Ο χώρος των
Οικολόγων Πρασίνων, αν και απογυμνωμένος
από πολλά στελέχη, είναι ικανός να παράγει
εκπλήξεις.. Απόδειξη η τελευταία
εκλογή ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου για
την ευρωλίστα ενός ατόμου (Β.Πισίας)απολύτως
άσχετου με την επιστημονική ή ακτιβίστικη οικολογία, που προσχώρησε μόλις πριν δυο
εβδομάδες στο κόμμα !
Σε ένα έργο
του ο Γούντυ Άλλεν δηλώνει : Κωμωδία ίσον τραγωδία συν
χρόνος…Στην περίπτωση των Οικολόγων Πρασίνων η κωμωδία δεν απαιτεί την διαμεσολάβηση χρόνου για να
υπάρξει, αλλά έπεται άμεσα ή και
συνευρίσκεται με την τραγωδία. Του λόγου
το αληθές αποδεικνύει ένα
σπαρταριστό αφήγημα του Κώστα
Λουκέρη, διευθυντή του «Πράσινου Ινστιτούτου», που αναφέρεται στο
τελευταίο (10ο ) Συνέδριο των Οικολόγων Πρασίνων [«Η
οικολογική ΄΄υπαρκτή επανεκκίνηση’’ μέσα από τα μάτια ενός τέως σοσιαλιστού»].
http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6399.html
Εδώ ο Λουκέρης μιλάει για την ταυτότητα πολλών συνέδρων που δεν
ήταν απλώς άγνωστοι αλλά ούτε καν μπήκαν στο κόπο να αυτοσυστηθούν (!). «Δεκάδες τέως σοσιαλιστές και νυν οικολόγοι
ήρθαν και έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανάδειξη της νέας ηγεσίας του κόμματός μας»,
λέει ο Λουκέρης, σημειώνοντας επί πλέον την περίσσεια αυτοπροβολής του
ευρωβουλευτή των ΟΠ Ν. Χρυσόγελου
- που τελικά δεν τον ωφέλησε …
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Οι πολιτικές
«μετεγγραφές» μπορεί να βοηθήσουν ένα πολιτικό χώρο , η μαζική
πολιτική μετανάστευση ποτέ.
Ιδιαίτερα μάλιστα
όταν αυτός ο χώρος βολοδέρνει στις πιο κρίσιμες στιγμές της χώρας, όταν για μεγάλο διάστημα επαμφοτερίζει δηλώνοντας ούτε –κατά- ούτε- υπέρ- των μνημονίων, όταν απροσδόκητα προσεγγίζει το κρίσιμο όριο του 3%
στις βουλευτικές εκλογές του Μαϊου του
2012 χωρίς να έχει επίγνωση της
πολιτικής αμηχανίας που στρέφει προς τη κατεύθυνσή του ψηφοφόρους,
μη ενστερνισμένους την ιδεολογία του….
Ο χώρος των ΟΠ είναι χαρακτηριστική περίπτωση
«εξω-τραφούς» πολιτικού σχήματος, που αδυνατεί να σταθεί με τις δικές του τις
δυνάμεις και χρειάζεται να προσφεύγει διαρκώς στο κύρος ξένων παραγόντων. Την
τελευταία περίοδο οι ΟΠ «κοκορεύθηκαν» άπειρες φορές για την παρουσία και την υποστήριξη πράσινων σελέμπριτις όπως του Αλαίν Λιπιέτζ,
της Μόνικα Φρασόνι και του Κον
Μπεντίτ. Αυτός ο τελευταίος «κλείδωσε »
το όνομά του με τις πλέον επονείδιστες
πρακτικές της Νέας Τάξης : Επεμβαίνοντας υπέρ του αποικιακού σχεδίου
Ανάν στην Κύπρο το 2004, πρωτοστατώντας στην ευρωτρομοκρατία για την
επανάληψη του ιρλανδικού δημοψηφίσματος για τη συνθήκη της Λισαβώνας
(2008), υποστηρίζοντας στη Γαλλία το Σύμφωνο Σταθερότητας και
διαφωνώντας με την πλειοψηφία των μελών του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος. Το τελευταίο διάστημα είχε την ιδέα να
ζητήσει την εκμηδένιση των αμυντικών δαπανών της Ελλάδας και την
ανάθεση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας στις ευρωπαϊκές «εγγυήσεις» !
ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ
ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΘΗΣΕΙΣ
Οι Οικολόγοι Πράσινοι έμαθαν αυτά τα
γράμματα, παρακαθήμενοι σε τέτοιους ανθρώπους. Ουσιαστικά απεμπόλησαν τις
πρώϊμες φιλοσοφικές και πολιτικές ανατάσεις της Πολιτικής Οικολογίας, που σε
αντίθεση με τον οικονομισμό της παραδοσιακής Αριστεράς διεκδικούσε μια ολιστική πρόταση για τις παραγωγικές δυνάμεις και την κατανάλωση.
Γενικά απέφυγαν να θέσουν ζητήματα ιδιοκτησίας, δημόσιου τομέα, ριζικής
αναδιανομής του κοινωνικού προϊόντος.
Σήμερα
υπάρχουν πολλοί που σνομπάρουν και απαξιώνουν ένα μικρό πολιτικό ρεύμα
και άλλοι που σφραγίζουν τα αυτιά
τους μπροστά στα όποια πρωτοπόρα νοήματα. Οι πρώτοι ξεχνούν κάτι αγώνες μπάσκετ που έχουν κριθεί με μισό καλάθι – π.χ την μη είσοδο του παλιού Συνασπισμού στη Βουλή το 1993, λόγω της έλλειψης ενός 0,07% ψήφων.... Οι δεύτεροι παραγνωρίζουν την
σημασία των ζητημάτων ποιότητας ζωής και τις ανεπάρκειες της πλειοψηφικής
Αριστεράς, που μέσα στις συνθήκες της αποικιακής μνημονιοκρατίας μάχεται μεν, πλην όμως κάνει ιδεολογικά βήματα σημειωτόν πάνω στο
έδαφος ξεπερασμένων απόψεων .
Στον χώρο
της Πολιτικής Οικολογίας, από τη
δεκαετία του 90 και εντεύθεν, η διπλή «δομική ανάγκη» αφενός της συντήρησης ορισμένων ποιοτήτων ζωής
και αφετέρου της ανατροπής των ιδεολογικών αντιστάσεων στην κοινωνική αλλαγή, αντιμετωπίσθηκε με τον πλέον στρεβλό τρόπο: Από τη μια πλευρά
με την «συντήρηση» και σιωπηρή αποδοχή καταστάσεων
που έκαναν «τζιζ» - όπως ήταν οι νεοφιλελεύθερες θεσμίσεις τύπου Μάαστριχτ . Από την άλλη
πλευρά με την αμφισβήτηση στοιχειωδών
αρχών της ελληνικής ιδιοπροσωπείας,
απολύτως διακριτών από την φασίζουσα μισαλλοδοξία και τον εθνικιστικό ναρκισσισμό. Οι ΟΠ και οι
προσκείμενοί τους «διεθνιστές» της πλάκας,
συνέβαλαν σε αρκετά από τα πολιτικά οφσάϊτ , με τη χρήση των οποίων
«σκόραρε» η Χρυσή Αυγή.
Εν όψει της
αξιολόγησης των πεπραγμένων της ΕΕ στις επερχόμενες ευρωεκλογές, είναι απολύτως
βέβαιο ότι οι ΟΠ και ο επικεφαλής τους
θα στοιχηθούν πίσω από το ευρωγερμανικό άρμα. Θα είναι οι πρώτοι που εν ονόματι
ενός ομιχλώδους ευρωπαϊσμού θα αρνηθούν την
συνολική επανεξέταση της υπαρκτής Ευρώπης, που ξεκίνησε ως «Κοινή Αγορά» για να υποδυθεί στη συνέχεια την «Ένωση» και για να μεταλλαχθεί τελικά σε μια μουλωχτή, μεταμοντέρνα
αποικιοκρατία. Θα αρνηθούν να αντιπαραβάλλουν τα πρώϊμα ιδεολογήματα της
ευρωπαϊκής σύγκλισης, συνοχής, αλληλεγγύης, περιφερειακής ανάπτυξης,
σταθερότητας, με την τρέχουσα εξαθλίωση των λαών
και την απεμπόληση
στοιχειωδών αρχών του Δικαίου.
Αυτή την
Ευρώπη δεν την χρειάζονται οι λαοί της . Ούτε χρειάζονται την «πολιτευόμενη οικολογία» που συμπλέει με
τη Νέα Τάξη. Αυτή η «πολιτευόμενη οικολογία», delenda est
!
