Περί υδάτων

Το 2006 σε μια επίσκεψή μου στη Λευκωσία,  είχα εντυπωσιασθεί από τη παρουσία συσκευών πώλησης πόσιμου νερού σε δημόσιο χώρο. Οι αγοραστές, που είχαν το δικό τους δοχείο νερού , έβαζαν κάποιο  νόμισμα σε μια σχισμή και έπαιρναν την αντίστοιχη ποσότητα…Μερικά χρόνια αργότερα συνάντησα  την ίδια πρακτική  στη  «Χώρα» της  Κύθνου, όπου οι πολίτες αγόραζαν το πόσιμο νερό μιας πηγής , που δοχετευόταν σε κεντρική θέση του οικισμού από το Δήμο.

Η εμφιάλωση του «πόσιμου» νερού,   συνεπάγεται  πολλές φορές τη μετατροπή του σε μη-πόσιμο (!) λόγω της έκθεσής του σε διάφορους παράγοντες, ενώ επί πλέον οι πλαστικές συσκευασίες  κατακλύζουν τους χώρους  των απορριμμάτων και καταδυναστεύουν την ύπαιθρο-  όπως αναφέρεται πιο κάτω σε δημοσίευμα των "ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΝΕΩΝ". Το «τρεχούμενο» νερό της βρύσης, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου λειτουργούν πιο συστηματικά οι έλεγχοι,  υπερέχει σαφώς έναντι του εμφιαλωμένου. Όμως οι δυνάμεις της ιδιωτικοποίησης  προτάσσουν την αρχή της κατάτμησης των δημόσιων αγαθών και της ατομικής ευθύνης, για να εγκαινιάσουν  μια νέα σφαίρα κερδοσκοπίας. Για  το σκοπό αυτό παρουσιάζονται ως ανατρoπείς  μιας προγενέστερης «φαύλης κατάστασης» και ως πλειοδότες, που επιδιώκουν μάλιστα να μεταβάλλουν προς το καλύτερο τις μεθόδους απολύμανσης.

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/08/2.html

Από  πρώτη άποψη, η παραγωγή υψηλής ποιότητας πόσιμου νερού και η κατάληξη μεγάλου μέρους του   στην άρδευση χωραφιών, στο πότισμα κήπων ή στο πλύσιμο αυτοκινήτων,  αποτελεί  σπατάλη – που θα μπορούσε να αποφευχθεί με την ειδική επιμέλεια ορισμένης ποσότητάς του με στόχο την ανθρώπινη κατανάλωση , επομένως με την εμφιάλωση και  ιδιωτική διαχείριση κάποιας μορφής. Όμως η «ποσιμότητα» του νερού διασφαλίζεται πολύ περισσότερο από την ύπαρξη μιας μεγάλης  ροής από τα κέντρα παραγωγής προς την κατανάλωση !
 Η διαπίστωση αυτή δεν ακυρώνει την ανάγκη της  ειδικής διαχείρισης  με ένα ειδικό δίκτυο  για το  νερό  που ανακτάται από περιοχές διάθεσης   υγρών αποβλήτων – π.χ Ψυτάλεια. Και μια που μιλήσαμε για Ψυτάλεια, εδώ «πάει κουτί» το γνωμικό «ήμουνα νιός και γέρασα»: Οι εξαγγελίες και υποσχέσεις για τη διαχείριση των υγρών λυμάτων και την αξιοποίησή τους για αρδευτικούς σκοπούς, ανάγονται τουλάχιστον στις αρχές της δεκαετίας του 80…

Η μέχρι τώρα δημόσια διαχείριση του νερού απέχει από το να είναι υγιής, όμως η λύση της ιδιωτικοποίησης  είναι  σκέτη «ομοιοπαθητική» …. Γι αυτό σε πολλές περιοχές του πλανήτη αναπτύσσονται  αντιστάσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τον «κατακερματισμό» της κατανάλωσης με τα μικρά πλαστικά μπουκάλια, με συλλογισμούς καθαρόαιμα οικονομικούς αλλά και περιβαλλοντικούς. Παραδείγματος χάρη σε κάποια μέρη της  Αμερικής, σύμφωνα με άρθρο που καταχωρείται στα «Οικολογικά Νέα»….

 

 Την πώληση πλαστικών φιαλών νερού χωρητικότητας κάτω του ενός λίτρου απαγόρευσε η δημοτική Αρχή της πόλης Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ την πρώτη μέρα του 2013, μετά από μια τριετή καμπάνια για τη μείωση των πλαστικών απορριμμάτων και της ταυτόχρονης ενθάρρυνσης χρήσης πόσιμου νερού από το δίκτυο ύδρευσης.

Οι παραβάτες κινδυνεύουν με πρόστιμο 20 ευρώ, ενώ σε περίπτωση που συλληφθούν ξανά το πρόστιμο διπλασιάζεται. «[Για την εκστρατεία αυτή] Εμπνεύστηκα από τον εγγονό μου, που μου είπε για ένα νησί από πλαστικά απορρίμματα στον Ειρηνικό Ωκεανό», τονίζει η Τζιν Χιλ που ηγήθηκε της πρωτοβουλίας αυτής, καταλήγοντας στο ότι «Πρέπει να κάνουμε τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τη λογική της αγοράς εμφιαλωμένου νερού και να σκεφτούν όλες τις άλλες εναλλακτικές λύσεις».

Αντίστοιχο μέτρο απαγόρευσης έχει λάβει η πόλη Μπούντανουν της Αυστραλίας από το 2009, ενώ περισσότερα από 90 αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν απαγορεύσει την κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού στις πανεπιστημιουπόλεις τους. Σε πολλά από τα πανεπιστημιακά αυτά ιδρύματα το κίνημα υπέρ της δωρεάν χρήσης νερού από τη βρύση είναι τόσο μεγάλο, ώστε παρέχονται σε όλους τους φοιτητές και το προσωπικό μπουκάλια από ανοξείδωτο ατσάλι, που τα γεμίζουν όσες φορές θέλουν από τις βρύσες.

Πριν έναν χρόνο η υπηρεσία που διαχειρίζεται το Εθνικό Πάρκο του Γκραντ Κάνιον, ενός από τα πιο σπουδαία αξιοθέατα των ΗΠΑ, προχώρησε στην απαγόρευση πώλησης εμφιαλωμένου νερού εντός του πάρκου, καθώς τα άδεια πλαστικά μπουκάλια που πετούσαν οι επισκέπτες μετά τη χρήση τους συνιστούσαν κίνδυνο για την περιβαλλοντική ισορροπία. Τα πλαστικά μπουκάλια των 4,5 εκατομμυρίων τουριστών που επισκέπτονται το Γκραντ Κάνιον κάθε χρόνο αποτελούν το 20% των αποβλήτων του πάρκου.

Σύμφωνα με έρευνες, οι Αμερικανοί καταναλώνουν 50 δισεκατομμύρια μικρά πλαστικά μπουκάλια νερού ετησίως.

(πηγή: AthensParty.com)