Carpe diem - άδραξε τη μέρα - θα λέγαμε με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος : Με στόχο τη χρησιμοποίησή της όχι για πανηγυριώτικες καταστάσεις , αλλά για μια ολικής αλέσεως δράση στους χώρους της ζωής και των ιδεών. Όχι για μια υδροκέφαλη παρουσία του σοφολογιοτατισμού, των μελετητών του γραφείου, της οικολογίας δι’ ανακοινώσεων και δικτυακών τόπων, αλλά για μια παρέμβαση ισόρροπη, χειροπιαστή, «πρακτικοκριτική» επί το μαρξιστικότερον. Κατά πως έλεγε ο Άρης Κωνσταντινίδης επανεκπέμποντας το λόγο του Σολωμού : Με λογισμό και όνειρο….Η οικονομική ύφεση σε συνδυασμό με τις νεοαποικιακές πολιτικές εις βάρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αμβλύνει τη σημασία των ζητημάτων ποιότητας ζωής – που συνήθως σημαίνονται ως «περιβαλλοντικά». «Της γης οι κολασμένοι» επενδύουν λιγότερη προσοχή στην μακροπρόθεσμη ανασφάλεια που προκαλεί η ενεργειακή πολιτική, η διαχείριση του γενετικού υλικού, οι επεμβάσεις στον τομέα των τροφίμων, η διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος, των εδαφών και των υδάτων. Αδυνατούν να προσλάβουν παραμέτρους άρρηκτα συνδεδεμένες με τη λειτουργικότητα πόλεων και υπαίθρου , όπως είναι η μορφή του χώρου – το αστικό και φυσικό τοπίο .
Όμως η οπτική μιας ειδικής ιστορικής συγκυρίας δεν ακυρώνει την ουσία των πραγμάτων. Η ζωή παραμένει «γινόμενο» - του εισοδήματος επί την ποιότητα των όρων ζωής. Ένας πολεοδόμος έλεγε : «Η πόλη είναι εισόδημα», για να τονίσει τη γνωστή αλλά συνήθως άρρητη διάσταση της ποιότητας, της σημασίας που έχει η ευταξία, η αισθητική, η υγιής κινητικότητα, η καθαρότητα της ατμόσφαιρας. Και είχε απόλυτα δίκηο.
Αλλά όπως το εισόδημα έτσι και η ποιότητα, είναι επιδεκτική διανομής και ανισοκατανομής. Οι χωροταξικές πολώσεις σε διαφορετικές χωρικές κλίμακες, εθνικές, περιφερειακές και τοπικές, προκαλούν την χωρο-ταξική πάλη , με τους έχοντες να διεκδικούν περισσότερες υποδομές και τους μη έχοντες να διεκδικούν μείωση των επιβαρύνσεων που επωμίζονται οι περιοχές τους.
Επί των ημερών του Μνημονίου η πάλη αυτή εκτυλίσσεται εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Όταν λόγου χάρη ο χώρος του Ελαιώνα επιβαρύνεται (πανηγυρικά κιόλας !) με ένα σταθμό μεταφόρτωσης των σκουπιδιών, επηρεάζεται η ποιότητα ζωής 6 όμορων δήμων…
Ο tempora, o mores… Στ’ αυτιά μου ακόμη ηχεί η εκδήλωση του 1988 στον Ελαιώνα από το περιοδικό ΑΝΤΙ του Χρήστου Παπουτσάκη , παρουσία του ΥΠΕΧΩΔΕ Κουλουμπή, με αίτημα το πρασίνισμα 9165 στρεμμάτων στην καρδιά της φτωχής Αττικής….. Κι ακόμη ηχούν οι στοχεύσεις Γιάννη Πολύζου και συνεργατών στο κλαταρισμένο Ρυθμιστικό Σχέδιο ΑΤΤΙΚΗ 2014, που απέβλεπε στην ηπιοποίηση των χρήσεων του Ελαιώνα και επομένως στην βελτίωση του αστικού περίγυρου.
Πολλές μάχες χάθηκαν – όμως ο χωρο-ταξικός πόλεμος συνεχίζεται…
