Μερικά
χρόνια αντίστοιχα πριν το 1996 και πριν
το 2004, εμείς τους εξηγούσαμε από διάφορα «επικοινωνιακά μετερίζια» ότι οι
μεγάλης κλίμακας αθλητικές διοργανώσεις είναι πολυέξοδες, προβληματικές για το
περιβάλλον, άσχετες με τον ποιοτικό αθλητισμό
και το πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθαι». Αυτοί μας απαντούσαν με αναρίθμητες
κοτσάνες, πουλώντας μάλιστα συνήθως και «πατριωτηλήκι» - ή ακόμη και την
σουπερ-κοτσάνα ότι η ανάληψη της Ολυμπιάδας εξασφαλίζει την ανάδειξη και
προώθηση των εθνικών μας δικαίων….
Τελικά πού πήγαν
αυτοί – οι μεγαλόσχημοι, οι
σπουδαιοφανείς «πατριώτες», οι οπαδοί του εργολαβικού τσουνάμι που θα απογείωνε
την οικονομία της χώρας;
Τώρα πλέον
είναι κρυμμένοι εδώ κι εκεί, χωρίς να εκθέτουν οποιαδήποτε αυτοκριτική σκέψη.
Έχουν την ουρά στα σκέλια και το μόνο που συνήθως «παρλάρουν» είναι η λογιστική
του χρέους….
Αντίθετα, οι
Γερμανοί της ευρείας περιοχής Μονάχου είπαν «όχι» στη διεκδίκηση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2022, βασισμένοι στη πικρή πείρα του παρελθόντος.
Ο δήμαρχος του Μονάχου, Κρίστιαν Ούντε, ερμήνευσε το αποτέλεσμα όχι μόνο ως απόρριψη της υποψηφιότητας για το 2022 αλλά και ως άρνηση σε κάθε διεκδίκηση ολυμπιακής διοργάνωσης. Κατά την άποψή του, ο λόγος που οδήγησε τους Βαυαρούς στο «όχι» ήταν η «αυξανόμενη επικριτική στάση μέρους του πληθυσμού στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις». Κάπως ανάλογα και ο πρωθυπουργός του κρατιδίου, Χορστ Ζίχοφερ, ερμήνευσε το αποτέλεσμα ως έκφραση δυσφορίας στην εμπορική πλευρά των αγώνων, αφήνοντας ανοιχτή την πιθανότητα ενός νέου δημοψηφίσματος σε ολόκληρο το κρατίδιο !
Αυτή
η τελευταία νότα έχει κάτι από τα δημοψηφίσματα στη μια και στην άλλη χώρα, που
αντιμετώπιζε το υπερκράτος των Βρυξελλών εκτοξεύοντας τις πιο εξωφρενικές
απειλές – όρα Κύπρος 2004 ή Ιρλανδία 2008. Υποθέτω ότι αν όλο το κρατίδιο
αποφανθεί και αυτό με τη σειρά του εναντίον της διοργάνωσης, το ερώτημα θα
τεθεί στην ολότητα της Γερμανίας, και πάει λέγοντας…
