Του Αντώνη Δελλατόλα (ΠΟΝΤΙΚΙ, 8.8.13)
Μπορεί η πολιτική ζωή πολλές φορές, από μια πρώτη ματιά, να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, αλλά, αν αναλύσει κανείς με προσοχή την επικαιρότητα για την εκάστοτε φορά που νομίζει ότι ήρθαν τα πάνω κάτω, θα διαπιστώσει ότι η τάδε ή η δείνα εξέλιξη ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να συμβεί – ή, πολλές φορές, μοιάζει λες και ήταν... προγραμματισμένη.
Αναφέρομαι κυρίως στις πολιτικές συνεργασίες που διαμορφώνουν προϋποθέσεις κυβερνητικής σύμπραξης (Ν.Δ. - ΚΚΕ - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ).
Ο κόσμος κυρίως για τέτοιου τύπου συνεργασίες δείχνει το ενδιαφέρον του, αφού αφορούν τη διακυβέρνηση της χώρας – άρα καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα ζωής του καθενός –, και όχι για τις ατέρμονες και τις, πολύ συχνά, προσχηματικές συζητήσεις για «μια ευρύτερη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς» ή τα φόρα για «τον νεοφιλελευθερισμό και το μέλλον της Κεντροδεξιάς».
Αυτήν την περίοδο, τα αποτελέσματα της σύμπραξης του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. του Σαμαρά είναι αυτά που θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις, αφού από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική θα εξαρτηθούν οι μελλοντικές συνεργασίες μετά τις εκλογές.
Εκείνο που μπορώ να προβλέψω, είναι ότι ο «γάμος» μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει καλό τέλος. Οι συνέπειες της εφαρμογής του μνημονίου στην κοινωνία θα «πληρωθούν» από τους πολίτες στις κάλπες – είτε αυτές στηθούν πρόωρα είτε προς τη λήξη της τετραετίας –, και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις!
Θα μου πείτε, παριστάνεις τον μάντη Κάλχα; Θα το έλεγα και έτσι, αφού αυτήν την αίσθηση έχω, αυτή γράφω.
Υπό αυτήν την έννοια, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα, το ενδιαφέρον στρέφεται στις προοπτικές και στις δυνατότητες συνεργασιών που θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι φημολογούμενες συζητήσεις ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και σε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ στερούνται οποιασδήποτε σοβαρής προοπτικής, κυρίως για έναν λόγο. Οι περισσότεροι από αυτούς υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι ένθερμοι υποστηρικτές του μνημονίου και των τροϊκανών, με τέτοια ζέση και... συνέπεια που θα ζήλευε και ο Στουρνάρας!
Εκείνο που μένει λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να διαμορφώσει μια πρόταση εξουσίας και να τη βάλει πάνω στο τραπέζι, προσκαλώντας για συζήτηση και συμφωνία τις δυνάμεις της Αριστεράς. Χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και χωρίς «κρυφές» ατζέντες.
Το ποιοι, κατά τη γνώμη μας, έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να μετάσχουν σε μια τέτοια συμμαχία που μπορεί να καταλήξει σε κυβερνητικό σχηματισμό, θα διαφανεί πολύ σύντομα.
Αναφέρομαι κυρίως στις πολιτικές συνεργασίες που διαμορφώνουν προϋποθέσεις κυβερνητικής σύμπραξης (Ν.Δ. - ΚΚΕ - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ).
Ο κόσμος κυρίως για τέτοιου τύπου συνεργασίες δείχνει το ενδιαφέρον του, αφού αφορούν τη διακυβέρνηση της χώρας – άρα καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα ζωής του καθενός –, και όχι για τις ατέρμονες και τις, πολύ συχνά, προσχηματικές συζητήσεις για «μια ευρύτερη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς» ή τα φόρα για «τον νεοφιλελευθερισμό και το μέλλον της Κεντροδεξιάς».
Αυτήν την περίοδο, τα αποτελέσματα της σύμπραξης του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. του Σαμαρά είναι αυτά που θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις, αφού από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική θα εξαρτηθούν οι μελλοντικές συνεργασίες μετά τις εκλογές.
Εκείνο που μπορώ να προβλέψω, είναι ότι ο «γάμος» μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει καλό τέλος. Οι συνέπειες της εφαρμογής του μνημονίου στην κοινωνία θα «πληρωθούν» από τους πολίτες στις κάλπες – είτε αυτές στηθούν πρόωρα είτε προς τη λήξη της τετραετίας –, και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις!
Θα μου πείτε, παριστάνεις τον μάντη Κάλχα; Θα το έλεγα και έτσι, αφού αυτήν την αίσθηση έχω, αυτή γράφω.
Υπό αυτήν την έννοια, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα, το ενδιαφέρον στρέφεται στις προοπτικές και στις δυνατότητες συνεργασιών που θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι φημολογούμενες συζητήσεις ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και σε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ στερούνται οποιασδήποτε σοβαρής προοπτικής, κυρίως για έναν λόγο. Οι περισσότεροι από αυτούς υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι ένθερμοι υποστηρικτές του μνημονίου και των τροϊκανών, με τέτοια ζέση και... συνέπεια που θα ζήλευε και ο Στουρνάρας!
Εκείνο που μένει λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να διαμορφώσει μια πρόταση εξουσίας και να τη βάλει πάνω στο τραπέζι, προσκαλώντας για συζήτηση και συμφωνία τις δυνάμεις της Αριστεράς. Χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και χωρίς «κρυφές» ατζέντες.
Το ποιοι, κατά τη γνώμη μας, έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να μετάσχουν σε μια τέτοια συμμαχία που μπορεί να καταλήξει σε κυβερνητικό σχηματισμό, θα διαφανεί πολύ σύντομα.
