Τον Απρίλη
του 2009 ο Αλέκος Αλαβάνος υπεραμύνθηκε της απελευθερωτικής βίας, τσιτάροντας
τη πρώτη στροφή του Εθνικού Ύμνου : «Σε γνωρίζω από τη κόψη – του σπαθιού τη τρομερή – σε γνωρίζω από την
όψη – που με βιά μετράει τη γη». Του απάντησε τότε ο Γιώργος
Καρατζαφέρης, ότι ο Διονύσιος Σολωμός δεν εννοούσε τη βία αλλά τη βιά – ως έκφραση
βιασύνης…Η
υπόθεση πήρε διαστάσεις και πολλοί αναλυτές
όπως ο Γιώργος Μπαμπινιώτης τάχθηκαν υπέρ της εκδοχής της «βιάς», αλλά δεν έλειψαν
και ορισμένοι που υποστήριξαν τον δισήμαντο χαρακτήρα της λέξης : ΚΑΙ βιά και
βία…
Προφανώς, τα
μνημονιακά τζιμάνια θα είχαν ελάχιστη έως καθόλου αντίληψη του ζητήματος, γι
αυτό μέσα στη σπουδή τους να κινητοποιήσουν παν επιδεκτικό κινητοποίησης
εναντίον της λαϊκής αυτοάμυνας και του δικαιώματος των πολιτών στην αντίσταση –
σύμφωνα μάλιστα και με το άρθρο 120 του Συντάγματος – έσπευσαν να
επιστρατεύσουν μια στιχουργική «γνωμοδότηση» του Καβάφη από το ποίημά του «Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.» :
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια…..
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια…..
Εδώ ο
Καβάφης προφανέστατα αναφέρεται στη βιασύνη,
όπως δείχνουν
και τα συμφραζόμενα…
Και τώρα τι
θα κάνουν οι λεγάμενοι; Θα ξεβάψουν τα λεωφορεία, ή θα κηρύξουν με πράξη
νομοθετικού περιεχομένου τη «σωστή σημασία» της Βίάς ; …
