Λένε ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά,
ότι οι μεγάλοι αδυνατούν να εισαχθούν
στο εορταστικό πνεύμα γιατί είναι απορροφημένοι από πρακτικές και χρησιμοθηρικές σκέψεις. Αυτό δεν
είναι τελείως λάθος, όμως δεν αλλάζει το
γεγονός ότι οι γιορτές ως υπέρβαση της καθημερινότητας
απευθύνονται προς όλους : Ιδιαίτερα με το «ευχολογιακό» τους πνεύμα, με τα «χρόνια πολλά» και άλλα, πλέον
ευφάνταστα, εκπέμπουν τη βαθύτερη επιθυμία
μιας βουλησιαρχίας. Έστω κι αν είναι δεδομένο
ότι η ζωή δεν αλλάζει , με ευχές ή
κατάρες.
Οι
περιστάσεις του «Σωτηρίου» έτους 2013 δεν
αφήνουν περιθώρια για τη ριζοσπαστική κριτική προηγούμενων χρόνων : Για τον βουλημικό καταναλωτισμό, για την
άνευ νοήματος δωρο-δοκία και δωρο-ληψία, για τον εγκλεισμό στην ιδιωτική σφαίρα,
την αποδυνάμωση των συλλογικοτήτων της πόλης, την ψυχαναγκαστική
«ευφορία» των πολιτών – τοις τηλεοπτικών μηνυμάτων πειθόμενοι….
Αυτές οι γιορτές είναι της αρμοδιότητας
του Ντίκενς -
μόνο που ο μικρός Τιμ δεν
μπορεί να ελπίζει στους εφιάλτες του Σκρουτζ. Μόνο που στη θέση του Τιμ είναι επιπλέον
και μια μεσαία τάξη, όχι πιο εξαθλιωμένη από τους «συνήθεις» εξαθλιωμένους αλλά με τα «σχέδια της ζωής της να έχουν βγει όλα πλάνες» - επί το καβαφικότερον….
Μήπως όλα αυτά δείχνουν την ανάγκη να προσγειώσουμε τη παιδική ψυχή και να τη
φέρουμε κοντά στο πνεύμα των μεγάλων ;
Αλλά αυτό ήδη γίνεται , με τις ελλειμματικές παροχές σε δώρα, κάνοντας αρκετούς γονείς να μελαγχολούν – κυρίως όσους αγνοούν το παλιό-καλο τραγούδι
της Αρλέτας «για τα μικρά παιδιά», που
μετασχηματίζουν το οτιδήποτε σε παιχνίδι…
Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε άθικτες τις φαντασιώσεις των παιδιών και το
εορταστικό τους πνεύμα – γιατί δια μέσου αυτών δημιουργούνται οι «ψυχολογικές
υποδομές» για τη δημιουργική διαχείριση
του μέλλοντος. Καλύτερα να ενισχύσουμε αυτές τις υποδομές, έστω και αν βραχυχρόνια εγκαθιδρύεται απόσταση μεταξύ παραμυθοειδούς και πραγματικής πραγματικότητας …
Ως
παράδειγμα κομίζω ένα βιβλίο
«ορνιθολογικώς σωστό», που προωθεί η Ορνιθολογική Εταιρεία. Είναι το βιβλίο της
Αυτού Παραμυθοκρατορικής Μεγαλειότητος Ευγενίου του Α,(κατά κόσμον Τριβιζά), που
αυτοσυστήνεται ως «… εξερευνητής,
εφευρέτης και ζογκλέρ μελάτων αυγών».
Που έχει ανακαλύψει το Νησί των
Πυροτεχνημάτων, τη Φρουτοπία, το Πιπερού, το Κουτσολιστάν, την Κουμασιλάνδη, τη
Χώρα των Χαμένων Χαρταετών και την Πολιτεία με όλα τα Χρώματα εκτός από το Ροζ(!). Και που είναι
εφευρέτης του «γαργαλιού» - τουτέστιν μηχανήματος που σε γαργαλάει όταν είσαι
λυπημένος….
