του Θέμου Χ. Στοφορόπουλου*
1. Τουλάχιστον από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου μέχρι σήμερα, τα ίδια συμφέροντα κυβερνούν στην Αθήνα, καθορίζοντας την πορεία του Ελληνισμού γενικά και του Κυπριακού ειδικότερα. Τελευταίο επεισόδιο, η οικονομική κρίση στην Κύπρο, μοιραία επίπτωση της όλης πολιτικής που ακολούθησε η Αθήνα (και πειθανάγκασε τη Λευκωσία να δεχθεί) μετά τη μεταπολίτευση.
2. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπ’όψη ότι, από την εποχή της βρε¬τανικής αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα, οι Τουρκοκύπριοι δέχονται να έχουν υπερπρονόμια, που είναι μέσο ξενοκρατίας επί των Ελληνοκυπρίων . Δεν αλλάζει αυτή τη διαπίστωση η εξαίρεση των λίγων προοδευτικών Τουρκοκυπρίων που πλήρωσαν ακριβά το παράδειγμά τους. Βέβαια, οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, φυ¬λακισμένοι όπως ήσαν και είναι στον τουρκικό εθνικισμό και επεκτατισμό.
3. Πάντως, υπό τις συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού που επικρατούν στην Κύπρο, οι λεγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες ή θα καταλήξουν σε παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν ή θα συνε¬χίζονται όπως μέχρι τώρα, με τις συνέπειες του «Αττίλα» να παγιώνονται.
4. Δεν μπορεί, εξάλλου, να υπάρξει «λύση» δύο κυπριακών κρατών, που να είναι ανεκτή, για τον Ελληνισμό, για τα πραγματικά συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων, αλλά και για τη στοιχειώδη δικαιοσύνη (αυτά συμπί¬πτουν). Ορισμένοι δικοί μας (καλοπροαίρετα, αλλά αποδυναμώνοντας ακούσια τις ελληνικές θέσεις) προτείνουν «λύση» δύο κυπριακών κρατών με ανταλλάγματα από την Τουρκία. Αν όμως η Τουρκία δεν αλλάξει βαθύ¬τατα, αποκλείεται να δεχθεί ανατροπή της εθνοκάθαρσης με εφαρμογή των ελευθεριών εγκατάστασης και οικονομικής δραστηριότητας στο τουρ¬κικό κυπριακό κράτος. Αποκλείεται να δεχθεί επαναπατρισμό του μεγαλύ¬τερου αριθμού των εποίκων, κατάργηση των «εγγυήσεων» ή, γενικότερα, των «δικαιωμάτων» που οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έδωσαν στην Τουρκία και στους Τ/Κ πάνω σε ολόκληρη την Κυπριακή Δημοκρατία. Και είναι απίθανο να δεχθεί η τουρκική πλευρά να δώσει εδαφικά ανταλ¬λάγματα στο πλαίσιο μιας τέτοιας «λύσης» δύο κρατών. Άλλωστε τέτοια εδαφικά ανταλλάγματα είναι απίθανο να έχουν ζωτική σημασία.
5. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό να μπλοφάρουν οι Τούρκοι όταν μας απειλούν με «λύση» δύο κρατών. Και ακόμα πιο πιθανό είναι πως η Βρετανία θ’αντιταχθεί. Αν οι εκτιμήσεις αυτές αποδειχθούν λανθασμένες, η «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» θ’αναγνωριστεί διεθνώς, σαν αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής συμπεριφοράς μας.
6. Με καθεστώς τύπου Σχεδίου Ανάν ή με δύο κράτη, όπως και με κάθε άλλο χωρισμό της Κύπρου και του λαού της, η Κύπρος και ο λαός της θα τελούν υπό ουσιαστική επικυριαρχία της Τουρκίας και όχι μόνον.
7. Ο εποικισμός είναι διεθνές έγκλημα. Η Τουρκία, που κουβά¬λησε τους εποίκους στην Κύπρο, πρέπει και να τους πάρει πίσω. Μόνον αφού αυτό γίνει δεκτό, πρέπει να εξετασθούν οι φιλανθρωπικές εξαιρέσεις.
8. Οι βρετανικές βάσεις και τα άλλα στρατιωτικά «δικαιώματα» της Βρετανίας στην Κύπρο, όπως και οι βάσεις άλλων δυτικών χωρών, αλλά και η συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην παγίδα της ΕΕ ή και στο ΝΑΤΟ, όχι μόνον δεν είναι έξυπνα πολιτικά ανταλλάγματα, αλλά συνιστούν πρόσθετες επικίνδυνες δουλείες για τους Έλληνες Κυπρίους – αντικειμενικά για ολόκληρο τον κυπριακό λαό ως προς τις μακροπρό¬θεσμες προοπτικές του.
9. Ο μόνος τρόπος για να μην εξουδετερωθεί, τελικά, η παρου¬σία του συνόλου των Κυπρίων στην Κύπρο είναι η απελευθέρωσή της: να αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα, να ανακληθεί η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, να φύγουν οι έποικοι, να διαλυθούν όλες οι ξένες βάσεις, να καταργηθούν οι λεγόμενες εγγυήσεις, η ΤΟΥΡΔΥΚ και η ΕΛΔΥΚ. Ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαό, ως ενιαίο σύνολο, να ασκήσει το δικαίωμά του προς αυτοδιάθεση, με σεβασμό στη δημοκρατική ισότητα (one man, one vote) και στους κανόνες προστασίας των μειονοτήτων.
10. Χρειάζεται δηλαδή επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην πραγματική του βάση, σαν κατ’εξοχήν περίπτωση παράνομης εισβολής, παράνομης στρατιωτικής κατοχής, εθνοκάθαρσης, ουσιαστικής προσάρ¬τησης, παράνομης ανακήρυξης ψευδοκράτους, παράνομου εποικισμού, παράνομων νομικών προσχημάτων για παράνομες ξένες επεμβάσεις, πα¬ράνομων ξένων στρατιωτικών βάσεων. Αυτά, όμως, δεν τα υποστηρίζει προς το παρόν ούτε καν η πλειοψηφία των Ελλήνων. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο. Η αποτυχία Λιλλήκα είναι χαρακτηριστική. Ας ελπί¬σουμε πως το ποσοστό του δείχνει και μια τάση.
11. Οπωσδήποτε, η λύση που περιγράψαμε, η μόνη σωστή, προσκρούει, πλέον, έτσι που τα καταφέραμε, όχι μόνον στον ιμπεριαλισμό και στον επεκτατισμό, αλλά και την οπτική ολόκληρης της «διεθνούς κοινότητας», μέσα και έξω από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
12. Άρα, η μόνη σωστή λύση είναι αντισυστημική. Απαιτεί σύγκρουση με ασύγκριτα μεγαλύτερες δυνάμεις και χρησιμοποίηση μη συμβατικών τρόπων. Προϋπόθεση, να επικρατήσουν, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ισχυρές λαϊκές δυνάμεις, που θα καταλάβουν πως βρισκόμαστε σε κατά¬σταση που έχει ομοιότητες με εκείνες των Παλαιστινίων, του Ιράν ή και της Βόρειας Κορέας, όσο και αν πολλούς ξενίζει αυτή η ρεαλιστική διαπί¬στωση.
13. Μέχρι τότε, μπορούμε να συμβάλλουμε στην ενίσχυση των λαϊκών δυνάμεων, να προβάλλουμε τον πραγματικό χαρακτήρα του Κυ¬πριακού και των «διακοινοτικών συνομιλιών» και, βέβαια, να ενισχύσουμε την αντίσταση στο «κλείσιμο», στο θάψιμο του κατ’εξοχήν εθνικού θέματος. Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και η διαμόρφωση ιδεών για το πώς θα διαχειριζόταν σωστά η κυπριακή κυβέρνηση το ζήτημα των υδρογο¬νανθράκων. Π.χ., με την κατάθεση, σε ειδικό ταμείο, του ποσοστού των εσόδων που αντιστοιχεί στους Τουρκοκύπριους πολίτες της Κυπριακής Δη¬μοκρατίας, μέχρι την επίτευξη της σωστής λύσης, όπως την περιγράψαμε.
14. Μένει, τέλος, το σπουδαιότερο, που είναι οι στρατιωτικές δυνα¬τότητες του Ελληνισμού. Η στρατιωτική συνιστώσα ισχύος επηρεάζεται από την οικονομική, αλλά είναι σημαντικότερη, για τον Ελληνισμό, έναντι αντιπάλων ή δυνάμει συμμάχων. Μετά τόσα χρόνια κατοχής στην Κύπρο και casus belli στο Αιγαίο (τώρα, ουσιαστικά, και στην Ανατολική Μεσόγειο) κανείς δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί πως είναι ανεπαρκής η διπλω¬ματία μόνη της, χωρίς τα κατάλληλα στρατιωτικά μέσα. Η βυζαντινή δι¬πλωματία κατόρθωνε να αναπληρώνει στρατιωτικές ελλείψεις, αλλά στο τέλος εάλω η Πόλις.-
*Ομιλία του Θέμου Στοφορόπουλου στη συνάντηση για το κυπριακό, γραφεία ΚΟΕ, 10.4.2013
1. Τουλάχιστον από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου μέχρι σήμερα, τα ίδια συμφέροντα κυβερνούν στην Αθήνα, καθορίζοντας την πορεία του Ελληνισμού γενικά και του Κυπριακού ειδικότερα. Τελευταίο επεισόδιο, η οικονομική κρίση στην Κύπρο, μοιραία επίπτωση της όλης πολιτικής που ακολούθησε η Αθήνα (και πειθανάγκασε τη Λευκωσία να δεχθεί) μετά τη μεταπολίτευση.
2. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπ’όψη ότι, από την εποχή της βρε¬τανικής αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα, οι Τουρκοκύπριοι δέχονται να έχουν υπερπρονόμια, που είναι μέσο ξενοκρατίας επί των Ελληνοκυπρίων . Δεν αλλάζει αυτή τη διαπίστωση η εξαίρεση των λίγων προοδευτικών Τουρκοκυπρίων που πλήρωσαν ακριβά το παράδειγμά τους. Βέβαια, οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, φυ¬λακισμένοι όπως ήσαν και είναι στον τουρκικό εθνικισμό και επεκτατισμό.
3. Πάντως, υπό τις συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού που επικρατούν στην Κύπρο, οι λεγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες ή θα καταλήξουν σε παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν ή θα συνε¬χίζονται όπως μέχρι τώρα, με τις συνέπειες του «Αττίλα» να παγιώνονται.
4. Δεν μπορεί, εξάλλου, να υπάρξει «λύση» δύο κυπριακών κρατών, που να είναι ανεκτή, για τον Ελληνισμό, για τα πραγματικά συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων, αλλά και για τη στοιχειώδη δικαιοσύνη (αυτά συμπί¬πτουν). Ορισμένοι δικοί μας (καλοπροαίρετα, αλλά αποδυναμώνοντας ακούσια τις ελληνικές θέσεις) προτείνουν «λύση» δύο κυπριακών κρατών με ανταλλάγματα από την Τουρκία. Αν όμως η Τουρκία δεν αλλάξει βαθύ¬τατα, αποκλείεται να δεχθεί ανατροπή της εθνοκάθαρσης με εφαρμογή των ελευθεριών εγκατάστασης και οικονομικής δραστηριότητας στο τουρ¬κικό κυπριακό κράτος. Αποκλείεται να δεχθεί επαναπατρισμό του μεγαλύ¬τερου αριθμού των εποίκων, κατάργηση των «εγγυήσεων» ή, γενικότερα, των «δικαιωμάτων» που οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έδωσαν στην Τουρκία και στους Τ/Κ πάνω σε ολόκληρη την Κυπριακή Δημοκρατία. Και είναι απίθανο να δεχθεί η τουρκική πλευρά να δώσει εδαφικά ανταλ¬λάγματα στο πλαίσιο μιας τέτοιας «λύσης» δύο κρατών. Άλλωστε τέτοια εδαφικά ανταλλάγματα είναι απίθανο να έχουν ζωτική σημασία.
5. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό να μπλοφάρουν οι Τούρκοι όταν μας απειλούν με «λύση» δύο κρατών. Και ακόμα πιο πιθανό είναι πως η Βρετανία θ’αντιταχθεί. Αν οι εκτιμήσεις αυτές αποδειχθούν λανθασμένες, η «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» θ’αναγνωριστεί διεθνώς, σαν αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής συμπεριφοράς μας.
6. Με καθεστώς τύπου Σχεδίου Ανάν ή με δύο κράτη, όπως και με κάθε άλλο χωρισμό της Κύπρου και του λαού της, η Κύπρος και ο λαός της θα τελούν υπό ουσιαστική επικυριαρχία της Τουρκίας και όχι μόνον.
7. Ο εποικισμός είναι διεθνές έγκλημα. Η Τουρκία, που κουβά¬λησε τους εποίκους στην Κύπρο, πρέπει και να τους πάρει πίσω. Μόνον αφού αυτό γίνει δεκτό, πρέπει να εξετασθούν οι φιλανθρωπικές εξαιρέσεις.
8. Οι βρετανικές βάσεις και τα άλλα στρατιωτικά «δικαιώματα» της Βρετανίας στην Κύπρο, όπως και οι βάσεις άλλων δυτικών χωρών, αλλά και η συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην παγίδα της ΕΕ ή και στο ΝΑΤΟ, όχι μόνον δεν είναι έξυπνα πολιτικά ανταλλάγματα, αλλά συνιστούν πρόσθετες επικίνδυνες δουλείες για τους Έλληνες Κυπρίους – αντικειμενικά για ολόκληρο τον κυπριακό λαό ως προς τις μακροπρό¬θεσμες προοπτικές του.
9. Ο μόνος τρόπος για να μην εξουδετερωθεί, τελικά, η παρου¬σία του συνόλου των Κυπρίων στην Κύπρο είναι η απελευθέρωσή της: να αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα, να ανακληθεί η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, να φύγουν οι έποικοι, να διαλυθούν όλες οι ξένες βάσεις, να καταργηθούν οι λεγόμενες εγγυήσεις, η ΤΟΥΡΔΥΚ και η ΕΛΔΥΚ. Ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαό, ως ενιαίο σύνολο, να ασκήσει το δικαίωμά του προς αυτοδιάθεση, με σεβασμό στη δημοκρατική ισότητα (one man, one vote) και στους κανόνες προστασίας των μειονοτήτων.
10. Χρειάζεται δηλαδή επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην πραγματική του βάση, σαν κατ’εξοχήν περίπτωση παράνομης εισβολής, παράνομης στρατιωτικής κατοχής, εθνοκάθαρσης, ουσιαστικής προσάρ¬τησης, παράνομης ανακήρυξης ψευδοκράτους, παράνομου εποικισμού, παράνομων νομικών προσχημάτων για παράνομες ξένες επεμβάσεις, πα¬ράνομων ξένων στρατιωτικών βάσεων. Αυτά, όμως, δεν τα υποστηρίζει προς το παρόν ούτε καν η πλειοψηφία των Ελλήνων. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο. Η αποτυχία Λιλλήκα είναι χαρακτηριστική. Ας ελπί¬σουμε πως το ποσοστό του δείχνει και μια τάση.
11. Οπωσδήποτε, η λύση που περιγράψαμε, η μόνη σωστή, προσκρούει, πλέον, έτσι που τα καταφέραμε, όχι μόνον στον ιμπεριαλισμό και στον επεκτατισμό, αλλά και την οπτική ολόκληρης της «διεθνούς κοινότητας», μέσα και έξω από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
12. Άρα, η μόνη σωστή λύση είναι αντισυστημική. Απαιτεί σύγκρουση με ασύγκριτα μεγαλύτερες δυνάμεις και χρησιμοποίηση μη συμβατικών τρόπων. Προϋπόθεση, να επικρατήσουν, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ισχυρές λαϊκές δυνάμεις, που θα καταλάβουν πως βρισκόμαστε σε κατά¬σταση που έχει ομοιότητες με εκείνες των Παλαιστινίων, του Ιράν ή και της Βόρειας Κορέας, όσο και αν πολλούς ξενίζει αυτή η ρεαλιστική διαπί¬στωση.
13. Μέχρι τότε, μπορούμε να συμβάλλουμε στην ενίσχυση των λαϊκών δυνάμεων, να προβάλλουμε τον πραγματικό χαρακτήρα του Κυ¬πριακού και των «διακοινοτικών συνομιλιών» και, βέβαια, να ενισχύσουμε την αντίσταση στο «κλείσιμο», στο θάψιμο του κατ’εξοχήν εθνικού θέματος. Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και η διαμόρφωση ιδεών για το πώς θα διαχειριζόταν σωστά η κυπριακή κυβέρνηση το ζήτημα των υδρογο¬νανθράκων. Π.χ., με την κατάθεση, σε ειδικό ταμείο, του ποσοστού των εσόδων που αντιστοιχεί στους Τουρκοκύπριους πολίτες της Κυπριακής Δη¬μοκρατίας, μέχρι την επίτευξη της σωστής λύσης, όπως την περιγράψαμε.
14. Μένει, τέλος, το σπουδαιότερο, που είναι οι στρατιωτικές δυνα¬τότητες του Ελληνισμού. Η στρατιωτική συνιστώσα ισχύος επηρεάζεται από την οικονομική, αλλά είναι σημαντικότερη, για τον Ελληνισμό, έναντι αντιπάλων ή δυνάμει συμμάχων. Μετά τόσα χρόνια κατοχής στην Κύπρο και casus belli στο Αιγαίο (τώρα, ουσιαστικά, και στην Ανατολική Μεσόγειο) κανείς δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί πως είναι ανεπαρκής η διπλω¬ματία μόνη της, χωρίς τα κατάλληλα στρατιωτικά μέσα. Η βυζαντινή δι¬πλωματία κατόρθωνε να αναπληρώνει στρατιωτικές ελλείψεις, αλλά στο τέλος εάλω η Πόλις.-
*Ομιλία του Θέμου Στοφορόπουλου στη συνάντηση για το κυπριακό, γραφεία ΚΟΕ, 10.4.2013
