Τότε, το
2009, στις πρώτες αναρτήσεις αυτού του ιστότοπου, είχα παραθέσει μόνο τη
φωτογραφία του.
Ήταν μια από τις
πιο αγαπησιάρικες συσχετίσεις ανθρώπου και ζώου, ήταν μια στιγμιαία εκπομπή
αισθημάτων που όμως υπαινισσόταν διάρκεια, ήταν δήλωση αναγνώρισης του
παιδιού που ενυπήρχε στον μακρινό πλέον απόγονό του – τον ώριμο, μεσήλικα
Συρίγο.
Πιστεύω πως όσοι
συμμετείχαμε στους αγώνες εναντίον των δυο Ολυμπιάδων – του 1996 και του 2004 –
κόντρα στο ρεύμα και στην απουσία λογικής, θα τον θυμόμαστε πολύ περισσότερο
για την έντιμη στάση του έναντι του
Ολυμπικού εκμαυλισμού και πολύ λιγότερο για τις διθυραμβικές κορώνες που έβγαλε
το 1987, στον περίφημο μπασκετικό «θρίαμβο» της Εθνικής Ελλάδας έναντι της ΕΣΣΔ…..
