Η ιδέα ότι η ανάσχεση ή ανάπτυξη του φασιστικού
φαινομένου στη χώρα μας εξαρτάται από μια κρατική επιχορήγηση, μου φαίνεται
περίεργη. Νoμίζω ότι ένα φασιστικό κόμμα δεν στήνεται με μερικά εκατομμύρια
ευρώ και δεν ξεστήνεται - αν αυτά τα εκατομμύρια εκλείψουν…
Ο φασισμός έχει σχέση με τη βαθύτατη οικονομική και
κοινωνική κρίση της χώρας . Έχει σχέση με την εθνική απαξίωση μέσα σε συνθήκες
υποτέλειας, παραγωγικής και πολιτιστικής εξάρθρωσης, αναξιοπιστίας και
ευτελισμού των θεσμικών παραγόντων της πολιτείας. Έχει σχέση με τη σπασμωδική
και άλογη αντίδραση ορισμένων μικρομεσαίων και λαϊκών στρωμάτων μπροστά στην κατάρρευση του εθνικιστικού
ναρκισισμού, μπροστά στη συνάντηση της ενδοξομανούς φαντασίωσης για την υπεράνω
όλων ελληνικότητα, με την θλιβερή πραγματικότητα μιας διαλυμένης
κοινωνίας.
Και όμως, υπάρχουν κυβερνητικοί παράγοντες που
επιχειρούν να αντικρούσουν τον αιτιώδη δεσμό
φασιστικού φαινομένου, οικονομικής βύθισης και
υποταγής στην Ευρώπη των μνημονίων. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος
κ.Κεδίκογλου αναφέρεται στον φασισμό σα να πρόκειται για «βαρομετρικό χαμηλό», που επισκέπτεται το
πολιτικό κλίμα της χώρας.
Οι μνημονιακές δυνάμεις βολεύονται με την πολιτική ασυναρτησία και απαξιώνουν την όποια
ιστορική θέαση της τρέχουσας κατάστασης. Γι αυτές η ιστορία είναι ένα σύνολο άσχετων μεταξύ
τους επεισοδίων, χωρίς αιτιώδεις δεσμούς και επαναληψιμότητα. Ουσιαστικά
κηρύσσουν έναν ιδιόμορφο ιστορικό αγνωστικισμό όταν διαψεύδουν πολιτικές συνάφειες – όπως αυτή μεταξύ συνθήκης των Βερσαλιών και γερμανικής
εξαθλίωσης στη δεκαετία του 20, και μνημονίου με την τρέχουσα ελληνική
εξαθλίωση . Πολύ δε περισσότερο δεν χαμπαριάζουν απέναντι σε ιστορικά επεισόδια
όπως αυτό του αποτυχημένου «Ναζιστικού πραξικοπήματος» του Μονάχου του 1923,
που στοίχισε μεν στον Χίτλερ οκτάμηνη
φυλάκιση , πλην όμως τον υπέβαλε σε
«προπονητική αγωγή» για την μετέπειτα κοινοβουλευτική άνοδο.
Ερώτημα κρίσεως : Μήπως οι πρόσφατες διώξεις της
«Χρυσής Αυγής» λειτουργήσουν ως
«προπονητική αγωγή » για την ανάληψη ευρύτερων ρόλων από τη συγκεκριμένη
οργάνωση ;
Οι Δημοκράτες αντιφασίστες θα έπρεπε να σκεφθούν
ότι η
γυναίκα του Καίσαρα - που πρέπει
όχι μόνο να είναι αλλά και να
φαίνεται τίμια - δεν πείθει για την τιμιότητά της όταν συγχρωτίζεται,
συναγελάζεται, συνευρίσκεται, συμπαρατάσσεται, με αυτούς που επιβουλεύονται την ιδιοπροσωπεία της .
Και τέτοιοι είναι οι ευκαιριακοί μνημονιακοί «αντιφασίστες», που έχουν
καταρρακώσει κάθε έννοια νομιμότητας και δικαιωμάτων. Που δολίως
τοποθέτησαν το τυρί της διακοπής της
χρηματοδότησης της ΧΑ μέσα στη φάκα του τρομονόμου 187Α.
Ο Δημοκρατικός αντιφασισμός δεν είναι μια διαδικασία
συμβιβασμών με το μικρότερο κακό, αλλά μια αυτόνομη δράση: Δράση εναντίον της διανοητικής οκνηρίας
, του πολιτικού πρωτογονισμού, της εθνικιστικής αυταρέσκειας. Ο αντιφασισμός
είναι ένας πολιτικός μαραθώνιος, κι όχι ένα «κατοστάρι» διοικητικών και
δικαστικών μέτρων.
