Η υπόθεση μου θύμισε τον μεγάλο περιβαλλοντικό αγώνα, που γινόταν εναντίον μιας εκτροπής του ποταμού Δούναβη επί αυστριακού εδάφους, και η οποία εκτροπή θα επέφερε την καταστροφή του δάσους Χάϊνμπουργκ : Ενός δάσους εκπάγλου καλλονής, που τότε, δεκαετία του 80, είχε χαρακτηρισθεί από τον νομπελίστα Κόνραντ Λόρενζ ως «τροπικό δάσος σε εύκρατη ζώνη».
Βγήκε λοιπόν ένας ζωγράφος, μαχόμενος καλλιτέχνης στο πλευρό του περιβαλλοντικού κινήματος , και είπε περίπου:
«Φανταστείτε ένα τρελό με τσεκούρι, να εισβάλλει σε κάποιο μουσείο με εκείνους τους υπέροχους πίνακες Φλαμανδών ζωγράφων ,που απεικονίζουν πυκνά δάση. Οι ενέργειές του θα προκαλούσαν καθολική αποστροφή…Όμως τι θα μπορούσε να πει κανείς γι αυτούς που σήμερα βανδαλίζουν το ‘πρωτότυπο’;»
Ο Κολλάτος προσέβαλε το εθνικό σύμβολο, και γι αυτό τον πάνε για δέσιμο(κράτηση, εισαγγελέας κλπ)… Αλλά αυτοί που προσβάλλουν το συμβολιζόμενο Έθνος με τις πολιτικές της μνημονιακής υποτέλειας, τι πρέπει να πάθουν;
