα οι Αμερικανοί, όσο κάποιοι επιπόλαια
μας λένε. Εφ' όσον αντιληφθούμε ότι έλεγχος σημαίνει και αντιπαράθεση και
συνεννόηση. Αντίθετα με την ωμή, άξεστη πολιτική της Γερμανίας και την ασύστολα
πλέον υποτακτική στάση των εν Αθήναις. Με ή χωρίς Ερντογάν η Τουρκία παραμένει πολύτιμη ως
αντιρωσικός φράχτης. Η αρτιμέλεια της Τουρκίας θα κινδυνεύσει
μόνο αν, κάποτε, κριθεί οριστικά ότι είναι αδύνατον να ελεγχθεί διατηρώντας
ταυτόχρονα το μέγεθός της. Ή αν οι Κούρδοι αποφασίσουν ότι, ενάντια στη θέληση
των ΗΠΑ, θέλουν την απόσχιση/ανεξαρτησία τους και όχι άλλες ενδιάμεσες λύσεις,
όπως τώρα.
Το δεύτερο είναι
ότι οι ΗΠΑ άλλαξαν
αιφνιδίως, από ανάγκη ή υπολογισμό, την πολιτική τους έναντι της Συρίας
και του Ιράν. Και ο Ερντογάν βρέθηκε ξεκρέμαστος. Όπως
ακριβώς βρέθηκε στο κενό ο Βενιζέλος όταν τον πούλησαν οι Αγγλογάλλοι στη
Μικρασιατική εκστρατεία. Και η Ελλάδα οδηγήθηκε στην καταστροφή.
Είναι πρωτοφανές να διώκονται ανοιχτά και
χωρίς αναστολές οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι που αποκαλύπτουν σκάνδαλο διαφθοράς
κυβερνητικών παραγόντων. Οι ευαίσθητοι στις δημοκρατικές διαδικασίες ας είναι,
όμως, κάπως συγκρατημένοι. Άμωμοι δεν υπάρχουν. Οι άτεγκτοι αμύντορες της Δικαιοσύνης
και Ελευθερίας εισβάλουν αυθαίρετα και ισοπεδώνουν χώρες
και ανθρώπους οδυρόμενοι στον τηλεοπτικό φακό για τη δυστυχία που οι ίδιοι
προκαλούν, ουαί υμίν φαρισαίοι. Ο Ερντογάν παραμέρισε ακαριαία τις νομικές,
νομικίστικες ή υποτίθεται ηθικές πλευρές του θέματος. Στην άμεση πολιτική
πρόκληση απάντησε με όλη την ισχύ που διαθέτει. Θεώρησε, σωστά, τις κατηγορίες
για διαφθορά ως αντιπερισπασμό για την απομάκρυνση ή την υποταγή του. Αντιπερισπασμός,
όπως η πορτοκαλί «επανάσταση» στην Ουκρανία,
με στόχο να φύγει από τη ρωσική επιρροή, ή τα «μπούγκι-μπούγκι» πάρτι του
Μπερλουσκόνι για να εξοντωθεί ένας «εθνικιστής» μεγαλοαστός ή οι κατηγορίες για
τον τύραννο Καντάφι. Η
αντίσταση του Άσαντ έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να
καταλάβουν ότι τα περί τυραννίας ήταν απλό πρόσχημα. Στις πολιτικές υποθέσεις,
οι άγγελοι της κάθαρσης έχουν πολιτικούς στόχους, όχι ηθικούς. Και βρίσκουν
συνήθως ποικίλους «χρήσιμους -όχι- και- τόσο- ηλίθιους» για να τους βοηθήσουν,
με το αζημίωτο. Από κοντά και διάφοροι ηθικολογούντες της Αριστεράς. Η Εξουσία του Ερντογάν είναι
όντως διεφθαρμένη. Σιγά που δεν θα ήταν. Πολιτική Εξουσία και Χρήμα είναι
προαιώνιο ζεύγος χωρίς διάκριση κοσμικών ή θρησκευόμενων, χριστιανών ή ισλαμιστών,
«πολιτισμένων» ή «βάρβαρων», στη φαντασία του καθενός να προσθέσει κάθε είδους
ζευγάρι.
Για την Τουρκία, ως προς εμάς, έχουν
ειπωθεί πολλά από πολλούς. Όλα συνοψίζονται σε μια ερώτηση: Αποτελεί,
διαχρονικά, κίνδυνο για την Ελλάδα
η Τουρκία; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει κρυστάλλινη άποψη
ώστε να διαθέτει τις αρμόζουσες απαντήσεις. Κάθε εσφαλμένη απάντηση στα επί
μέρους ερωτήματα που προκύπτουν θα πληρωθεί πανάκριβα. Η αυτοκριτική θα είναι
ανώφελη, εκ των υστέρων.
Τρίτη 31
Δεκεμβρίου 2013
