Πριν μερικά χρόνια, είχε βρεθεί στις ΗΠΑ
ο Αχμαντινεζάντ, Πρόεδρος του Ιράν, για
να μιλήσει στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Εκεί ο
Αχμαντινεζάντ προσκλήθηκε από κάποιο Πανεπιστήμιο να μιλήσει για την
εξωτερική πολιτική της χώρας του. Πήγε λοιπόν και περίμενε στη θέση του για να
ακούσει την προσφώνηση του Πρύτανη, ως φιλοξενούμενο- επίσημο πρόσωπο. Και η προσφώνηση του Πρύτανη ήλθε , απροσδόκητα αλλά πιθανόν όχι ανεξάρτητα από κάποιες πολιτικές στοχεύσεις, σαν
ένας χείμαρρος απίστευτων κακοχαρακτηρισμών και ύβρεων. Σαν
μια εκπληκτική επίθεση εναντίον ενός προσώπου
που δικαιούτο τουλάχιστον της ασυλίας του φιλοξενομένου - ανεξαρτήτως των όποιων κριμάτων του….
Οι
καθωσπρέπει και ντιστεγκέ νεοταξίτες, με όλο τον «πολιτισμό» τους, δεν το είχαν σε τίποτε
να βγάζουν στην επιφάνεια το «υποεγώ» ενός κυρίου Χάϋδν…Έτσι έκαναν στην
περίπτωση του Σαντάμ Χουσεϊν – τον συνέλαβαν και τον παρουσίασαν κουρεμένο με την ψιλή για να τον εξευτελίσουν – οι παλιοξεφτίλες !
Έτσι και στη περίπτωση του Τσάβες, αντί να σιγήσουν
αυτή τη περίοδο του πένθους και να τηρήσουν μια πανανθρώπινη αξία όπως είναι ο σεβασμός
του νεκρού, βγήκαν σαν τις καρακάξες κράζοντας πολιτικές
αθλιότητες – του είδους της New York Post , “Ο
τραμπούκος της Βενεζουέλας είναι νεκρός” ή του περιοδικού Time , « ο θάνατος ενός δημαγωγού»….
Όμως ο Τσάβες ήταν ο Τσάβες, δεν ήταν
κανένα ανθρωπάκι , και σαν τέτοιος προτιμούσε τους εχθρούς που τον μισούσαν γιατί
τον έκαναν να αισθάνεται ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο – σύμφωνα με άρθρο του
Ταρίκ Αλή στην εφημερίδα Guardian . Και από αυτή την άποψη, οι ατιμωτικές δηλώσεις
εναντίον του εμπεριείχαν και κάποιο στοιχείο τιμής ….
