Του Γιώργου Βαρεμένου ( ΑΥΓΗ 9.6.2013)
"Αυτός ο Σουλεϊμάν από νάιλον μπορεί να κλείνει το γόνυ στους δανειστές και να ζητάει με το πρώτο "συγνώμη" από τη Μέρκελ, αλλά είναι σκληρός και αδυσώπητος προς τους αδύναμους στο εσωτερικό".......
Η Ντόρα Μπακογιάννη πρέπει να έχει μείνει άναυδη, βλέποντας τον Σαμαρά όχι απλώς να την έχει αντικαταστήσει στην αγκαλιά ενός συστήματος, αλλά και να προσπαθεί να ταυτίσει το προσωπικό του success story με την τύχη μιας χρεωκοπημένης χώρας με κατεστραμμένη την οικονομία και διαλυμένη την κοινωνία της. Ήταν να το ζήσει κι αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης λίγο πριν τα εκατό του χρόνια…
Το ζει όμως, πάνω απ' όλα, η ιδία η Ελλάδα, η όποια μπορεί να χρεωκόπησε, αλλά βλέπει τη διαπλοκή να ζει και να βασιλεύει. Σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να είναι όλα όπως χθες… Ο συγκεκριμένος Σαμαράς παρουσιάζεται ως ο Μεγάλος Τιμονιέρης της κρίσης, ο οποίος αντέστρεψε την πορεία ενός σκάφους που πήγαινε στα βράχια. Ένας Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Από νάιλον όμως.
Η επιχείρηση Σαμαράς - ηγετικό προφίλ γίνεται με όλα τα σύγχρονα μέσα της επικοινωνίας (του μόνου τομέα όπου η χρεωκοπημένη Ψωροκώσταινα έχει εκσυγχρονιστεί). Εν πλήρη, επίσης, γνώσει του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ηγέτης παίζει έναν σημαντικό ρόλο στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού. Ενός λαού που μπορεί να έχει πολλά προτερήματα, αλλά δεν φημίζεται για την ακαταμάχητη μνήμη του.
Αυτός ο Σουλεϊμάν από νάιλον μπορεί να κλείνει το γόνυ στους δανειστές και να ζητάει με το πρώτο "συγνώμη" από τη Μέρκελ, αλλά είναι σκληρός και αδυσώπητος προς τους αδύναμους στο εσωτερικό. Ποδηγετεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που θυμίζει φεουδαρχία του 19ου αιώνα και νεκροταφείο ελεφάντων από πλευράς παραγωγής ιδεών και εσωκομματικής δημοκρατίας. Μετατοπίζεται δεξιά για να καλύψει τον χώρο της Χρυσής Αυγής, αλλά "αιμοδοτείται" από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., οι ηγέτες των οποίων, για δικούς τους λόγους, ενεπλάκησαν σ' αυτό τον χορό του θανάτου.
Παρόμοια επιχείρηση κατασκευής προφίλ είχε να γνωρίσει η Ελλάδα από τον καιρό του Κώστα Σημίτη. Του ηγέτη που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, για να ζήσουμε τώρα το success story τoυ άλλου ηγέτη που θα την κρατήσει μέσα σ' αυτήν. Στην εποχή του εκσυγχρονισμού δοκιμάστηκε το δημοσκοπικό εργαλείο του "πλέον κατάλληλου", το οποίο γνωρίζει σήμερα νέες δόξες. Όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, ο "πλέον κατάλληλος" Σημίτης, λίγο πριν παραδώσει την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, έχανε στις μυστικές δημοσκοπήσεις με 13 μονάδες διαφορά. Προσοχή! Οι δημοσκοπήσεις εκείνες, σύμφωνα με την εκ των υστέρων ομολογία, παρέμειναν μυστικές. Γιατί; Προφανώς, επειδή τα αποτελέσματά τους δεν ταίριαζαν με το μέγεθος του ηγέτη, όπως αυτό είχε φιλοτεχνηθεί εκείνη την εποχή. Για το πραγματικό του μέγεθος, αποφαίνεται ήδη και θα αποφανθεί στο μέλλον η Ιστορία...
Μόνο που η επικοινωνιακή επιχείρηση για τον Σαμαρά εκτυλίσσεται στις πολύ διαφορετικές συνθήκες μιας πρωτόγνωρης κοινωνικής καταστροφής, τουλάχιστον για τα μεταπολεμικά δεδομένα. Οι τεχνικοί της εξουσίας και της επικοινωνίας αξιοποιούν τις συνέπειες του ασύμμετρου σοκ που αναδιατάσσει και διαλύει ψυχολογικές αντιστάσεις. Γνωρίζουν, συνάμα, ότι μια κοινωνία σε κατάθλιψη έχει απόλυτη ανάγκη την ελπίδα και προσφέρουν τη φαντασιακή αναπαράστασή της, το ψέμα του success story του Σαμαρά.
Παίζουν με την ανάγκη του κόσμου να αντιμετωπίσει τον φόβο του και να ζήσει ξανά με την ελπίδα. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να προέλθει από αυτούς που ευθύνονται κύρια και καίρια για τη σημερινή κατάσταση, αλλά από την αντίσταση και την υπερνίκηση του φόβου. Στα πρώτα χρόνια της Κατοχής, η κατάθλιψη βασάνιζε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Με την έναρξη της Αντίστασης, και παρά το γεγονός ότι τα θύματα ήταν πολλά, η κατάσταση άλλαξε.
Ας γυρίσουμε όμως στην επικοινωνία, η οποία για την Αριστερά δεν είναι ξεκομμένη από την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω συγκρότησης, λειτουργίας και ιδεολογίας, δεν είναι κόμμα αρχηγικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι η εσωκομματική δημοκρατία, έστω με την ιδιότυπη εσωτερική συγκρότηση, δεν πρέπει να ενισχύει το μήνυμα που εκπέμπει ο ηγέτης (ως συνισταμένη συλλογικής έκφρασης), αντί να το αποδυναμώνει. Να ενισχύει το προφίλ του, ως εκφραστή λαϊκής αντίστασης και φορέα ανανέωσης και αναγέννησης. Ως εκφραστή ελπίδας της Generation X, της χαμένης γενιάς που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Για να κερδηθούν οι εκλογές (που δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά υπέρτατος σκοπός για το δοκιμαζόμενο κομμάτι του λαού), χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις και μια απ' όλες είναι και αυτή.
Η νίκη στις εκλογές θα φέρει το πρώτο χαμόγελο σ' έναν ταλαιπωρημένο λαό, αλλά θα αποτελέσει και υπέρτατη δικαίωση για ιστορικά στελέχη που κράτησαν το κόμμα σε δύσκολες στιγμές και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν νέες, μεγαλύτερες προκλήσεις. Μαζί με ζωντανές δυνάμεις που έρχονται από την κοινωνία και τον ανταγωνισμό της. Οι εμπειρίες τους είναι αναγκαίες στη συγκυρία όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να δοκιμάσει το όραμά του στο εργαστήρι μιας σύνθετης πραγματικότητας, αλλά και να ασκήσει μάνατζμεντ (sorry για την έκφραση) στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, όταν το φίδι έχει γίνει πελώριο και κρύβεται σε μια μεγάλη τρύπα.
Όλα αυτά, στη βάση ενός κινήματος που δεν θα σταματήσει με τις εκλογές, αλλά θα αποτελέσει την εγγύηση των αλλαγών. Μαζί με την αγωνιστικότητα χρειάζεται και η "κυβερνησιμότητα", η αίσθηση δηλαδή που θα ωθήσει τον λαό να υπερβεί τους φόβους και την αγωνία για το αύριο και να ακουμπήσει την ελπίδα του στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό απέναντι στη γύμνια της χρεωκοπημένης φεουδαρχίας της Νέας Δημοκρατίας.
Εδώ δεν μιλάμε για ένα success story βγαλμένο από τα επικοινωνιακά εργαστήρια, αλλά για μια πραγματικά ιστορική αποστολή στο όνομα του λαού και της πατρίδας.
