Το΄λεγε το τραγούδι της Βουγιουκλάκη , σε στίχους
Σακελλάριου :
Κυριακή, γιορτή και σχόλη – να΄ταν η βδομάδα όλη – κι η Δευτέρα να΄ταν
μόνο – κανα δυο φορές το χρόνο…
Το΄λεγε και
το «Σαββατόβραδο» του Θοδωράκη, σε στίχους Λειβαδίτη : κι απόψε
τ' όμορφο | τ' όμορφο τ' απόβραδο, | από Δευτέρα πάλι | πίκρα και σκοτάδι. |
Αχ, να 'ταν η ζωή μας | Σαββατόβραδο | κι ο Χάρος Πάει κι απόψε το όμορφο – το όμορφο το απόβραδο –
κι από Δευτέρα πάλι - πίκρα και σκοτάδι –
αχ ναταν η ζωή μας –Σαββατόβραδο – κι ο χάρος ναρχονταν – μια Κυριακή το βράδυ....
Η
Κυριακή-αργία, ήταν η μεγάλη κατάκτηση του εργατικού κινήματος, ήταν το μεγάλο
εκτροφείο σκέψεων για το πώς θα μπορούσε
να υπάρχει πιο ισορροπημένη και ποιοτική ζωή για τους εργαζόμενους. Ήταν ένας
άρτιος ελεύθερος χρόνος – διαφορετικός από τον καθημερινό - αποσπασματικό ελεύθερο
χρόνο που διατίθονταν στο φαγητό, στη στοιχειώδη σωματική ανάπαυση, σε κάποιες προσωπικές
επαφές.
Το έχω
ξαναγράψει : Πριν από έναν αιώνα και κάτι, το Κίνημα στο Γουδή
έφερνε εκτός από τον Βενιζέλο και την θέσμιση της κυριακάτικης αργίας στα
καταστήματα. Ο πατέρας μου τότε δούλευε στα Τρίκαλα, σε ένα μικρομάγαζο, και στη μνήμη του
εγχαράχθηκε ανεξίτηλα η αντίδραση μιας
εφημερίδας των γαιοκτημόνων με ένα πηχιαίο τίτλο : ΑΠΕΡΑΝΤΟΝ ΤΕΜΠΕΛΧΑΝΕΙΟΝ
!
Σήμερα οι νεοφιλελεύθεροι νεάντερνταλ επιχειρούν την
ολική επαναφορά της δουλοπαροικίας, με τα πιο ευτελή επιχειρήματα. Όποιος δεν
αντιδρά, είναι συνένοχος της αυριανής
δουλείας του…
Εν όψει, "ανάρτηση" εργαζομένων έξω από κατάστημα της Θεσσαλονίκης. ΠΗΓΗ : "ΤΑ ΧΑΛΙΑ"
